|
| |
| |
| |
Gedachten
Op een haestige Doot
Stulte, hac nocte repetent animam tuam a te, etc. Luc: cap.
O dwasen! desen nacht sullen sy u uwe ziel afeyschen...
Wie geeft me een stem gelyk een donder, om de herten
't Ontschudden, die, verdooft door weelde, d'helsche smerten
En eyndeloose ween verschuyven van 't gedacht?
Wiens heyl'gen yver dryft, in myne pen, de kracht,
Om van den oost in 't west, van 't zuyen, tot int noorden,
Ten toon te stellen, met bedenckelyke woorden,
D'onsekere aencomst van den lesten oogenblik.
Wee my! wat diepen angst, wat doodelyken schrik
Bevangen my in dees bemerckingh! myn gewrichten
Verslappen, twyl den glans, der eeuwige gesichten,
Myn vleys verdorren, en myn margh verteiren doet.
Een coude grillingh sluyt myn hert, en schift myn bloet
Dat naer syn oirsprongh door dien wreeden dwang gedreven,
Myn radeloose ziel stelt tusschen doot en leven.
O doot! soo seer verwenscht, soo pynelyk verwacht,
Hoe naer syt gy van my, hoe ver van myn gedacht!
'k Sie dagelyx door u myn naeste bloet verwesen
Gy sit my op de hiel, en 't schynt me een droom te wesen;
Misschien scheyt my van u slechts eenen corten tydt,
En 't dunkt my, dat gy nogh veel jaeren van my syt.
| |
| |
O dwasen! die u vleyt met een langduerigh leven,
Uw eeuwigh vonnis staet voor desen nacht geschreven,
Eer dat den morgen ryst wort gy op stroy geleyt.
O dwasen! die gehecht aen 's werelts ydelheyt,
Door uwe trotsheyt en verwaentheyt opgeswollen
Op 't rat van eeren laet uw yd'le sinnen rollen,
En naer verheventheyt met soo veel moeyten tracht
Een doodelyken val genaekt u, desen nacht.
O dwasen! die verleyt door walgelyke lusten
Veel jaeren in den poel van wulpsheyt denkt te rusten
En u in 't vuyl genot van stinckend vleys behaegt,
Gedenkt dat u, te nacht, uw ziel wort afgevraegt.
O dwasen, die vervreemt van trouheyt, recht, en wetten,
Op uwen naestens gront tracht uwen voet te setten,
De weduwen verplet, de weesen onderdrukt
Den slaefschen heurelingh syn echten loon ontplukt
Met 't bloet der aermen metst uw prachtige gebouwen,
En duysent herten doet door valsche streken rouwen;
Hoor wat den Engel roept van 't goddelyk verbont.
Rampsaligen! u wort nogh dit vermaen gejont:
't Geklagh en jamm'ren der verdrukte is opgeresen
Tot 's Alderhoogstens troon; uw vonnis wort gelesen:
Rechtveerdigheyt houdt 't sweert tot uwe straf bereyt;
Gy syt ten lesten in de weegschael neergeleyt;
Uw Wercken volgen u; uw reek'ningh wort gesloten:
Geen list, geen valsheyt meer sal 't heylich recht omstooten;
De waerheyt blykt; gy wort verstomt en overtuygt;
Daer is geen uytstel nogh geen tyt meer: buygt nu, buygt
Voor Godes oordeel, door geen loosheyt te vertragen,
Men sal u, desen nacht, uw snoode ziel afvragen.
Hoort onrechtveerden, hoort hoveerden, wulpschen hoort!
| |
| |
Gy die de knagingh van 't geweten staegh versmoort,
En slechts gehoor geeft aen lustkrielige gedachten:
O dwasen! u genaekt den lesten aller nachten;
Gy staet nu op den boort der schrickige Eeuwigheyt.
De doot omvangt u, en, al 't gen gy hebt bereyt
Tot toevingh van uw hert, wien sal het toebehooren?
Gy hebt, in dertelheyt, en pracht tot over d'ooren,
Geslapen uwen slaep; uw levens nacht verschiet
O dwasen, en gy vindt in uwe handen niet.
Waer laet ik myne drift met myne clacht vervoeren
Voor een versteent gemoet, dat sonder sigh t'ontroeren
Die strenge waerheyt als een ydle klap veracht?
Wat klop ik aen een hert, dat doof door weelde en pracht,
Blyft sluymeren in lust, als of het waer geschapen
Om hier in aerds genot besmette vreugt te rapen?
Waertoe geroepen naer een dollen, die, verwoet
En rasende, syn heyl vertrappelt met den voet,
En schynt met voordacht al de middlen uyt te kiesen,
Die strecken om syn ziel voor eeuwigh te verliesen?
O tienmaels dwasen! gy sagh gistren uwen broer
Versmoort al slapen, en versteven op den vloer;
Gy siet nogh daeglyx dien door d'herssenen geschoten,
En desen dicht aen 't hert de bronaêr afgestooten;
Dien door den blixem, die door 't water omgebrocht:
Men vindt er doorgaens, door een weynigh slymigh vocht
Verstikt, en van 't getal der levende afgesneden:
Gy syt aen hen gelyk in maeksel, staet, en leden,
Gy draegt in u 't gen u can moorden op een stont;
Daer is geen ongeval, geen quellingh, smert, nogh wond
Door mensch geleden, of sy can u overcomen:
En onderdies gy blyft in uwe wulpsheyt droomen,
| |
| |
Verhart in snoodheyt, en verblint door gierigheyt,
Als of'er voor u doot nogh oordeel wiert verbeyt,
Als of uw ziele moest met 't vleys in stof verkeeren.
O sinneloosen! wat vernuft sal doorgrondeeren
Een soo wanschapen hert? Daer is geen tongh bequaem
Om sulk een schepsel af te beelden met syn naem.
Maer gy, myn ziel, die u laet voorstaen vry te wesen
Van sulk een boosheyt, hoe gevoelt gy u, in 't lesen,
Van 't goddelyk besluyt, waerdoor gy u, vol schriks,
Verbeelt d'onsekerheyt des lesten oogenbliks?
Gevoelt gy u gereet om dadelyk te scheyden,
Als u de snelle doot sal d'Eeuwigheyt inleyden?
Is uw verweiringh, is uw rekeningh bereyt?
Gy hebt een Rechter, die u, sonder onderscheyt,
Nogh insicht, naer spits recht sal straffen of beloonen.
Geen schoonheyt, staet, nogh goet sal u by hem verschoonen,
Geen loosheyt uw bedryf verbloemen: syn gesicht
Doordringt de nieren, en 't verborgenste gewricht
Der lenden, met den gront van hert, en ingewanden.
Hy heeft uw innigste gedachten in syn handen
En siet al wat uw wil en meyningh self besluyt.
Geen clacht, geen bee vint plaets by hem; genade is uyt:
Rechtveerdigheyt draegt sorgh om 't hoogh gericht te vellen,
Dat door geen and'ren raet nogh rechter is t'erstellen.
O ziel! drukt dit vermaen wel diep in uw gedacht;
Misschien wort gy van hier geroepen desen nacht.
|
|
Auteursrecht onbekend