Werken. Deel 6

[p. 169]

Send-brief, aen S^r G.D.D. uytnemende Dichtm^r

tot antwoord' op de syne, waerin hy sigh beclaegt hadde over de Redengilden, van Ipre

Weerde Vrient,

Ick had uw soet gedicht schier niet begost te lesen

Of voeld', in my, den lust, tot dichten, weer geresen;
De stralen van Apol, versaemt, op uw papier,
Ontstaken in myn borst het heliconsche vier.
Ick nam de pen, in d'hant, om spoedigh weer te schryven,
Eer dese nieuwe drift, tot rymen, sou verstyven;
Ontschuldigh, comt sy u, al mancken, te gemoet,
Sy stelde sigh, opweegh, met ongemeene spoet.
Den iever, om een vrient, in onrust, te vertroosten,
Dreef haer, op 't witte velt, eer Phebus rees in 't Oosten,
En had sy haere vlucht gevoegt, naer mynen brant,
Sy waere, naer u, toe gevloogen, uyt myn hant.

Waerheen, vernufte vrient? waer laet gy u verleyden?

Sal afgonst, haet, en nyt u doen van Phebus scheyden?
En harselt gy te rugh van wysheyts schoone baen,
Omdat een dwasen hoop u schynt te wederstaen?
Hy magh niet harselen, die wil naer wysheyt stappen:
Dat lastermonden, dat verwaende stoffers klappen,
Dat Momus schimpe, en lach', en met de tonge slaet
Syn snap en schimpery verdienen niet, dan smaet.

[p. 170]

 

Indien de Roos'⁽¹⁾ u steekt gy moogt se laten vaeren

 

Sy mist, u missende, haer alderschoonste blaeren

 

En geeft de Korenbloem⁽²⁾ u niet, dan stroy, en kaf,

 

Trek, met uw milde sorgh, van haer uw handen af.

 

Gy hoeft nogh lichtgelaen⁽³⁾ nogh pronckende Rosieren;

 

Uw wercken strecken u, tot palmen en laurieren:

 

Oprechte wysheyt vraegt van and're geenen loon,

 

Sy is haer eygen lof, vergeldingh, ende kroon!

 

Ey segh, wat is'er togh, in al die Reden-schoolen,

 

Meer, dan laetdunckentheyt en ydle waen verscholen?

 

Een Naer, die nauwelyx twee veersen schryven can,

 

Wil daer gepresen syn, als een doorluchtigh man.

 

Dien denkt hy weerdigh sy, op Pegasus te vliegen,

 

Omdat hy somtyts meer als andere derft liegen;

 

En desen houdt sigh voor een schranderen poeet,

 

Omdat hy Phebus en der Musen naemen weet.

 

Daer syn'er, die, soo ras sy woorden connen dichten,

 

Verstaen geacht te syn, als groote sonnelichten:

 

De konst, hoe kleyn en schrael, blaest ieders boesem op,

 

En doet den konstenaer uytsteken synen krop.

 

Is 't niet belacchelyk, dat jonge sang-gesellen

 

Sigh by Ovidius en Maro derven stellen?

 

En dat een Rym-scholier, van synen eersten broek

 

Syn schriften hooger acht, dan prins Homerus boek?

 

Maer 't gene van die school my soude meer doen walgen,

 

Is, daer te syn versaemt met vuyle bacchus-balgen;

 

Met kelen, die men staeg siet swellen, door den wyn,

 

Met neusen, die beset, met roo karbonkels syn.

(1) In margine: Redengilden van Ipre.

(2) In margine: Redengilden van Ipre.

(3) In margine: gilde van de lichtgelaen, geseyt Onse L.V. van Alsemberg. (Deze noot werd door een vreemde hand geschreven.)

[p. 171]

 

Daer comen, tot die plaets, meer gasten aengetreden,

 

Om 't dolle druyven-sap, dan om de wyse reden;

 

En, als de nieuwe most hen in de herssens slaet,

 

Dan weet Parnassus hof van regel, nogh van maet.

 

Hoe can een matigh man daer vergenoegen vinden?

 

Ick weet niet hoe hy sigh soo verre laet verblinden,

 

Dat hy syn weerdigen, en kostelycken tydt

 

By sulcke ratelaers, en dolle koppen slyt.

 

Maer, 't dunkt my 'k hoor aldus hiertegen iemant spreken:

 

Waerom verkeert gy dan met volk soo vol gebreken?

 

En vreest gy niet een krak te lyden in uw faem?

 

Want die met quae verkeert krygt eenen quaden naem.

