Den singende swaen
(1664)–Willem de Swaen–
AuteursrechtvrijStem: De Hardertjes in de nacht ,, by de wacht.
WAt wondere maar komt hier // wat playsier
Van boven uyt den Hemel op 't aerdtsche dal?
Wat wondere vlam of vyer // wat geswier?
Wat groote vreughd en blijdschap, O Grooten AL!
| |
[pagina 505]
| |
 Ick sie dat Cherubin // ick sie dat Seraphin
Verlaten den Hemel, en singen uw' lof.
De Harderkens die singen // van vreughden sy op-springen;
Haer ontbreeckt gheen stof.
Ick sie dat.
2. Sou 't mogelijck zijn dat d' Heer ,, van soo veer
Op d' aerden hier sou komen, en worden mensch?
Sou Goods een'gen Soon hier ne'er // kleyn en teer
Gedaelt zijn by ons menschen? O wat een wensch!
My dunckt dat' et soo is // 't gaet seker, 't is gewis,
De Engelen seggen de Harderkens aen,
Messias is geboren // geeft nu geen moed verloren,
Wilt na Bethl'em gaen.
3. De Harderkens zijn gegaen // t' stonden aen,
Op 't seggen van de Eng'len, en liepen voort;
Sy waren van sorgh ontlae'n // als ontfaen
Sy hebben uyt d' Eng'len dat blijde woord.
Maer met wat groote vreughd // zijn d' Harderkens verheught,
Als sy sagen leggen op 't hoop 't kleyne Kind,
't Welck boven alle wenschen // ons broose, krancke menschen
Was soo wel gesint.
4. Hans nam sijne fleuyt, hy songh // en hy sprongh,
En Coridon sijn stemme verheften hoogh;
En Cloris sijn vrind, sijn tongh // niet bedwongh,
En Tyter haren macker, ter aerd' sich boogh:
| |
[pagina 506]
| |
Hy groeten Godes Soon // die uyt des Hemels throon
Gekomen was neder, van glory ontbloot,
Die naeckt hier was gekomen // en die had aengenomen
Onses menscheyds noodt.
5. Hy heeft 't arme Kind gesust // en gekust:
En Coridon omhelsden dit waerde Pand,
En Hansje die heeft geblust // sijne lust,
En Tyter 't Kindje duwden aen sijne hand.
Sy vielen plat ter ne'er // sy eerden haren Heer:
Sy groeten de Moeder die 't Kind had gebaert;
Sy loofden God Almachtich // met stem en hart éendrachtigh,
Die all' eer was waerd.
6. Laet ons desgelijcks ons' groet // met ootmoed
Bewijsen staeghs aen Christo ons' waren God,
Die aen 't mensch geslacht staeghs doet // soo veel goet;
En laet ons onderhouden sijn soet gebod.
Laet w' Hem beminnen we'er // die ons bemint heeft seer;
Laet t'samen ons tuygen met hart en met stem,
Dat wy den Heer beminnen // en dat all' onse sinnen
Zijn geleydt op Hem.
7. Laet henen ons gaen na 't stal // met ons' all',
En laten wy bekennen ons groote schuld.
En Jesus ons' Heer, die sal // onse val
Volkomen ons vergeven met liefd' vervult.
Is dat niet soo, O God? // O God van Sabaoth?
Wat segt Ghy, Heer Jesu? ey! knickt ons eens toe:
Wy sullen nu begeven // ons tot een beter leven,
Des zijt wel te moe.
|
|