Beeldjes uit vrouwenleven

[p. 19]

Met loome voeten...

Met loome voeten dwaalt zij door de dreven.
Elk blad springt open, hoor dien vogel fluiten!
Hij uit zijn vreugd - kon zij haar weedom uiten!
Wie, zelfbevrijdend, héel hun noodlot schreven
Benijdt de vrouw, die 't streng blijft buiten-sluiten.
Had éen haar lief hoe blij zou hèm zij 't geven!
Als een gekooide vogel voelt zij 't leven
Klapwiekend fladdren, wijl het wil naar buiten.

Moe keert zij weer - En zacht, in avondblauwen,
Verhaalt zij àl, vol droomig week vertrouwen,
De boersche meid, die - 't lijkt meewarig - luistert.

Dan voelt zij, weenend, brandend van berouwen,
Ten prooi geworpen éen, neen, honderd vrouwen
Haar lief geheim, beduimeld en befluisterd.