 

'k Beken, myn oordeel spreekt myn eygen wercken tegen;

 

Wat wilt gy? 'k sie het quaet en ben'er toe genegen:

 

Het waer my nuttiger te blyven, uyt dien hof,

 

Al wat ik daer bedryf strekt weynigh 't myner lof.

 

Dogh 't gen dien misslagh schynt, met reden te verblommen,

 

Is dat ik nevens my hier sie ter sale kommen

 

Ses seven medebroers gelyk van geest, met my,

 

Genegen, niet tot drank, maer tot de poesy.

 

En mits het noodigh is somtyts de boogh t'ontspannen

 

'k Ontspan' hem noyt soo wel, dan met die lieve mannen,

 

By wie ik, met een liet, den tragen tydt bedriegh,

 

Of met een soet gedicht de ziel in slape wiegh.

 

Maer, als ick, by geval, hun bysyn com te missen,

 

Dan can men, uyt myn oogh, myn ongenoegen gissen;

 

Dan steekt Parnassus school my dapper tegen 't hert.

 

Dan schenkt Apollo my niet dan verdriet, en smert.

 

O vrient, indien ik daer moest, 't gen gy lydt, verdragen,

 

Men sou'er my niet sien, op geen myn levensdagen;

 

Ick liet er Zoilus, met synen snater-bek,

[p. 172]

 

En bleeve weltevreên, in myn gerust vertrek.

 

Daer sou ik, verre van myn musa te versaken,

 

Met haer, en haer gevolgh, nogh nauwer vrientschap maken,

 

Daer ley ik alles aen, om, op den eersten trap,

 

Te klimmen, van de deught, en waere wetenschap.

 

Geluckige eensaemheyt! wanneer sal my geschieden,

 

Dat ik, om uw genot de menschen sal ontvlieden?

 

Wanneer sal ick, alleen, en verre van gerucht

 

Syn besigh, met degen naer wien myn boesem sucht?

 

Wanneer sal ick met gheel myn hert en ziele trachten,

 

Naer hem, van wien ik moet al myn geluk verwachten,

 

Naer hem, die myn begeert myn eenigh oogmerk is,

 

Voor wien ik, met genucht, geheel de werelt mis.

 

Ach! soo my dat geluk eens mocht, voor goet, gebueren,

 

Veel jaeren scheenen my soo cort, als weynigh ueren,

 

Ick wiert aen hem gehecht, met wille, ziel, en sin,

 

Ick bleef, spyt al wat leeft, verslonden in syn min.

 

Soo sou ik mynen tydt ten lesten wel besteden,

 

En spotten met den nyt, van wie ick wiert bestreden;

 

Soo sou ik het geval vertreden, met den voet,

 

Tevreden, met een stil, en ongestoort gemoet.

 

Siet, vrient, wiens onderhout myn ziele sou bekooren,

 

En, buyten welk, ik tyt en leven acht verlooren.

 

O! mocht ik gheel myn hert met hem becommert sien!

 

Dogh, dit is eene jonst, degen ik niet verdien.

 

Maer 'k ben door die begeert wat buyten spoor gedreven:

 

Gy kent de Dichters geest, en sult het licht vergeven,

 

Terwyl ik my beklaegh, dat gy, om weynigh stof,

 

My overvallen hebt, met onverdiende lof.

 

Vrient, meent gy dat ik heb versocht uw schrander oordeel,

 

Omdat gy dat geheel soudt schicken t'myner voordeel?

[p. 173]

 

Ha neen! myn oogwit was te wesen onderricht,

 

Van 't gen ik niet en sagh t'ontbreken aen myn dicht.

 

Ik ben soo waen-siek niet van in myn hooft te steken,

 

Dat, in dit treurigh spel, niet schuylen veel gebreken;

 

Ook denk ik niet, dat gy my, met wat honingh dient,

 

Maer, dat gy met my leeft, als een beleefde vrient.

 

Ey! als ik anderwerf u derf myn rechter maken,

 

Ontsie niet, scherpelyk myn wercken aen te raken:

 

Snyd, kapt, trek uyt, en brand soo veel gy 't noodigh acht,

 

Gelyk een Arts, die na syn lyders welvaert tracht.

 

Voorts, soo u mynen dienst, tot nutbaerheyt, can strecken,

 

Vertoef niet, van, met schrift, my uw begeert t'ontdecken,

 

Ick bid u, onderdies, te sorgen, om een knecht

 

Voor hem, die, met genucht, sigh uwen dienaer seght.