Werken. Deel 6
(1934)–Michiel de Swaen–
Auteursrecht onbekend
[pagina 149]
| |
Treur-sangh op de jammerlyke doot van Sr Thomas van CaesterOpenbaeren Notaris des Coninghs en uytstekende poeet in syne schryfkamer binnen Duynkerk wreedelyk vermoort...Stil tranen! laet myn stem voor weynigh tyt oprysen,
Om aen myn dooden vrient myn clachten te bewysen,
Sy syn te wettelyk, om soo te syn verdooft.
O Thomas! 'k sie u dan van uwe ziel berooft!
O jammerlyk verlies! o droevigh overlyden!
Hoe can 't, liefweerde man, hoe can 't myn herte lyden?
Op uwen besten tyt, in uwe rypste jeught,
Doen gy geworden waert een ieders soetste vreught,
In aenspraek liefgetal, door oeffeningh ervaren,
In huys te syn vermoort, wat can'er meer beswaren?
Ik sag u op uw bed onroerlyk uytgestrekt,
Verstorven, bleek en paersgheel met de doot bedekt:
Ik sagh uw stommen mont, die weynigh tyt te voren
Ons door welsprekentheyt en sangen cost bekooren.
Ik sagh, (wat sagh ik nogh) een openstaende steek
Die uyt uw rechte zy, als uyt een ruyme beek
De diere levensbron al brobbelen dee stroomen.
Ach! met wat weedom was ik dier tyt ingenomen!
| |
[pagina 150]
| |
't Aenschouwen van uw bloet drongh midden door myn hert,
En 't schilde weynigh of het sweert van medesmert
Had op uw doode lyk myn crachten doen begeven.
O uytgelesen vrient! weert Nestors tyt te leven,
Hoe wort gy soo van ons in uwen bloey gerukt?
Had u de wreede doot haer schichten ingedrukt
Door een ontsteken gal, of heeten brant des herten,
Wy hadden in dien noot en pynelyke smerten
Door troost en deerenis uw lyden nogh versoet;
Maer door een moordershant, die, met een koelen moedt
Tot uwen dootsteek weet syn wrekens tyt te schicken,
Dus in uw eygen bloet al spreken te versticken,
Wie is 't die 't niet gevoelt, wie is 't die 't niet beweent?
Och! in dees oorloogstat is niemant soo versteent,
Die niet met eenen sucht of traen van mededoogen
Getuygt hoe uwe doot syn ziele heeft bewogen.
Men hoort van al het volk, door yder wyk en straet,
Beclagen uwen val, vervloeken het misdaet.
Men siet aen alle kant de droeve borgeryen
Verbaest om sulk een feyt, geperst door medelyen,
Versamen onder een, met schrik en schroom bevaên.
Ontfangh, begaefde ziel, hun suchten en getraen,
Tot teken van den vloek die sy den schender geven,
Ontfangh dees droeve clacht, die ons, soo langh wy leven,
Geduerigh even vers sal blyven in 't gemoet,
Tot tuygen van den wee, die ons uw doot aendoet.
Gy goddelyke Maegt! geteelt in d'hoogste wolcken,
Die om d'onrechtigheyt en boosheyt aller volcken,
Den aerdschen gront verliet ten hemel ingetreen,
Astrea! sie van daegh meedogende beneen
Naer uwen yveraer, die, doen hy was in 't leven,
| |
[pagina 151]
| |
Soo t'uwer eere, en roem, en glory was gedreven.
Verkent gy, o goddin! syn loffelyken mont
Die soo voor weduwen en aerme weesen stont?
Verkent gy syn gesicht (al is het nu gedoken)
Dat altyt t'uwer dienst verblint was en geloken?
Verkent gy dese hant, die stadigh trouw en recht
Aen syn verbintenis en plichten was gehecht?
O Maget, can by u ons bidden iet vermogen,
Ontfangh togh synen geest by u in d'hemelboogen;
Belonkt hem met den glans van 't aldoorlichtend' strael
Waer mede gy doorschynt de seraphyne zael,
Opdat hy eeuwigh blink by al de groote helden
Die hier voor 't heyligh Recht hun rust te pande stelden.
Gy, Luyster van Parnas en d'helicoonsche troon,
Apol! verbergh uw licht, stut uwen harpe-toon,Ga naar voetnoot(1)
Doe uwe susters nu in clacht en rouw uytbreken;
't Is geene singens tyt, nu moeten tranen leken!
Of kont gy, selfs van daegh, niet quelen, dan op maet,
Schik fluyt- en snare-spel naer ons' en uwen staet.
Och! och! wy connen nu nogh lier, nogh cyther raken,
Dan om een treurgeklank en doots geluyt te maken.
opgedragen door syne medeyveraers Gedenkt uw levens jongste stonden
Soo valt gy nimmermeer in sonden.
| |
[pagina 152]
| |
Tot Meerder Eere Godts |
|