|
| |
| |
| |
Bemerckingh
Op den Eeuwigen Loon
Non sunt condignae passiones hujus temporis,
ad futuram gloriam promerendam.
't Is weynigh 't gen men hier moet lyden,
om namaels eeuwigh te verblyden.
Den mensch uyt eene vrou gebooren leeft op aerden
Voor eenen corten tyt, en 't is van cleyner waerden
Al 't gen hy hier besit, nadien het hem soo vlugh
En onvoorsiens ontsnapt. 't Geluk keert hem den rugh
Terwyl hy 't naspoort, en door streelende gedachten
Verydelt, sigh vergeet in grootheyt te betrachten.
Bemerkt syn oirsprongh; hy is nauwelyx ontfaên,
Of wort met jammeren en quellingen omvaên.
Syn wesen en geboort syn vast aen ween en lyden,
Syn leven is een last en een geduerigh stryden.
Maer nergens vindt den mensch meer stooring, minder rust,
Dan in syn hertens wensch, syn eygen wil en lust.
Verlekkert op genucht, en twistigh met de reden,
Nu meester, en dan slaef van syn begeerlykheden,
Oneenigh met sigh self, verblint in syn gemoet,
Hy weet niet wat hy doen of wat hy laten moet.
Leent hy syn vleys gehoor, dat sal hem stadigh spreken
Van leckerny, gemak, en geyle minne-streken,
Den ingangh naer de doot, en 't eeuwigh ongeval.
| |
| |
Of luystert hy naer 't gen de werelt seggen sal,
Daer sal hy anders niet bemercken, sien, nogh hooren,
Dan 't gene hem door pracht, en rykdom can bekooren;
Een lokaes om de ziel te brengen in het net.
Indien hy op den list des helschen vyants let
Dien heeft niet anders voor, dan haet en nyt te zaeyen,
Om schennis, lastering, en moortkrakeel te maeyen,
Tot neerlaegh en verderf van 't menschelyk geslacht.
Dogh voelt hy syne ziel versterkt door 's hemels kracht,
Om werelt, vleys, en hel kloekmoedigh te weerstreven;
Begint hy naer de wet van synen Godt te leven;
Vertrappelt hy de pracht en grootheyt met den voet;
Betoomt hy 't weeligh vleys; versmaet hy 't aerdsche goet;
Begeert hy 't enge pat der waerheyt in te volgen;
Geheel de werelt wort terstont op hem verbolgen,
Hy siet sigh uytgebauwt, beschimpt, als eenen sot,
Van syne vrienden self gehouden tot een spot,
Onrechtelyk vervolgt, en schandelyk verstooten,
Alsof hy uyt 't getal der menschen waer gesloten:
O pynelyk geval! o jammerlyken staet!
Myn ziel het schynt dat u dien last ter herten gaet,
Gelyk meer andere, die niet en doen dan klagen
Dat 's levens rampen hen soo swaer syn om verdragen.
Het dunkt my dat gy kreunt om eenen kleynen stryt,
Die gy in uw gemoet, of uwen wille lydt.
De doot heeft u een vrient of bloetverwant ontnomen;
Gy kermt er om by daegh, gy raest er van al droomen;
Een cleyne quellingh heeft uw leden aengetast,
Die quellingh is by u een eyndeloosen last;
De zee dee eenigh deel van uwen schat versmooren
Het schynt dat gy daer mee hebt uwe rust verlooren;
| |
| |
Een cleyne lastering, een weynigh tegenspoet
Belemmert uwen geest, vernedert uwen moedt.
Maer ziele, voor gy dus door rouw wort ingenomen,
Denkt door wiens schickingh u die rampen overcomen,
En eer gy overweegt 't gewicht van uw ellend,
Siet naer d'Almogend'hant, die u dees'oversendt.
't Betaemt een schepsel voor syn schepper neer te buygen,
Hem onderworpentheyt en dankplicht te betuygen,
Te schicken synen wil naer dien van synen Godt.
Bevindt gy u onteert, mishandelt, en bespot,
Verneert en onderdrukt van die uw welvaert haten,
Door uwen bloetvrient self verloochent en verlaten,
Den heer eyscht dese proef van uw verduldigheyt.
