|
| |
| |
| |
Bemerckingh
Op d'hemelsche Bruyloft
Juge convivium.
Eeuwige maeltyt.
Het lust myn ziel van daegh de werelt te vergeten,
Om met den geest te gaen in 't hemels hof ten eeten,
Waer d'eeuw'ge bruyloft feest van 't Lam is ingestelt.
Gy, die op leck're spyse en drank uw lusten stelt,
En nimmer syt voldaen, versaden, nogh tevreden,
Voor gy aen tafel hebt vernoegt uw sinlykheden,
Verset die aerdsche lust, en ryst met uw gedacht
Ter maeltyt, waer den vorst der vorsten uw verwacht
In synen heyl'gen troon, omringt door seraphynen.
Dogh eer gy met my gaet, voor syn gesicht, verschynen,
Trekt aen een bruylofts kleet bevryt van alle vlek,
Op dat syn oogh in u het minste niet ontdek,
't Gen aen syn majesteyt en reynheyt mocht mishagen.
Maer stil! my dunkt, ik hoor myn ziel ter feest uytdagen;
Den Hemel schuert: ik sie geheel het saligh hof,
Behangen met sneeuwitte en karmosyne stof
Doorsaeyt met peerelen, en vierige rubynen,
Die tegen 't blinckende gewelfsel weder schynen.
Daer sit den bruydegom met stralen overdekt,
Gelyk een morgen son, die d'oostekim optrekt
Corts naer den dageraet. De schoonheyt van syn wesen
Verheft, door nieuwen glans, den pronk der uytgelesen
| |
| |
Genooden, en doorschynt den hemel, met een licht,
Dat duysent sterren doet, int goddelyk gesticht,
Opdagen. Synen mont laet over syne lippen
Een vloet van gratien en gaven nederslippen.
De soetheyt en den klank van syn minsaeme tael,
Schalt met een heldren galm door d'hooggewelfde zael,
En streelt de herten der luksaligen door d'ooren.
Comt, roept hy overluyt, comt, o, gy uytvercooren
Myns Vaders, uytgenoodt ter bruyloft, comt en sit
Alt'samen nevens my aen tafel, en besit
Den Ryxstoel die u wiert bereyt voor alle tyden:
Gy sult u hier met my in Eeuwigheyt verblyden,
En deelgenooten syn van myn geluk, en eer.
Op dees uytnoodingh van dien minnelyken Heer,
Verschynt een blyde rey van duysent hemelgeesten,
Die alles op den disch voorstellen, wat ter feesten
En maeltyt noodigh is. Sy vliegen buert by buert
In 't ronde door de zael: hun kleedingh geborduert
Met silver, op een gront van hemelsblaeuw, doorweven
Met gulde vlammen, hangt ter slinker sy, al sweven,
Van hunne schouderen, seer cierelyk ontbloot;
Een deel der bende stort, uyt eenen vollen schoot,
Een menghsel van jasmyn, roos, lelyen, en lissen
En tubercusen met soetgeurige narcissen;
Een ander stookt de vlam in menigh gulde lamp
Gevoedt met balsem, muse, en amber, welckers damp
Schynt, om den besten guer, te stryden met de bloemen.
Wie sal genoegsaem op de schoonheyt connen roemen
Van d'uytvercooren zael, waer alles is vergaert
Wat door syn maeksel, vorm, hoedanigheyt, en aert
Voor schoon gehouden wort? De klaerheyt der planeten
| |
| |
En vaste sterren, die staegh aen int ongemeten
Gewelfsel sulk een licht doen flickeren: de pracht
Van zegenpralende monarken, die 't gedacht
Belemmert, door 't vertoogh van troonen en palleysen;
Al wat men seldsaem, met de werelt door te reysen,
Ontdekt, 't sy door 't aensien van steden hooggebouwt,
't Sy van konst-wercken, die uyt yser, koper, gout
En silver syn gesmeedt: den geur der lente-tyden
Die door hun lieflykheyt en hert en ziel verblyden;
Den aengenaemen glans der held're somerlucht:
De landen overlaên, met allerhande vrucht,
Verschynende int verschiet met bronnen, waterplassen,
Gebergten, dalen, vol geboomte en aerdgewassen
Soo seer verscheyden in gedaente, vorm, en verf;
Al wat men door 't begryp, nogh duystmael duysent werf
Behagelyker can verbeelden, moet verdwynen
Soo ras de schoonheyt van die eetsael gaet verschynen,
Waer 's hemels bruydegom syn reyne bruyt onthaelt.
Geheel 't geselschap is omvangen en bestraelt
Door 't eeuwighstaende Licht; een yder op syn orden
En plaets, navolgens hy verheven is geworden,
Door medewerkingh met d'oneindige gena.
Niet een van al heeft syns gelyke wederga,
De schoonheyt is gemeen de eerlykheyt bysonder.
Gelyk men hier beneên aentekent als een wonder
't Verschil ent onverschil vant menschelyk gelaet;
Soo syn hier boven, in dien uytvercooren staet,
Al dheyligen gelyk, al dheyligen verscheyen.
Bemerkt de heerlykheyt der seraphyne reyen
Die vol eerbiedingh staen rontom des Hoogstens troon:
Aenschouwt d'Outvaders ryk in zegen, en in loon,
| |
| |
Verselt door eene schaer van heylige propheten,
Die, met d'Apostelen ter maeltyt neergeseten,
Vervullen d'eerste plaets vant goddelyk banket:
Siet nevens die den koor der Maegden, sonder smet,
Omringt met duysenden en duysent martelaeren,
Die door een bloetwegh syn ten hemel ingevaeren:
Daerby verschynen de belyders, die door boet
Verstervingh, en berouw, en stage tranen-vloet
Met hun begeerlykheyt de werelt overwonnen:
Sy blincken allegaer, als uytgelesen sonnen
In een verscheyden schyn van glory, roem, en eer,
En eyndeloose glans, hen, door den hoogsten Heer,
Miltdadigh bygeset tot loon van hunne wercken.
