|
| |
| |
| |
Vreugde-sangh ter uytvaert van den En heer Jan van de Knocke
In het seven en vyftigste jaer syns ouderdoms het een en dertigste van syn priesterdom en kappellaenschap het achtiende van syn geestelyk vaderschap
der Religieusen Augustynessen gesticht onder syne bestieringh in de stat van Duynkercke vol van jaeren, en verdiensten overleden 13 april 1700
Beati mortui qui in Domino moriuntur.
Apocal. 14.
Geen mensch en can op aerd meer saligheyt verwerven,
Dan in des Heerens jonst en reyne min te sterven,
Want een oneyndige vergeldingh hem verwacht
Die hier syn leven heeft in dese min volbracht.
Indien dit voorstel sluyt, gelyk het is geschreven,
Wat voor vergeldingh moet d'heer Knocke syn gegeven,
Die in de liefde Godts, soo ieder is bekent,
Syn leven heeft begost, syn leven heeft volendt?
Ick weet niet wat wy best vandaeg aenvangen meugen,
Betreuren syn verlies, of in syn doot verheugen,
Betreuren syn verlies, ten opsicht der gemeent,
Verheugen in syn doot, die hem met Godt vereent.
Betreuren het verlies van syn gedienstigheden,
| |
| |
Van 't voorbeelt syner deught en onbesmette zeden;
Betreuren het verlies van syn miltdadigh hant,
Waer in den aermen mensch vondt synen onderstant.
'k Beken in een verlies, soo droevigh, en soo spoedigh,
Die redens syn, tot rouw, en groot en overvloedigh;
En gheel 't gemeente sou seer ongevoeligh syn,
Indien het dese doot con aensien sender pyn.
Maer, als men desen druk en weedom laet bedaeren,
Vertoont sigh eenen dienst van een en dertigh jaeren,
Verciert met zedelyke en goddelyke deught,
Waer in de menschen syn met d'Engelen verheugt.
Doorsiet dien weerden man, bemerkt geheel syn leven,
Van daer hy heeft begost tot daer hy gaet begeven,
Gy siet hem t'allen tyt, en overal gelyk,
Eenvoudigh, minsaem, reyn, en onveranderlyk.
Gy siet hem in de kerk met 't krieken van den morgen,
Gy siet hem onvermoeyt in krancken te besorgen,
Geduerigh op de been, geduerigh in de wacht,
Geen aerbeyt hem vermoeyt by dage nogh by nacht.
De swakheyt van syn borst, den last van syne jaeren
Can hem tot 't leste toe verflauwen nogh beswaeren,
Geen hagel noghte sneeu, geen mist nogh couden wint,
Geen onweer hem vertraegt als hem syn ampt verbindt.
Ryst Duynkerk! borgers spreekt, roept uyt, van alle hoecken
Waer u d'heer Knocke quam vertroosten en besoecken,
Indien gy heden brengt de waerheyt voor den dagh,
Daer is schier niet een huys waer gy hem niet en sagh.
Geen trap hoe steyl en smal, geen solder hoe verheven,
Geen diepe kelder con syn iever doen begeven,
Syn minnend herte was voor ieder uytgestort
Hy bleef op geenen tyt aen syne plicht te cort.
| |
| |
De liefde die syn ziel soo vierigh deede voncken
Heeft door Godsdienstigheyt in vollen glans gebloncken,
En syn betrouwen bleef op synen Godt gegrondt,
Tot 't luyken van syn oogh en 't sluyten van syn mont.
Gy, slot van Augustyn, wat soudt gy konnen seggen
Om synen meerden lof en deughden uyt te leggen,
Waer 't dat g'op desen stont moest brengen in het licht
Den drift waer meed hy u besorgt heeft en gesticht?
In dese volheyt van verdiensten, en van jaeren,
Is syn rechtveerden geest ten lichaem uytgevaeren,
En, als een Machabey, volstandigh, kloek, en sterk
Met 't wapen in de hant besweken in het perk.
Met recht dan mogen wy op desen dagh verheugen,
Terwylen wy de doot, van sulk een man geheugen,
Die hem den weerden loon van syne deught verleent,
Die hem voor eeuwigheyt met synen Godt vereent.
Syn uytgank heeft begost den nacht van Christus lyden,
En moet, met Christus, syn den ingank tot verblyden;
Want, naer hy voor syn Godt soo trouwigh heeft geleeft,
't Is billyk, dat hem Godt nu syn vergeldingh geeft.
Geluk dan, weerde man, die, in soo grooten zegen,
Syt uyt dit tranendal in d'hemelvreugt gestegen,
Geluk; prys, eer, en lof in 's Alderhoogstens troon
Tot glory van den Heer tot uwer deughden loon.
Wy, die in uwe doot uw heerlykheyt aenschouwen,
Versetten ons geklagh en stillen onse rouwen,
Ten opsicht van de rust, die uwe geest geniet,
Ten opsicht van den loon, die onse ziel aensiet.
Geen mensch en can, op aerd, meer saligheyt verwerven
Dan in des Heerens jonst en reyne min te sterven.
Tot Meerder eere en glorie Godts
|
|
Auteursrecht onbekend