Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 45]

Mededoogen

Diep vlijmt dat woord, haar lippen voelt zij beven -
Maar wie dat woord sprak ziet zij grijs en oud
En peinst: Wie weet hoe luttle wijle houdt
Haar nog op aard de Heer van dood en leven?

- ‘Kom mee! In schoonheid welkt het herrefstwoud.
Ik voel geen toorn meer - 'k Wil wat moois u geven.
'k Weet mooiers niet dan teeder u vergeven,
Terwijl 'k uw handen vul met bloemengoud.

‘Zoo 'k éen vergaf den moord van mijn vertrouwen,
Die vreugd beloofde en lachend mij verried,
Vergaf ik u dat éene woord dan niet?
Weet zelve ik niet hoe weerloos lijden vrouwen,
Wie levens schipbreuk eenzaam achterliet?
Kom, steun op mij! Vertel van úw verdriet.’