Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 39]

Stervende in de lente

Wat zal, wat mag van lente's bloei ik geven
Die doodgewijde en doodsbereide vrouw,
Die sterven moet nu week al wintergrauw
En droef herdenkt haar bleek en eenzaam leven?

Ik breng haar cineraria's, roze en blauw
Als lentewolken boven avonddreven
- Aschbloem voor asch - en bid dat ze op moog zweven,
Bevrijd en blij en Gods gelaat aanschouw.

Maar 'k durf geen woord van hemeltroost te wagen,
Wijl ze enkel peinst hoe, over luttel dagen,
Haar dragen komt de trage zwarte wagen
Naar 't koele bed, waar ze eindlijk slapen zal,
Terwijl haar ziel versmelt, na de aardeplagen,
Een traan gelijk, in d'oceaan van 't Al.