|
| |
| |
| |
Twaelfde bedenckingh
Op den stervenden Jesus
Ten lesten stut de doot de bron, van t'eeuwigh leven:
Den oirsprongh van het licht, is duyster, en versteven;
Den Albeweeger wort een onbeweeghbaer lyk;
Den Aller-schepper is, een dooden mensch gelyk:
Den Heer der Heeren hanght, aen eene galgh geschonden;
Den geest, die 't al bezielt, beswykt, door menigh wonden;
Den rechter is gerecht voor 's werelts snoode daen;
Den ongemeten Al, in onsen niet vergaen.
Och! Och! in een geval, soo vreemt, en tegenstrydigh
Den Hemel staet verbaest de steenen worden lydigh;
De sterren vallen neer; het sonnelicht begeeft;
De maen wort root, als bloet; den aerboôm schudt, en beeft:
Den hagel en de wint, den blixem en de donder
Syn tegen een, in roer, die boven, die weer onder;
De graven bersten op, den diepen afgront kraekt:
't Schynt, dat den jongsten dagh, aen alle vleys, genaekt.
Al d'Elementen syn te samen uytgetoogen,
Om, op kalvary-bergh, gheel hun gewelt te toogen;
Den angst is algemeen: daer is geen mensch soo vroom
Die niet bevangen wort met vreese schrik en schroom.
De scharen syn verstroyt, de kinderen, en vrouwen,
Doen, door een naar geschrey, de wolcken open spouwen:
Die worden, in 't gedrangh, der ruytery vertreen;
Dees missen hunnen wegh, en weten niet, waer heen.
| |
| |
Veel syn'er, die naer 't kruys al vluchten, t'aensicht keeren;
Veel' slaen een naekte borst, door hun geschuerde kleeren!
Den roomschen hopman roept, ten spyte, van de joôn,
Met luyder stem; voorwaer dien mensch was Godes soon.
Eylaes! dien Minne-Vorst is tenemael besweken:
Syn huyt wort blaeuw en swert; de bloetverf is geweken.
Syn buyk wort toegesnoert; syn borst staet, in een bocht;
Syn wonden geven niet, dan weynigh purper vocht.
De trouwe Magdaleen, met hertewee bevangen,
Blyft aen den voet, van 't kruys, met beyde d'armen hangen;
Het schynt sy noyt daervan haer handen sal ontslaen,
Voor dat haer lichaem wort gesmolten in getraen.
Den lieven leerelingh is soo geperst, door rouwen,
Dat hy syn weerden heer niet eens en derft aenschouwen;
Hy staet recht, onder 't kruys, besyden Magdaleen,
Soo onberoerelyk, gelyk een klomp, van steen.
Maer, droeve moeder, wie sal uwen rouw beschryven?
't Gedacht alleen, daer van, doet al myn bloet verstyven;
Geen woorden syn bequaem, tot uytspraek van een leet
Soo overmatigh groot, soo overmatigh wreet.
De perssingh, die uw hert comt pramen, en ontrucken,
Sou d'alderleste snik, uyt duysent moeders drucken;
Wat herte daer van moest het minste deel doorstaen,
Wiert schielyk, door de doot, op selven stont, bevaên.
Ten waere Godes kracht u onderhiel in 't leven
Gy soude dadelyk den jongsten adem geven;
Dogh, twyl die groote kracht u sterkt in desen stryt,
Sy maekt, dat uwe ziel nogh dies te meerder lyt.
Maer, onder al de ween, waer door gy syt bestreden,
Lydt gy de minste niet, van ons ondankbaerheden;
't Syn dese die aen u de meeste reden syn
| |
| |
En van dien grooten rouw, en van die wreede pyn.
Een soon, en sulk een soon sien sterven, voor uw oogen
Voor die, van hunnen kant, hem niet, dan ondank, toogen,
Is 't alderswaerste leet, is d'aldermeeste smert
Die oyt can syn bereyt, voor sulk een moedershert.
O moeder! is dit soo? met wat verwaent vermeten,
Met wat laetdunckentheyt is myne ziel beseten,
Dat ik, die plichtigh ben, aen soo onaerdigh feyt,
Niet vol beschaemtheyt schouw uw tegenwoordigheyt?
Hoe derv'ik, sonder rouw, en herte-leet, verschynen
Ter plaets, waer Jesus doot u perst, met d'hoogste pynen,
Ik, wiens onrechtigheyt hem aendee dese doot?
Ik, wiens ondankbaerheyt u aendoet desen noot?
Hoe comt, dat ik my niet, voor hem, en u, verberge,
Eer myn vermeteltheyt u beyder gramschap terge,
Tot dat een traene-vliet, een waer berouw versoet
't Gedencken van syn doot, de smert van uw gemoet?
Ach! 'k heb, op syn genae, die vryigheyt genomen,
Die gaf my moedt, en cracht, om hier voor u te comen;
Ik hoorde, hoe dien soon, voor syne beulen, badt,
En heb, dat hoorende, dit opset aengevat.
Dus quam ik, vol van hoop, tot aen het kruys geloopen,
En sagh daer 't Paradys, voor eenen moorder, open;
En vond daer mynen Heer nogh blakend in syn borst
Nogh brandend in syn hert, door eene zielen-dorst.
Hy stierf corts, naer dien tyt, en sluytende syn oogen,
Syn goedertieren hooft quam naer my toegeboogen;
't Scheen, dat my syne stem aldus dan onderhiel:
O mensch! ik min u nogh, al ben ik sonder ziel.
O Jesu! uwe min heeft myne borst doorsteken;
Ik werp my voor uw kruys, door liefd'en rouw besweken;
| |
| |
Hier wekt my uwe doot, daer dryft my myn misdaet,
Die tot uw reyne min, dit tot myn eygen haet.
O schandelyke doot! o pynelyke wonden!
Ik sie, in u, het werk, van myne snoode sonden;
Ik sie, ik ken in u de grootheyt van myn schult,
'k Sie myn moetwilligheyt geheel in u vervult.
O Jesu, naer gy my bemint hebt boven maten,
Hoe cost u myn gemoet, soo onversoenlyk haten?
Hoe cost ik u dien smaet, dat leet, die smert aendoen,
U die, met vryen wil, gingh lyden t'myner soen?
Hoe cost ik, in dat hert, den lesten dootsteek geven,
Dat snaekte naer de doot, om my te doen erleven?
Hoe cost ik op dat lyf soo wreet syn, en soo straf,
Dat t'myner sonden boet, sigh gheel ten besten gaf?
O wee! ik voel, door schaemt myn ingewant toedrucken,
In d'overdenkinghe, van al myn schellem-stucken:
Comt suchten, droefheyt comt, comt perssingh en geween
Verplettert dese borst en rukt myn hert van een.
Myn Salighmakers doot doet self de steenen schueren
En sou een menschen-hert die aensien sonder treuren?
Neen, lieven Jesu, neen: sie daer de silte loogh,
Tot teken van myn rouw, neerleken uyt myn oogh.
'k Ga myne ziel soo langh verbeelden uwe smerte,
Tot ik die tenemael sal drucken in myn herte:
'k Wil, dat'er niet een wond, in geheel uw lichaem sy
Die niet, door medewee gezegelt wort, in my.
Och! dat ik, in myn hooft, gevoel die kroon van dooren!
Och! dat die nagelen, door myne handen, booren!
Och! dat ik, met myn bloet, al myne leden verf!
Och! dat ik endelyk ook eens, voor Jesu, sterf!
Tot dankbaerheyt aen Jesus
Gestorven voor myne sonden
|
|
Auteursrecht onbekend