|
| |
| |
| |
Versuchtingh
Naer het hemels Jerusalem
Satiabor cum aparuerit gloria tua.
Ik sal versaedt worden, als uwe glory sal verschynen.
In dit gewest van rouw en tranen, afgeschoven
Van u, o schoon begryp, der eeuwigh blyde hoven
Jerusalem! versucht ik als een vreemdelingh,
Een ballingh, mat en moede, en vol becommeringh,
Om endlyk eens in u te worden ingelaten.
De lange reys beswaert en perst my, boven maten,
Twyl my een glinster van uw schoonheyt wort verbeelt.
Al wat my hier, of voor, of in de sinnen, speelt
Bedroeft my, als myn ziel daer nevens gaet bemercken
't Gen my vercondight wort van uw verheven wercken.
O Sion! wat al goets wort my van u geseyt!
O Godes stat! gy syt in roem en kostlykheyt
Soo dierbaer! 't helder licht, dat blinkt in uwe zalen
Verdooft, met eenen schyn, de middagh-sonne-stralen.
Welsaligh, die uw heyl en soete rust bewoont,
En met het eeuwigh groen van uwe lent becroont
In uw wellustigheyt geheel syn hert magh baden,
Oneyndelyk vernoegt, en nimmer te versaden!
Al wat de werelt op duyst jaeren geven magh,
Voldoet min, dan alleen te rusten, eenen dagh,
In uwe voorsael, waer de ziele wort beseten,
| |
| |
Met eene blydschap en genucht niet af te meten.
Siet daer het saligh lot, dat my hier na verbeyt,
Wanneer ik, los, en vry, van alle sterflykheyt,
Met d'onbederflykheyt sal overtoogen wesen.
Maer, tot wat weedom en ellend ben ik verwesen,
In desen droeven tyt van myn uytlandigheyt?
'k Sie tusschen u en my een vergelegentheyt,
Waer over ik mistrouw, van u te connen naken.
Den lust der sinnen doet my dese wenschen staken
En 't overwichtigh vleys verslingert myn begeert.
Myn lichaem door de lust verswakt en afgeteert,
Sleypt t'samen mynen geest, al zuys'len na beneden,
Geketent en geboeyt door syn begeirlykheden.
Het leven selve, is my, een schrickelyk gevecht,
Een stryt geduerigh aen ontsteken, noyt geslecht.
'k Sie tegen myne rust myn sinnen aengespannen,
Terwyl myn ziele tracht de stooringh uyt te bannen,
Gesichte, reuk, gehoor, gevoelen, ende smaek,
Beroeren my door uyt- en in-nerlyk vermaek.
'k Heb schoon myn oogen en myn ooren toe te sluyten,
Voor 't gene myn gemoet bekooren comt van buyten,
't Gedencken van hetgen ik voortyts hoorde en sagh,
Maekt myne tochten gaende, en quelt my nacht en dagh.
Och! wat verschynen my oneerelyke beelden,
Die eertyts door myn oogh in myn gedachten speelden!
Wat ongeschikt geluyt stoort myn geheugenis!
Terwyl ik eenigh ben, en in geheymenis,
Myns hertens gront betracht te spieglen, ver van menschen,
Terwyl ik naer u stier myn aldersnelste wenschen,
De sinnen domplen my in eenen modder-poel.
Schoon ik niet hoore, sie, smaek, rieke, nogh gevoel
| |
| |
Al 't gen my oyt, al sien, gevoelen, hooren, smaken,
Verheugde, prickelt my door sinnelyk vermaken.
O Sion! stat van rust en ongestoorde vree,
Wat sorgh en onrust brengt dit aerdsche leven mee!
Wat ween! wat ydelheen! wat al becommeringen!
't Is weynigh dat my vleys en werelt t'saem bespringen,
En onophoudelyk den ooreloogh aendoen!
't Is weynigh dat s'in my de dertle weelde voên,
Myn sinnen prickelen door wulpsche leckernyen,
Myn hert benevelen met soete toveryen,
Myn ziel besetten met behagelyke strik:
't Is weynigh dat rontom my yder oogenblik
Duyst wellust-netten, duyst bekoorsels syn getoogen;
Ik voele mynen wil naer myn verderf geboogen,
Myn vyant en myn lust versamen tegen my.
't Gevaer van d'aldersnootste en wreetste tiranny,
Bedreygt, omringelt my van buyten en van binnen.
Och! och! wanneer sal ik my selven overwinnen?
Wanneer vertrappel ik de werelt met den voet?
Wanneer verdruk ik met een vry en kloek gemoet
Het onverdraeglyk jok van myn begeirlykheden?
