Werken. Deel 6
(1934)–Michiel de Swaen–
Auteursrecht onbekend
[pagina 159]
| |
Minnestreek tot bestekingh van de begaefde en liefweerdighste Isabel op haeren feestdaghGa naar voetnoot(1)Geloof my, minsaem' Isabel,
De liefde en is geen kinderspel:
Wie wel bemint, al wat hy heeft,
Aen syne welbeminde geeft,
En niet doet hem meer weedom an,
Dan als hy haer niet geven can.
'k Beken dat ik, op desen tydt,
Myn hert, met ydle wenschen slyt,
En heb een ongerusten geest,
Op uwe Patroonessens feest,
Zint dat de liefde my versocht
Waer meed'ick u besteken mocht.
Eerst keerd'ick my naer 't soet saysoen,
En vond'er allerhande groen,
Met kruyden, planten, en gebloemt,
Waer op de blyde Flora roemt.
Daer sagh ik menigh tuylepant
By animonien geplant;
Ranunckels toonden sigh alhier
Soo root van verf als gloeyend vier,
Auricula en hyacinth,
| |
[pagina 160]
| |
Die bloeyden in den zuyen wint,
Haer schoone verf haer soeten geur
Bewyst de soetheyt van natuer,
Die ons, in alles, wat sy doet,
Haer gaven jont in overvloet.
Maer ach! behagelykste lief!
Haer gaven doen my geen gerief:
Hoe seer sy velt en hof verrykt,
Ick sie daer niet, dat u gelijkt.
De schoonste bloeme van den hof
Valt, voor den avont, in het stof,
Men siet haer net-geverfde blaên
Op eenen corten tydt vergaen:
Een heete son, een coude locht,
Een noorde wint, een siltigh vocht,
Een hursel, rusp, of cleyne worm
Vernielt de schoonheyt van haer vorm,
Terwyl den glans van uwe deught
Geduerigh staet in volle jeught,
En my soo lieffelyk belonkt,
Dat sy myn ingewant ontvonkt,
Myn reden, door verheugingh treft,
En verre, boven my, verheft.
Waer syt gy liefde? segh my dan,
Waermeed' ik haer besteken can,
Wiens ziele meerder soetheyt heeft
Dan mey, en hof, en acker geeft.
Eylaes! wat is het, dat ick vraegh?
De liefde en antwoordt niet van daegh:
Maer siet, terwyl sy niet en spreekt,
Ick voel, dat sy myn hert doorsteekt,
| |
[pagina 161]
| |
Met d'alderminnelykste schicht,
Die s'heeft geleent van uw gesicht.
O weerde lief, die schalcke min
Drukt daer al uwe gaven in,
Ick mercke, dat uw soet gelaet
Geheel daerin gezegelt staet,
Met al de streeken van verstant,
Waer mee gy my hebt overmant.
Ey! by gebrek van weerder saek,
Ontfangh dit herte, met vermaek,
Dat in uw reyne liefde groeyt,
Terwyl uw deught daer binnen bloeyt,
Terwyl uw lieffelyk gesicht
Daer in, naer 't leven is gesticht;
Ick weet togh niet, op desen dagh
Wat ick u beter schencken magh.
|
|