Maer voor al andere is de schoonheyt te bemercken
Van dheyl'ge Moedermaegt, der Eng'len Coningin,
Die, ter vergaderingh, van 't saligh hofgesin,
Benevens haeren Soon, in majesteyt verheven,
Een rykstoel, aen geen mensch nogh hemelgeest gegeven,
Besit, en onder haer de negen kooren siet.
Den glans die uyt haer oogh en wesen nederschiet
Bekoort d'inwoonderen der zegen-rycke hoven:
Sy spieg'len sigh in haer claerblinckentheyt, en loven
In haer gezegent lot, den oirsprongh aller goet.
O schoon, beminnelyk, behagelyk, en soet
Geselschap! Saligh heir! voor eeuwigh uytgelesen
Om in de bruyloftfeest van 't Lam onthaelt te wesen!
Wie is 't die sigh verbeelt de suyv're leckerny,
Den reynen hemelsmaek, gheel van verleedingh vry,
Die boven allen sin, en boven alle smaken,
Al d'uytvercooren sal versaden en vermaken
In allen eeuwigheyt? Wie is 't die sigh verbeelt.
| |
| |
De soetheyt van een spys, die nimmermeer verveelt,
Maer door een nieuwe lust en selve smaeklykheden
Des hemels borgery geduerigh stelt tevreden?
O kostelyk gerecht van manne en ambrosyn!
O Engels malvosey! o goddelyken wyn!
O Nectar uytgeperst tot drank van d'Opperkoningh!
O vloet! o bron! o zee van eeuwigh soeten honingh,
Waerby dat alles wat der menschen sinnen vleyt,
Niet is dan enkle gal, dan wrange bitterheyt.
Geluckigh, die syn hert, door reyne vlam ontsteken,
Tot syn vernoegingh magh vercoelen aen de beeken
Van uwen hemel-stroom! geluckigh die syn lust
Door uwe smaeklykheyt tot syn voldoeningh bluscht
En door den invloet van uw nectarvocht gheel droncken
Diep in den afgront van uw soetheyt blyft versoncken!
Geluckigh die syn plaets besit in 't eeuwigh ryk,
En sonder achterdocht voor ramp of ongelyk,
Met gheel de hemel-rey aen tafel is geseten.
Maer, seght my, Englen (want het staet u toe te weten)
Wat is 't voor eene spyse en smakelyken drank,
Die onophoudelyk u soo veel eeuwen lank
Voldee, en eeuwiglyk voldoeninge sal geven?
't Geheugt my dat den heer ons in syn aerdsche leven,
Tot een gedenckenis dees leeringh achterliet:
‘Myn spys is dat ik doe tgen Vader my gebiet.’
Och! och! wat wil ik u naer uwe spyse vragen?
Uw spyse is anders niet dan 't goddelyk behagen;
't Gen hem hier heeft gevoedt voedt u, in 't hemelryk,
Schoon of de plaets verschilt de spyse blyft gelyk:
Het is door dese spys, dat gy, geheel versaden,
Door geen begeerten meer cont worden overladen.
| |
| |
O salige beliefte! O goddelyken wil!
O welbehagen, dat geen stooringh, geen geschil
Geen stryt, geen wederstant heeft nimmermeer te duchten!
O ongrondeerbaer diep van eeuwige genuchten,
En onverganklyke voldoeningh! soete spys,
Die al d'inwoonderen van 't hemels paradys
Toeft, laeft, versterkt, vernoegt in eyndeloose tyden!
O crachtigh voetsel, dat voor eeuwigh stelt ter syden
Den pynelyken dorst, den fellen hongersnoot!
Siet daer het soet gerecht, waer toe wy syn genoot,
In Sions Koningryk! Siet daer de Nectarbeeken
Die sonder stilstant, in all' eeuwen nederleken
Tot vreugt en laeffenis van 's hemels borgery!
Och comt! och smaekt! en siet hoe soet den heere sy
Gy aerdsche inwoonderen, die, slechts met uw gedachten
Cont ingaen tot dat heyl, het gene wy verwachten.
Wenscht, haekt, versucht, volhert, bidt, yvert, sorgt en waeckt
Tot gy in d'hemelfeest voor eeuwigh binnen raekt.
| |
Raedsel
Ik ben in 't hemels hof ontfangen en gebooren,
'k Begoste met den tyt om naer den tyt te syn;
Myn droefheyt spruyt uyt vreugt, myn vreugt uyt schenden, stooren,
Verdeelen is myn lust, versamen doet my pyn.
| |
Uytleggingh
De nyt, voorteelster, van geschil en moortkrakeelen
Wiert door hoogmoedigheyt gebaert in 't hemels hof,
| |
| |
Doen Lucifer het heir der Englen dee verdeelen
En aen den Mensche-Godt ontsey eerbiet en lof.
Den tyt is haer begin, en d'eeuwigheyt haer ende;
Een anders welvaert teert het margh in haer gebeent,
Sy grimlacht vol genucht hem siende vol ellende;
Sy schuert, verdeelt, en schendt wat liefde en peys vereent.
|
|
Auteursrecht onbekend