|
| |
| |
| |
Helden-sangh
Op de Goddelyke Liefde
Deus charitas est, et qui manet in charitate in Deo manet, et Deus in illo.
Joan. E. 1o C. 4o.
Godt is liefde, en die in liefde blyft, hij blyft in Godt, en Godt in hem.
O oirsprongh! bron! begin! en eynd van alle saken!
O geest van allen geest! wie sal u derven naken,
Die d'onbegankelyke en duersame Eeuwigheyt
Bewoont, en altyt syt in ongemetentheyt,
Glans, wysheyt, cracht, en macht denselven? Godlyk wesen,
Van menschen niet gekent, van Englen noyt volpresen,
Oneyndigh, onbepaelt, ondeelbaer, ongeteelt,
Die alle goet en deught, en gaven mededeelt
En uytstort, noyt ontfangt, ik voel myn bloetbron ysen,
Myn margh verkelten 't wyl ik myn gedacht laet rysen
Tot u, in wiens aensien geheel den hemel schudt.
Uw grootheyt praemt my, en uw Alvermogen put
Myn cracht uyt, en verstompt myn reden ende sinnen
Soo, dat ik niet en weet wat t'uwer lof beginnen.
Ook ist vermeteltheyt voor een verworpen niet,
Die in verdorventheyt noyt syns gelyken siet,
Den vreeselyken troon uws heylighdoms te naderen.
Maer, o minsaeme Godt! o vader aller vaderen!
Uw goedertierentheyt, genade, en deerenis
Versekert my: een deel van myn ontsteltenis
| |
| |
Bedaert; 'k verstoute my in 't sicht van uw vermogen,
Als ik daernevens my verbeelde uw meededoogen.
Gy syt, togh, liefde, en die in liefde blyft, hy blyft
In u, en gy in hem. Ach, dat gepeys verdryft
Den schrik, waermede my uw grootheyt quam benauwen.
Hoe schoon! hoe troostelyk! hoe soet is 't u t'aenschouwen,
O Godt van liefde! uw werk, uw oogwit, uw besluyt,
Uw eynde, uw besigheydt comt al op lieven uyt.
Indien ik mynen geest den toom geef, om t'aenmercken
Uw groote wesentheyt, en wonderbare wercken,
't Is alles liefde wat gy my voor oogen stelt.
Verhef ik myn begryp tot boven 't sterren-velt,
Waer, in een eeuwige gerustheyt neergeseten,
Gy uwe gaven en volmaektheên ongemeten
Ten toon stelt, voor geheel des hemels hierarchy,
Ik sie daer niet dan liefde, ik sie een Godt in dry
Persoonen, dry in een, door liefde soo versamen,
Dat sy maer eenen wensch een welbehagen tsamen
Voortsbrengen, eeuwiglyk vereent door eenen wil;
Geen ongelykheyt, geen beroerte, geen geschil
Ontstelt de vrede van dat een-dry-vuldigh wesen.
Uyt dese liefde comt de zaligheyt geresen
Die duystmael duysenden millioenen geesten treft;
Uyt dees is 't dat dien glans en schoonheyt sigh verheft,
Die een ontelbaerheyt van gulde sonne-stralen
Doet blincken tegen een in 's hemels wyde salen.
Die onophoudelyke omhelsingen, waer mee
Den vader synen soon omvangt in d'Engel-stee;
Dat wonderlyk gevry, dien kus, dat soet believen,
Dien onderlingen soen, waer mee sy als twee lieven
Elckand'ren wedersyds bejegenen, volmaekt
| |
| |
Geheel de saligheyt, die d'uytvercooren raekt.
O altytduerende liefkoosingh! Godlyk strengelen
Dat Serafynen t'saem en Engelen met Engelen
Vastschakelt, bindt, vereent, versamelt, en vervoegt;
Wel saligh, die in uw'aenschouwingh sigh vernoegt,
Voldaen en noyt verleedt, versaedt en vol van lusten!
Welsaligh, die vermagh in uwen schoot te rusten
Met een vreedsamen wil, en quelende begeert,
In 't vier van uwe liefde ontvoncken, noyt verteert!
