|
| |
| |
| |
Troost in dootsnoot
door de voorspraek van de H. Barbara
Maget en Martelaeresse geviert in de prochiale Kercke door een bysonder Broederschap yder vyfden maendelyken Sondagh
Het leven is een zee, een zee vol woeste baeren,
Seer lichtelyk ontroert, maer langsaem in 't bedaeren,
Waer d'onversade lust bestormt des menschens ziel,
Gelyk het onweer doet met een bezeylde kiel.
Daer wort sy dagh en nacht besprongen en bevochten
Door gelt- en weelde-sucht, door duysent wreede tochten;
Daer blaest de hoveerdy al haer begeirten op,
Gelyk een fellen wint de zeylen voert in top.
Sy tuymelt sonder roer, en sonder eens te peylen,
Als of sy seker waer de haven te bezeylen;
Sy trekt sigh geene sorgh en geen beroerten aen,
Terwyl den vyant loert om haer te doen vergaen.
Och! onbedachte ziel! Waer gaet gy hene draven?
De doot is uwe ree, en d'eeuwigheyt uw haven;
Die ree is vol gevaer, die haven vol van schroom,
En 't schynt dat u dit min becommert dan een droom.
Hoe sult gy, krancke ziel, die enge ree inloopen,
Die haven gheel beset met klippen van wanhopen,
Waer dien gevreesden Heer, wien gy soo hebt versmaet,
Tot uw verdiende straf met 't sweert in handen staet?
| |
| |
Stil! 'k sie geheel de stat met druk en wee bevangen,
De treurige gemeent met tranen op de wangen
Vergadert voor het huys, terwyl het droef geluyt
Der klocken yders mont tot clacht en rouw ontsluyt.
De droeve borgery comt aen, met trage stappen,
Ten uytvaert, ordentlyk verdeelt in broederschappen,
Besettende weersyds met toorslicht gheel de straet.
Het weerdigh lyk gedekt met priesterlyk gewaet,
Vernieut door syn vertoogh de suchten en de smerten.
De priesters even reyn van kleeren en van herten
Slaen dhanden aen de baer; dry dragen kelk, en kroon,
En kruys vooruyt; al t'saem verheffen s'in een toon
Van weedom, en geklagh de kerckelyke sangen.
De vrienden volgen 't lyk met pynelyke gangen
En rouwsleep, door den raet der stede vergeselt:
d'Omstaenders in de ziel verslagen, en ontstelt
Betrachten hunnen rouw te stillen met te klagen.
O weerden heer! gevelt in 't midden uwer dagen
(Roept eenen uyt den hoop) ons hert wort toegedrukt,
Door desen wreeden noot, die u van ons afrukt.
O trouwen dienaer Godts, die, door uw reyne zeden,
Gesticht hebt nevens ons al d'omgelegen steden,
Hoe light gy soo ter neer? Wy hadden ons gevleyt,
Dat gy, door 't voorbeelt, van uw groote vierigheyt,
Ons soude menigh jaer tot Godes lof opwecken.
Den yver van uw ziel begon sigh eerst t'ontdecken,
Tot schand der kettery, tot roem van Christus Kerk.
Wy hoopten, dat gy soudt, door een soo heyligh werk,
Den Zeeuw en harden Brit de waerheyt doen geloven.
Och! och! hoe spoedigh is gheel onse hoop verstoven,
De doot doet die, met u, als eenen rook vergaen.
| |
| |
Maer onse dankbaerheyt sal eeuwigh blyven staen,
En in de heugenis van uw verheven diensten
Verbreyden uwen naem, en kroonen uw verdiensten.
Soo dikwils als de bel sal klincken over straet,
Soo lang men wercken sal aen 't kerkelyk cieraet,
Soo lang men 't suyver licht sal voor den Heer ontsteken,
Soo langh sal onse tongh van uwen yver spreken,
Soo lange sal 't gemeent en gheel de borgery
Met liefde indachtigh syn den heere de Bousy.
Met dese erkentenis vereeren hem de menschen;
Maer syn belooningh gaet te boven alle wenschen.
My dunkt ik sie syn geest, gelyk een reyne vlam
Geresen, voor den troon van 't onbesmette Lam.
Ik sie hem in een ringh van duyst millioenen zielen
Voor Godes majesteyt klaerblinckend nederknielen;
Ik hoor hem in 't getal der Maeghden, vol eerbiet,
Verheffen 's Heerens lof met een bysonder liet.
Com, gaen wy met aendacht syn hoogh geluk bemercken,
Om tegen syn verlies ons herten te verstercken.
Gelooft sy inder Eeuwigheyt het Alderh. Sacrament des Autaers
|
|
Auteursrecht onbekend