Beelden en stemmen

[p. 150]

XV. Als een gevangene.

Als een gevangene, in zijn torencel,
Van notendopjes mooie scheepjes maakt,
Wijl 't starre nietsdoen foltert als een hel,
En 't loom gekruip der eenzame uren snel
Gelijkt, wen Arbeids rappe hand ze raakt;

Door 't enge boograam dan zijn gansche vloot
De slotgracht toewerpt en bespiedt hoe lang
De scheepjes drijven, de eene kleine boot
Na de andre ziet verzinken in de sloot,
Een droeven glimlach op de bleeke wang; -

Zoo wierp ook ik mijn notendopjes, fijn
Bewerkte liedren, in de stille gracht

[p. 151]

 

Die om den toren, waar ik droef verkwijn,

 

Uit kroosgroen water dampen vol venijn

 

Tot aan mijn cel omhoog zendt, dag en nacht.

 

 

 

Mijn bootjes blijven hangen in het kroos

 

Of zinken diep in 't zware zwarte slijk.

 

En niemand ziet hoe ik in 't eene een roos,

 

In 't andre een zwaan graveerde, - en weer altoos

 

Begin ik 't nutloos knutselwerk, als blijk

 

 

 

Dat ik nog leef en doen kan wat ik doe.

 

Soms waagde ik 't wel, te schrijven op een slip

 

Van mijn gewaad, met bloed'ge woorden, hoe

 

En wat mijn leed was; dat vertrouwde ik toe

 

Aan zulk een klein broos scheepje - een poppenschip!

 

 

 

En 't ging verloren, of een knaapje vond

 

Het nieuwe speelgoed en liep juichend heen,

 

En gaf zijn vader 't schrift, maar die verstond

 

Het briefje niet, dat 'k aan mijn bootje bond,

 

En 'k bleef alleen, o God! zoo gansch alleen!