Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 40]

Ziekentroost

I

‘Dit leven, zwaar van onvervuld verlangen,
'k Weet, eenzaam hart, niet hoe 'k het nog betreur.
Genadig, Dood, dien ijlen band nu scheur,
Die houdt mijn ziel in lijdend lijf gevangen.
Geef de oogen moe, die liefden licht en kleur,
De ooren, verliefd op snarenspel en zangen,
De armen, die smachtten, warm een kind te omvangen,
In de aarde rust, die lokt met koelte en geur.

‘Mijn jeugd, vermooid door goudwaas van verleden,
Nu tart mij niet als een verloren Eden!
Heb 'k niet doorwoeld, doorweend den wanhoopsnacht,
Mijn hart bestraft met hoonlach om mijn hopen?
Gaat de aarde alleen, gaat ook de Hemel open?
'k Zal 't morgen weten - Duld, mijn ziel, en wacht.

[p. 41]

II

‘Gestrenge God, die bitter blijft beproeven
Uw weerloos kind, door lijden zwak en laf!
Is deze pijn voor donkre zonde straf?
Laat me ál te lang niet op den drempel toeven!
Ik kus gedwee de hand, die leven gaf
En dood belooft, wijl loutring wij behoeven
Voor Eeuwig Leven, moet ge ons wel bedroeven.’
Doodsadem voelt ze en ruikt den geur van 't graf.

Blij binnen treedt, in rozekleed, ál blozen,
Een vroolijk meisje en vult met roode rozen
De witte hand, die kil op 't laken ligt,
Kust vlindervlug het smartbleek aangezicht,
Belovend beetren, babblend zonder poozen,
Gaat, zelfvoldaan, volbracht de liefdeplicht.

[p. 42]

III

Vriendinnen komen - Eén verhaalt van reizen -
Die looft haar kindren - de andre, een pralend feest -
Eén brengt een boek voor haar, die niet meer leest -
Die andre hoort ze een plekje in bergland prijzen,
Waar reiner lucht haar lijden wel geneest -
In labyrinth van Indje 's oude wijzen
Wil die den weg naar bleek Nirwâna wijzen -
Ze is nooit, alleen, zoo eenzaam nog geweest.

Doch eindlijk rust - Dan, over haar gebogen,
Een blank gelaat doorstraald van mededoogen,
Een zachte hand, die slaakt den levensband,
Een hemeladem streelend zoet haar oogen,
Muziek van verre - En donslicht, lijf-onttogen,
Zweeft óp de Ziel naar 't eeuwig Vaderland.