Wanneer sal mynen geest dit weeligh hert vertreden,
Dat tucht- en toomeloos de reden wederstaet?
Wanneer verniel ik door een wettelyken haet
De wreede dwinglandy der ingebooren liefde,
Die myne plicht verleyde en myne lust geriefde?
Wanneer word ik verlost van dit weerspannigh vleys,
Dat stadigh in beroerte, en nimmermeer in peys,
My selven tegen my verdeelt, en schynt geschapen
Om in myn ondergangh geheel syn vreugt te rapen?
Jerusalem! myn lief! myn moeder! ik versucht
| |
| |
Vergeefs, soo langh ik leve in dees besmette lucht
Van uwe reyne woonst en rust-plaets afgescheyden.
Daer is geen heyl voor my, geen troost hier te verbeyden,
Voor ik, ontslagen van dit sterffelyk geraemt
Met uw inwoonderen, voor eeuwigh sy versaemt,
Om ooge tegen oogh, en wesen tegen wesen
Dien Godt te sien, die u voor syn' heeft uytgelesen.
Hoe schoon! hoe heerelyk! hoe minsaem is uw ryk
O Sion! uwen roem is onuytsprekelyk.
Uw mueren syn van gout, uyt peerelen gesneden
Uw poorten, uwen burgh van boven tot beneden
Met diamanten en karbonckelen bedekt.
Het godlyk aenschyn des Almogendens verstrekt
U voor een eeuwigh licht, dat niet en weet van dalen.
Het lam is uwe lamp, wiens glans met duysent stralen
Uw blyde borgery verciert, en uw vertrek
Bevryt van alle smet, van d'alderminste vlek.
Uw lusthof is de woonst vant eyndeloos verblyden:
Daer wort geen soete vreugt gestoort door bitter lyden,
Geen sekerheyt door vrees, geen trouwigheyt door list,
Geen vrientschap door geschil, geen vreedsaemheyt door twist,
Geen volheyt door verdriet, geen ruste door begeeren.
Daer doet geen ouderdom, geen tyt de jeught afteeren;
Daer siet men niemant blint, verminkt, gebult, nogh mank;
Geen honger dryft naer spyse, geenen dorst naer drank,
Geen hitte, geene kou naer warmen of vercoelen.
Daer weet men van geen smert nogh pynelyk gevoelen,
Van geene quellingen van geene ontsteltenis.
Daer is geen neveldamp, geen nacht geen duysternis,
Maer een bestendigh licht, een eyndeloose klaerheyt,
Een klaere minlykheyt, een minnelyke waerheyt,
| |
| |
Een waeren Heer en Vorst, een Godt, een eeuwigh goet,
Wiens bysyn noyt verveelt en eeuwiglyk voldoet.
O leven sonder doot! o eeuwigstaende maeltyt!
O ruste! o peys! o vrede! o blydschap sonder paeltyt!
O schoonheyt noyt verslenst! o reynheyt noyt besmet!
O vryheyt noyt gepraemt! o speelreys noyt belet!
O soetheyt noyt vergalt! o duersaem vergenoegen!
O toevingh! o gestreel! O zieltroost sonder wroegen!
O eeuwigh lustprieel! o onwaerdeerbre schat!
O glory sonder end! o salige Engel-stat!
O Hemels Vaderlant!... wie leydt my, wie vervoert my
Tot u, opdat myn ziel voortaen niet meer ontroert sy
Door aerdsche sinlykheyt of smettelyke lust?
Wie doet my voor altyt ontfaen in uwe rust,
Gevoedt met uwe spys, gelaeft syn met de beeken
Van uwen honingvloet, die eeuwigh onbesweken
Van uwen heylgen bergh soetgeurigh nederstroomt!
Wanneer hoor ik de rey die my verwellecoomt
In 't Engels Coninkryk met duysent vreugde-sangen?
Wanneer wort myne ziel onthaelt, omhelst, omvangen,
Van haeren bruydegom uw Heer en Oppervorst?
Dan wort myn hert bevryt van desen heeten dorst;
Dan voel ik alle sorgh en perssingh van my weiren;
Dan weet ik vorder van geen wenschen, geen begeiren,
Verlangen, smeken, en beyveren. Dan blyft
Myn hert geheel in syn beminden ingelyft
Getroost, vernoegt, voldaen, versaden, en tevreden.
Och! och! wanneer beswykt den kercker deser leden
Opdat ik endlyk uyt dit droevigh ballingschap
Voor eeuwigh in de rust en vreught myns Heeren stap.
|
|
Auteursrecht onbekend