Lof-reden ter eeren der Gilde-Broeders van rethorica binnen Veurne
geseydt Kruys-Broeders, Arm in de beurse, Barbaristen van sinnen jonck
naer dat sy het Spel van Floridaen en Lydie vertoont hadden op den 4 mey 1688 de Gilde van Duynkercke daer op dan gevraeght zynde
Uyt-stekend Broederschap dat roemt op 't Kruys des Heeren,
Waer mede sullen wy u naer waerdy vereeren?
U, die soo diep den arm in wysheyts Beurse steeckt;
U, tot wiens lof van daegh den afgunst zelve spreeckt:
Ghy moogt op 't speel-tonneel met d'oude Griecken twisten,
En oeffent niet barbaers al zyt ghy Barbaristen;
Den naem van sinnen jonck, vergeeft ons, zyn wy stout,
Past geensints op een School in Konst en roem soo oudt.
Doch, waerom van den Naem en Tytels hier geschreven,
Daer uwe Wercken ons soo veele stoffe gheven?
Uw wyse Dicht-konst draeft soo hoogh in trant en toon,
Dat sy met recht verdient Apolloos Lauwer-Kroon.
Uw bly en treurigh spel heeft met soo stercke tochten,
En soete kracht, van daegh, d'omstaenders hert bevochten
Dat ieder in 't ghelaet uytwendigh heeft ontdeckt,
D'ontroeringh die daer door inwendigh was verweckt.
Men sagh door liefde en haet, door lusten ende zeden,
Door trouwheyt en verraedt, door dolheyt ende reden,
De driften aen-gheroert, de herten wegh gheruckt,
[pagina 294]
[p. 294]
Den wille nu ghelockt, dan t'effens onderdruckt.
Wie wierdt'er niet ontroert, als Floridaen vol minne
Naer soo veel smert en ramp omhelsde syn Vriendinne!
Wie was'er niet verheught, als naer dien langen rouw,
Hun liefde wierdt ghekroont door een stantvaste Trouw?
Hier onder sagh men Pleun met Lobbedey en Griete,
Een beeck van soete Clucht en Boertery uyt-giete:
Noyt heeft men jock en ernst soo wel ghestelt by een,
Noyt bleeck den luyster meer der fiere Melpomeen.
Wat wonder ed'le Gild', naedien ghy wordt ghesteven
Door eenen Hooftmans raedt in wysheyt soo verheven,
Een Hooftman, wiens vernuft met synen Naeme groeyt,
En onder wiens beleydt de Konst te Veuren bloeyt.
Wat spreeck ick van den Heer die volgt in syne schreden,
En die soo vyerigh mint het Broederschap der Reden?
Wat zegh ick van den Prins den wyzen Kardinael,
Soo schrander in den geest, als suyver in de tael?
Nu ghy Bestierders hebt die soo in Konst uyt-steken,
't Is reden dat de Konst in u soo heeft ghebleken,
't Is noodigh dat sy noch van jaer tot jaer vermeert,
En g'heel het Landschap door gheviert zy en ghe-eert.
Wy die de minste zyn van Phoebus voesterlingen,
Verheugen ons uw lof en prys te mogen singen;
Vergeeft, soo onse stem in Thetis locht verschraelt,
Niet klaer ghenoegh en klinckt t'wyl s'uwen roem ophaelt.
Dogh, nu wy meer met u verhopen te verkeeren,
Soo hopen wy hier naer u beter te vereeren,
En haken om u eens te sien op onze Zael,
En daer, naer onze plicht, t'herkennen uw onthael.
Soo lief, soo weerdt is ons het Dichterdom van Veuren,
Auteursrecht onbekend