Beelden en stemmen

[p. 177]

XV. Bladerregen.

En ruischend daalt de rosse bladerregen,
In 't gouden zonlicht, op de zoden nêer
En tusschen 't loover lacht de lucht mij tegen,
Als lichtblauwe oogen, weemoedsvol en têer.

O blonde blaadren, zijgende als de zegen
Van 't stille woud, dat sterven gaat, wanneer
Zal 'k wêer zoo dwalen langs diezelfde wegen?
En zachte stemmen zingen: - ‘Nimmermeer!

Eénzelfde lot werd ons en u beschoren:
Slaat wêer het woud zijn groenen mantel om,
Voor ons noch u zal nieuwe lente gloren.

Dan, doolt gij droef, in 't ruischend heiligdom,
Ons teeder fluistren zult gij niet meer hooren,
Dezelfde stem zegt u niet weder: - ‘Kom!’