Gy moet met eenen wil tot synen dienst bereyt
U selven gheel aen hem blymoedigh overgeven
Getroost, dat gy dus moogt naer syn behagen leven.
Gy syt den eersten niet wien d'Alvoorsienigheyt
Door eenen wegh van smaet, verdriet en lyden leydt.
Laet uw gedachten tot in 't hemels Sion dringen,
Gy siet den Heylant daer met syne leerelingen
Die door een bloetwegh syn den rykstoel ingetreên.
Gy siet'er, die op aerd van menschen afgesneên
In tranen en berouw hun leven overbrochten;
Gy siet daer maegden, die het vleys, en syne tochten
Hier overmeesterden, om met een reyn gemoet
Altyt gehecht te syn aen 't onbesmette goet.
Indien gy tot hen roept: O uytgelesen schaeren!
Wat hebt gy eenen golf van lyden doorgevaren
Eer gy syt ingezeylt de langgewenschte ree!
Wat fellen tegenspoet, benautheyt, angst, en wee
Heeft uwen geest geperst! wat wreede grousaemheden
| |
| |
En smerten hebt gy niet doorstaen in uwe leden,
Eer gy in 't ryk van rust, en vrede wiert ontfaen!
Sy roepen tegen: Mensch, dat lyden is vergaen,
En voor alle eeuwigheyt uyt ons gedacht verschoven,
Zint die gesegende uer, doen wy in 's hemels hoven
Aenschouden het gelaet van onsen Godt en Heer.
O zaligh ongeluk, ellend, verlies van eer
En goederen! o ween! o jammeren vol zegen,
Waer door wy in dien troon van eeren syn gestegen!...
Al wat de wreetheyt der geweldenaers, den haet
Der beulen heeft bedacht tot lyden, smert, en smaet,
Om op de werelt ons te pynigen, te schenden;
Al wat m'op aerden noemt vervolgingen, ellenden,
En bitterheen; al wat Godts liefde heeft bedacht
Om uyt te mergelen de sinnelyke kracht
Des lichaems, en het vleys te breydelen door reden;
Al wat'er immer meer door menschen wiert geleden,
Is cleyn, is niet, is soet en troostlyk, om 't genot
Van soo liefhebbenden, en lieffelyken Godt.
O aerdsche menschen! had gy kennis van de vrede
Die 't eeuwigh saligh heir omvangt in d'Engle-stede!
Had gy maer eenen stont dien schoonen glans gesien,
Die, uyt de klaerheyt Godts, straelt over d'hemellien,
En yder als een son uytschynen doet en blincken!
Had gy hierboven maer een droppel mogen drincken
Uyt d'onuytputb're bron van d'honingsoete wyn!
Had gy dat broot geproeft, wiens smaek den seraphyn
Ontgeeft, en altyt sal versaden, noyt verveelen!
Had gy (cleynhertige) maer eens gevoelt het streelen
Van een verliefden Godt, syn minnekus, syn soen,
Syn teere omhelsingh, die ons eeuwigh sal voldoen!
| |
| |
Hoe licht! hoe aengenaem! hoe lieflyk waer't u heden
Voor corten tyt te syn beschuldight, en bestreden,
Verworpen en onteert, verstooten en versmaet,
Om eens gestelt te syn in soo verheven staet!
Hoe geerne soudt gy nu gemak en rykdom derven
Om s'hemels goederen, en groote schatten t'erven!
Hoe vlytigh waert gy nu tot lyden, pyn, en smert,
Om eeuwiglyk te syn vereent met Godes hert,
En onophoudelyk dat schoon gelaet t'aenschouwen,
Wiens soetheyt niet alleen te niet doet alle rouwen,
Maer sulk een blydschap, vreugt, en vroylykheyt instort,
Die eeuwiglyk vermeert, en noyt verandert wort.
Bedrukte zielen, wilt die waerheyt overwegen,
Soo syt gy hier, om troost, in geenen noot, verlegen.
|
|
Auteursrecht onbekend