Maer, waer verlies ik my in hemelsche gedachten
En beeltenissen, die myn aerdsche ziele-crachten
Belemm'ren, en myn oogh verdwelmen, door een schyn
Van stralen, in wiens gloet den snelsten Cherubyn
Syn vederen versengt? afdalen wy ter aerden
Uyt d'hem'len, om die liefde in haere volle waerden
't Aenschouwen. Daer verschynt den schepper, in het werk,
Om uyt een enkel niet te vormen 's werelts perk
Vier, wateren, en locht van 't aerdryk af te scheyden,
En dus den lieven mensch syn wooningh te bereyden,
Die als den opperheer, van allerley gediert,
In AEdens hof gesticht, van yder wort geviert
Gehoorsaemt, en geeert: Hoe soude Godt vermogen
Met meerder kracht syn liefde uytwendigh te betoogen?
Ach! syn begeerten syn op ver na niet voldaen.
Hy liet den eersten mensch in syne lust vergaen,
Hy lieft en mint hem soo, dat hy syn soon wil geven
Om hem met syn geslacht t'erstellen in het leven.
Het ongeschapen Woort des Vaders, Godt van Godt,
En licht van licht, dien heer van 't onbereyklyk lot,
Die op een oogwenk syn oneyndige gedachten
Van 't een tot 't ander eynd vervoert, en door syn crachten
| |
| |
Den diepsten afgront met de hemelen ontschudt;
Dien Geest, die al 't vernuft der Engelen uytput,
En gheel den glans verdooft van d'eeuwige gewelven,
Verheugt, vernoegt, voldaen, tevreden in sigh selven,
Verlaet, met synen troon, syn grootheyt, rust, en ryk
En wort aen eenen mensch, een aerdeworm, gelyk.
Hy, wien de Vader tot syn liefde heeft uytgelesen,
Om van den mensch te syn bemint, wil mensche wesen,
Alsof den Vader hem min lief waer dan den mensch.
Dogh dit is 't eynde niet van syn verliefden wensch,
Syns hertens drift is niet te stillen nogh te stutten,
Voor dat hy al syn bloet laet voor den mensch uytputten.
O zee! o afgront van oneyndige genaed'
En liefde, ontfangh myn hert, dat gheel te gronde gaet
In u, om sigh in u, voor eeuwigh, te verliesen!
Och! och! wat soeter lot can myne ziel verkiesen,
Dan gheel vergaen in hem, die gheel vergingh voor my?
'k Wil dat myn bloet en margh voortaen al liefde sy,
Om my, met hert en ziel geheel in hem te dryven,
In wien men niet en can, dan door de liefde, blijven.
Maer, hoe vergeet ik my in desen stouten wensch?
Stel ik de liefde Godts by die van eenen mensch?
Myn oordeel, myn begryp, myn welvaert, en myn leven,
Al wat ik heb is 't syn, hy heeft het my gegeven;
De liefde self, die nu in mynen boesem brant
Is eene milde gift van syn genegen hant.
't En sy my Godt aenwekt ik can geen goet begeiren;
't En sy my Godt versterkt ik can geen quaet afweiren;
Wanneer ik hem aenroep hy roert myn tonge en stem;
Wanneer ik naer hem sucht, myn yver comt van hem.
Ik heb syn cracht van noode om eene lust te krencken;
| |
| |
Ik heb syn licht van doen, om eens op hem te dencken;
Het is door synen geest, dat ik dit peyse en schryf,
En sonder syne hulp myn vingers bleeven styf.
Door wat begeerte wort myn ziele dan gedreven?
Nu my niet toebehoort wat heb ik hem te geven?
Ik mis, daer is nogh iet, dat ik hem geven can;
Myn vryen wil is myn, 'k ontmake my daer van.
'k Versake mynen wil, tot snoeyingh myner sinnen,
'k En wil geen vryen wil, dan om myn Godt te minnen,
En eer ik eenen stont uyt syne liefde leef,
'k Wensch dat myn vryen wil, op desen stont, begeef.
Sie daer myn hoogste wensch, myn uyterste begeiren
Behaegt myn leven hem, ik leve voor hem geiren;
Belieft hem myne doot, 'k verlange naer den slagh,
't Is my genoegh als ik myn Godt beminnen magh.
O liefde! o reyne min! ik volgh uw eeuwigh orden,
Ik wil door u van daeg geheel verandert worden;
Sie daer, comt in myn hert, dat ik voor u ontsluyt,
Laet mynen Godt daer in, jaegt mynen wil daer uyt.
|
|
Auteursrecht onbekend