Den singende swaen

Een Ander.

Stem:
La Ducesse. Ofte:
Hoe soet is 't alsmen 't minne vier. Ofte:
't Is nu de feest van Sint Michiel. Siet F: 370

ZYt welkoom Heer, en grooten God,
Zijt welkoom Kind, wien op dees droeve Aerde
Maria baerden
In een beeste-schot,
Om te voldoen de straf van onse sonden,
Zijt welkoom tot dien eynd ons toegesonden:
Wy konnen voor die graty

[p. 547]

 

Die uw' miltheyd toont

 

Aen ons, en alle Naty

 

Die dees Aerd' bewoont,

 

Noyt U genoeghsaem loven,

 

Want sy gaet ons' macht te boven:

 

Wy konnen nimmermeer

 

Genoegh U dancken Heer.

 

Wy konnen.

 

2. Ick koom U groeten in het stal

 

Met ned'righeyd, ô Heer van alle Heeren,

 

Die U verneeren

 

Koomt tot 't aerdsche dal;

 

Die ons' natuer, en vleys hebt aengenomen,

 

Die t' onser lossingh hier zijt aengekomen.

 

Ick wil nu all' mijn sinnen

 

't Uwer eer besteen,

 

Ick wil voortaen U minnen

 

Meerder als voor heen.

 

Ey! laet my U eens kussen,

 

En mijn suyv're liefs-brand blussen.

 

Zoo ick uw' soete mond

 

Mach kussen, 'k word gesond.

 

3. Dit doet my wel, het raeckt mijn hert,

 

Ick smelt van minn': waer blijft ghy lieve menschen,

 

Wilt gh' oock niet wenschen

 

Diergelijcke smert?

 

Ey! zoo ghy wilt een nieuwe vreughden hebben,

 

Zoo koomt wat nader aen des Heeren Krebbe:

 

Want siet! Hy koomt u leeren

 

Hoe g' Hem minnen moet;

 

Want Hy komt nu vereeren

 

U, sijn vleys en bloed:

 

Wilt dese liefd' gedencken,

 

Ende liefd' voor liefde schencken,

 

Hierom heeft 's hemels Throon

 

Verlaten Godes Soon.

 

4. Verlaten heeft des hemels Zael

 

God-Vaders Soon, en komt op 's werelts hoecken

[p. 548]

 

Ons menschen soecken,

 

Bloot van eer en prael.

 

Om ons (die waeren Satans boose slaven)

 

Met eer te brengen tot des hemels Haven,

 

Waer van wy 't Recht verlooren

 

Hadden voor de sond,

 

Als Adam sich behooren

 

Liet door Evaes mond.

 

Wel laet dan ons bewegen

 

Godes Soon hier neêr gezegen

 

Tot Sijner weder-minn';

 

Dit zy ons hert, en sin.

 

5. Ey! laet dan toe, onnoosel Kind!

 

Dat ick U mach met pure liefd' omarmen:

 

Wilt dien ontfarmen

 

Die U weêr bemint;

 

Die voor uw' voeten sich komt nederleggen,

 

Om sijne liefde, Heer! U aen te seggen.

 

Gun dat die staegh mach blijven

 

Vast aen U gehecht;

 

Laet zoo uw' gracy stijven

 

Uw' onwaerden knecht,

 

Dat noyt hy komt te vallen,

 

Maer geraeckt tot 's hemels Wallen:

 

Laet dien niet zijn verdomt,

 

Wien Ghy nu soecken komt.