|
| |
| |
| |
Verscheyde Rymwercken in soeten en stercken styl te saem vergadert en verbetert in Duynkerck 1706
| |
| |
Raedsel voorgestelt aen de Gildebroeders van Retorica
geseyt Karsouwieren Verblijders in den tijdt onder de beschermingh van den H. aerts engel Michael den 26en October 1698
Ick ben de blyde boo der eerst ontloken Lent
De dochter van Auroor, den luyster van de weyden;
Door my wiert Clioos lier aen Chetys Ryk bekent,
Terwyl ick aen het graf het leven gingh verbeyden.
| |
Uytleggingh
Wanneer de vlaemsche maegt, beroemt, door soo veel rycken
De stramme coude siet, van haere landen wycken
En dat Latonaes soon, in syn verheven swier,
Haer beembden broeden comt, met syn vruchtbarigh vier:
Het killigh ys begint te smelten, in de stroomen,
De sneeu schynt wegh gejaegt, de dorre weyden doomen
Terwyl 't verslenste gras weer uyt den acker ryst,
En door syn jeughdigh groen de komst van Flora wyst.
Ook siet m'in corten tydt al d'omgelegen vlecken
Door een tapytsery, van bloemen, overtrecken,
Waer onder, soo my dunkt, den meesten roem behaelt
| |
| |
De lieffelycke spruyt in 't Raedsel afgemaelt.
En is 't niet de Karsouw, die, met haer soete blaren,
Comt d'eerst ontloken lent, aen ieder openbaeren;
Wanneer sy weyde en velt, met wit en root bedekt,
Ook dikwils, eer het vee syn voetsel daer ontdekt?
En is 't niet de Karsouw, die door Aurooraes voncken,
Met haer gecroonde kop, in 't hof, begint te proncken,
Doen sy met 't eerste licht, haer blaren opendoet,
En, met een lacchend'oogh, de morgen-sonne groet?
Is sy, die Clioos lier, langs Thetys silte stroomen,
Door Tritons zeegeschal, hier dee verwellecomen,
Wanneer den wysen godt, die helicon verlicht,
In Duynkerks Redenhof, syn wooningh heeft gesticht.
't Is sy, die met haer bloos, en lelie-witte verven,
Den Heylant levende verbeyden gingh, naer 't sterven;
Die sigh tot pronkcieraet, op syne grafstee, set,
Naer dat hy heeft de doot, door syne doot, verplet.
Ach! als de coele Lent, die soete bloem doet rysen,
Het dunkt my, dat ik sie een dooden Godt verrysen,
En dat den Engel roept, die 't steene graf ontsloot,
Den Salighmaker is verresen, van de doot.
Daer is den rechten gront, o minnaers der Karsouwen,
Vant Raedsel, dat myn pen u heden gaf t'ontvouwen:
Daer is die weerde bloem, die uwen roem vermeert,
Wanneer sy uw blasoen, met haeren glans, vereert.
Dogh, magh ons haer gewas, tot zedeles, verstrecken,
Wat leeringh sullen wy, voor ons, daer uyt, niet trecken?
Gelyk een lente-spruyt, gelyk een teere bloem,
Soo is uw leven, mensch, soo is uw levens roem.
Hoe menige karsouw staet 's mergens niet, in bloeyen,
Die sigh, voor avont, siet van haere steel af snoeyen?
| |
| |
En stoft niet, jonghe jeught op uwen kloecken moedt,
Licht wort gy, als een bloem, vertreden, met den voet.
Wat is een bloeme teer! de mist verslenst haer verven
De cou, de noordewint doet haeren wortel sterven.
O trotse maeghden! roemt op uwe schoonheyt niet,
Een koors, een quellingh can die brengen in verdriet.
Gesontheyt, schoonheyt, kracht, wiens lof de menschen melden,
Vergaen, gelyk een bloem, gelyk het hoy der velden;
Al wie, op dese steunt is dwaes, en steke-blint,
Hy steunt, als op een riet, als op een hantvol wint.
Daer sien wy d'eerste les, die de Karsouwen geven:
De tweede aftekent ons een schets van 't eeuwigh leven;
Wanneer haer groene spruyt weer, in de Lent, opryst,
't Schynt, dat sy ieder een d'onsterflykheyt aenwyst.
Een stervend lichaem can geen meerder troost beseffen,
Dan, dat het sigh hier na sal uyt het graf opheffen,
En, door het selve vleys, vet, aders, en gebeent,
Syn, met syn lieve ziel, voor eeuwigheyt, vereent.
Wat smerten eenen mensch verteeren en verschueren,
In dese soete hoop, hy lydt het sonder treuren
En d'onverderflykheyt, die hem hierna verwacht,
Maekt, dat hy, ook de doot, als eenen slaep, verwacht.
Siet daer, dien soeten troost, die hope van 't erleven
Komt de karsouwe-bloem, aen onse herten, geven,
Terwylen sy, uyt d'aerd, haer toppen weer uytsteekt,
't Schynt dat sy onse ziel, op dese wys, aenspreekt.
Verheugt u, krancken mensch, die door den last gebogen
d'Onmydelyke doot siet dagelyx voor oogen,
Verheugt u, in den noot, waer mee gy wort bevaên,
Die dient u, als een wegh, om 't leven in te gaen.
Ick was in winter-tyt diep onder d'aerd'gedoken,
't Scheen, dat de levens deur, voor my, was toegeloken,
| |
| |
Maer, siet, de lente-son, die al 't gewas verheugt,
Vernieuwt myn leven weer, en geeft my nieuwe jeugt.
Al wort uw doodsche romp eens onder d'aerd gesteken,
Daer sal een schoonder son het graf weer open breken,
En gy sult, voor altydt, in 't leven syn erstelt,
Gelyk gy, heden, my weer leven siet in 't velt.
O Edele Karsouw! wat wonderlycke wercken
Doet gy des menschens ziel, met nutbaerheyt, bemercken!
Wie d'oogen op u slaet wort innerlyk verblyt,
Gy waerschout, en vertroost op een en selve tydt.
Gy waerschout ieder een, op 't leven niet te steunen;
Gy troost ons, als de doot doet onse beenders dreunen;
Gy waerschout ons van d'uer en haer' onsekerheyt;
Gy troost ons, door de hoop, die 't eeuwigh licht verbeyt.
Met recht heeft 't Reden-hof in Duynkerks wal verheven,
In syn vermaert blasoen, u eene plaets gegeven,
Mits gy syn yveraers, door uwe comst verblyt,
En stadigh noemen doet, Verblyders in den Tydt.
Maer twyl my 't Raedsel doet syn Zede-les afmeten
Ick heb in syne leer, schier myne plicht vergeten,
En 't schynt, dat myne pen loont met Karsouwens lof,
Het gen ick schuldigh ben, aen 't Karsouwieren hof.
d'Erkentenis is kleyn, hebt gy de daet voor oogen;
d'Erkentenis is groot, magh ik myn wil betoogen,
Myn wil, die iedereen met gheel myn hert vereert,
Myn wil, die ieder wenscht 't gen ons het Raedsel leert.
Heer hooftman, u vooral die my nu, en voor desen
Soo menigh jonsten hebt, soo minnelyk bewesen,
U, weerden heer De Seck, u, dekens allegaer,
U, ieder in 't gemeen, o Karsouwiere-schaer!
Kan uwen welvaert syn gesteven, door myn wenschen,
'k Wensch dat gy syt bemint, geeert van alle menschen.
|
|
Auteursrecht onbekend