Den singende swaen

[p. 501]

Sinte Thomas, Apostel. 21. December.

Stem:
Ha! que le ciel est contraire à ma vie. Ofte:
Ach treurt nu mijn bedroufde &c. Ofte:
Beroemt Breda! Hooftstad van alle &c.

ALs onsen Heer was van de dood ver-re-sen,
En aen verscheyden was ge-o-penbaert,
En dit waerachtigh wierdt ge-seydt te wesen
Aen Thomas, gantsch door on-ge-loof vermaerdt:
Soo heeft Hy 't willen
Geensins nemen aen,
Hy achten 't grillen,
En gheen recht vermaen,
In ong'loof bleef Hy staen.
Soo heeft Hy 't.

[p. 502]

 

2. Al wat sy seyden hem, 't en kon niet baten,

 

Daer was niet een die kon bewegen Hem:

 

Hy liet elck-een nae sijn believen praten,

 

Hy bleef versteent van harte, en van stem;

 

Hy sprack dees reden,

 

Ick geloof het niet:

 

Tot dat de leden

 

(Die Longin doorstiet)

 

Mijn oogh verresen siet.

 

3. 't En zy ick in sijn handen sie de wonden,

 

De gaten oock der nag'len die Hy heeft,

 

Wien onlangs heeft de bitt're dood verslonden,

 

Wien ghy my seght dat glorieus nu leeft,

 

'k Sal 't niet gelooven,

 

Doet al wat ghy doet,

 

Ghy spreeckt den dooven,

 

'k Neemt niet aen voor goet,

 

'k Ben niet soo slechten bloedt.

 

4. 't En zy dat ick mijn vinger koom te leggen

 

In d' plaets der nag'len, die noch open staet,

 

Soo sal ick niet (seght al wat ghy wilt seggen)

 

Gelooven alle uwe malle praet.

 

'k Wil in sijn zyde

 

Leggen mijne hand,

 

'k Sal dan belijden

 

Met verlicht verstand,

 

Dat leeft mijn liefste Pand.

 

5. Maer siet! als in dit ongeloof acht dagen

 

Versteent, d' Apostel Thomas had volhart,

 

Die na all' 't seggen niet had willen vragen,

 

Maer in sijn ongeloof bleef gantsch verwart,

 

Soo is vernomen,

 

Dat ons' lieven Heer

 

Is ingekomen

 

Met een groote eer,

 

Waer d' Elve saten ne'er.

 

6. Sint Thomas, die voor dees niet was gebleven

 

By all' die geen die waren t' saem by-een,

[p. 503]

 

Die was daer nu; en heeft gesien in 't leven

 

Den Soone Goods, den Heer ons all' gemeen:

 

Die sey voor dese,

 

Jesum niet te zijn

 

Uyt 't graf verresen

 

Na sijn bitt're pijn,

 

Door 't ongeloofs fenijn.

 

7. Ja niet alleen heeft Thomas toen aenschouwen

 

Het vriend'lijck wesen van den Opper-Heer:

 

Maer om dat Hy sou worden wederhouwen

 

Van 't ongeloof, 't welck Hem versteent hiel seer,

 

Soo sey blymoedich

 

Christus, vol van min,

 

Brenght, Thoma! spoedich,

 

Hier uw' vinger in.

 

Volbrengt nu mijne sin.

 

8. Voelt, Thoma! nu de wond' van mijne zyde,

 

Blijft niet staen stil, maer brenght hier voort uw' hand,

 

Blijft niet hertneckigh, Thoma! wilt belijden,

 

Dat ick U Heer ben; 't ong'loof set aen kant.

 

Als dit gesproocken

 

Jesus Christus had,

 

Soo is ontloocken

 

Dit verdoofde vat,

 

't Welck toen tot Christum trad.

 

9. D' Apostel Thomas op dit woord getreden

 

Tot Jesum Christum, voelden sijne wond:

 

En siet! Hy heeft met luyder stem beleden,

 

Met 't hart gelooft, gesproocken met de mond

 

Dees woorden krachtich,

 

Mijnen Heer zijt Ghy,

 

Mijn God Almachtich,

 

'k Wil hier blijven by,

 

Leet is mijn sonden my.

 

10. O God! gewaerdigt ons 't Geloof te schencken,

 

Want sonder dat, kan niemand salich zijn;

 

Gewaerdicht na ons quaet niet meer te dencken,

 

Wy bidden U O zielen Medicijn!

[p. 504]

 

Wy nu begeeren

 

't Quaet te laten staen,

 

Wy nu bekeeren

 

Op dees uyr ons gaen,

 

G'lijck Thoma! wilt van uwen Heer verkrijgen,

 

Dat wy verlaten onse sonden nu;

 

Dan sullen wy noyt uwe lof verswijgen,

 

Maer sullen altijd groot'lijcks loven U:

 

Wilt ons verwerven,

 

Dat wy na dees tijd,

 

Den Hemel erven,

 

Waer elck is verblijdt,

 

Waer nimmermeer is strijd.