Den singende swaen (1664)

Den singende swaen

(1664)–Willem de Swaen– rechtenstatus

Auteursrechtvrij

Vorige Volgende



[pagina 355]
Sinte Nicolaus Tolentinas, Confessoor, Meerschalck voor Koortsige, ende andere Siecke Lieden. 10. September.
Stem: Vrouw voedster van mijn jeughd. Ofte: Is 't saecke dat ghy nu. Siet fol: 64. WIl op nu witte Swaen, En geeft my uwe schachten; Want ick van stonden aen Wil schrijven mijn gedachten: Ick wil met 's herts playsier, En sonderlinge vreughden, Nu setten op papier, De wonderlijcke deughden, Der sonden vlucht // der zielen sucht, De hayre kleen // de goe gebe'en Van d' heyl'gen Nicolaus, die te weten Wordt Tolentyn geheten. Der sonden, &c. 2. Dit kind is van sijn jeughd Tot sijne laetste jaeren, In alderhande deughd Soo wonder voort gevaeren, Dat alle man Hem seyt, Een wonder Licht te wesen, Een Licht ter saligheyd, De menschen op geresen. Een wonder Licht // 't welck' heeft gesticht Jongh ende oudt // tot onderhoudt, Of rechte onderhoudingh sonder smetten Van Godes heyl'ge wetten. 3. Hy (die miraculeus Sijn Ouders was gegeven) Nam aen als eene Reus In 't deughdelijcke leven.
[pagina 356]
Nae dat Hy jaeren ses End' een was oudt geworden, Soo hiel Hy dese les, En dese strenge orden; Viermael te weeck // soo duyd'lijck bleeck, Bedwongh Hy scharp // sijns lichaems harp, Oft' stelden na den eysch der rechte reden Door 't vasten, sijne leden. 4. Hy volghden nae voorwaer De Sonne der Prelaten, Des heyl'ge Kercks Pilaer, Nic'laum; wien de straten, En d' huysen van het rond Van dese gantsche aerde, Staegh hebben in den mond, In achtingh, en in waerde: Dien geen die welck // sijns moeders melck Niet suygen wou // die alle vrouw Was weyg'righ tweemael in de weeck te suygen, Soo yder kan getuygen. 5. Ick laet nu dit geweld, En meerder strengigheden, Met welcke desen Held Den hemel heeft bestreden. De Kettingh swijgh ick still', De Roejen, en de slagen, Die met sijn vrye will' Nic'laus heeft verdragen: Het droef gesteen // der Overle'en. Het Vagevier ,, beroept my hier, En wil dat ick in 't kort hier stel 't aenmercken Sint Nicolai wercken: 6. De wercken segg' ick van Nic'laus Tolentinas, Die met gebe'en, 't gestan Der Overleden, by was. Hy badt, en smeeckten zeer By nachten, en by dagen
[pagina 357]
Ons' algemeenen Heer, Dat Hy des droefheyds plagen Der Overle'en ,, en hun geween, En grooten rou // verdrijven wou. Dus brocht hun Nicolaus uyt het branden, Tot 's hemels koele Landen. 7. O Nicolae! bidt, Bidt noch voor d' arme zielen, Die om des hemels wit Te krijgen, om U krielen; Sy roepen noch door my Tot U, ach! wil ons helpen, Maeck ons van d' hitte vry, Wil onse droefheyd stelpen. Verhoort hun woord // ach! help hun voort; Laet uwe hand // hun uyt den brand Verlossen, en bevrijden van de pijne O Heyl'ge Tolentine! 8. Dit is door U geschiet By uwes levens tijden, By d' welcke Ghy 't verdriet Verset hebt in verblijden. 't Verdriet der Overle'en Is wegh door U genomen; En niet hun smert alleen, Maer Ghy quaemt oock vervromen, Oft' trouw verblien // de Siecke-Lie'n: Het krancke volck // O Godes Tolck! Heeft door u bidden des gesontheyds zegen Verscheyde reys verkregen. 9. G' hebt blinde-lien verlicht, Den vloed des bloeds genesen, Veel Siecken opgericht Nu, ende langh voor desen. De Koorts is wegh gegaen Door U van meen'ge menschen, Die kloeck we'er opgestaen, Staegh U te dienen wenschen.
[pagina 358]
O grooten Sant! ,, 'k heb door uw' hand Oock in dit stuck // een groot geluck In groote Sieckt' na wonderbaer verlangen, Met danckbaerheyd ontfangen. 10. O Heyl'ge Tolentyn! Wien Christus heeft verschenen Der zielen Medecijn, Eer Gh' waert van d' aerd' verdwenen: Die voor uw' dood niet langh (Ses Maenden van te vooren) Der Eng'len blyden zangh Quamt daeg'lijcks aen te hooren, Die eeuwigh zijt // met hen verblijdt, Bevrydt ons toch // van 't helsch' bedrogh, En maeckt dat wy nae dese droeve tyden, Ons eeuwigh oock verblijden.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

lied

Naar de Nederlandse Liederenbank