|
| |
| |
| |
Elfde bedenckingh
Op den gekruysten Jesus
Schep moedt, godtvruchte ziel, men gaet de leeder rechten,
Waer langs gy met gewelt den hemel moet bevechten;
Den standaert wort geplant, waer mee gy in den stryt
Van een volcomen winst en zegen seker syt.
Den waeren regen-boogh comt in de wolcken rysen,
Om Godts versoeninghe de menschen aen te wysen,
Het koperen serpent gaet hier ten toone staen,
Om yder, die t'aensiet, van doots gevaer t'ontslaen.
Daer ryst het heyligh kruys: men siet de joodsche schaeren,
Tot een soo lastigh werk al hunne cracht vergaeren;
Hier is er een, die 't hout met synen rugh oplicht
Daer stut men 't met een leer uyt vrees van 't overwicht.
Die trecken met een koord, al byten op de tanden,
Die stooten met den voet, die steken met de handen;
Daer syn'er twee of dry aen wie het is belast
Te stieren naer den put het eynde van den bast.
De Prinssen moedigen; de weecke vrouwen roepen,
De kinders schateren te midden in de troepen,
Terwyl die swaere galgh, dwers over eenen blok
In 't gat, recht over end, schiet met een harden schok.
Door dees ontschuddingh gaen myn Jesus wonden open,
Waer uyt het dierbaer bloet al springen comt geloopen,
Syn lichaem is op 't kruys, van onder, naer omhoogh,
Gespannen als een pees op eene strenghe boogh.
| |
| |
Ruymt baenen, hels gespuys, ruymt hatighe geleeden,
Die tegen Jesus, hebt te velde derven treden;
Ruymt baenen! siet daer is den standaert-stok geplant
Waer door gy t'allen tyt sult worden overmant.
O hatelyk gebroet dat in voorleden dagen
Myn ziele hebt bereyt soo menigh loose lagen,
Al quaemt gy tegen my nu met geheel uw heir
Myn hert bleef onvervaert versterkt door dit geweir.
Als desen Minne-Godt my, met syn open armen,
Genagelt aen dit kruys wil voorstaen en bescharmen
Ik vreese nogh de doot nogh al het hels gespuys,
En sal die al te saem verjagen met een kruys.
En gy, ontuchtigh vleys, die, met uw geyle tochten,
Myn ongestadigh hert, soo lange hebt bevochten,
Geef over, onderwerp u aen dat suyver hout
Waer op een reyn gemoet met sekerheyt betrouwt.
Gy werelt, wyk van hier met uw hoveerde zeden,
Uw staeten, roem en eer, met al uw ydelheden;
Myn ziel ontdekt van daegh in dien gekruystens smaet
Een grootheyt, die al ver uw pracht te boven gaet.
O hoogverheven kruys, dat spyt myn Jesus Godtheyt,
De Sinagoog ontsticht, den heyden schynt een sotheyt,
Hoe can 't geschieden dat een werelts oogh aenschout
De schoone wonderheên die gy verborgen houdt?
Die u van buyten siet en sal daer niet ontdecken,
Dan 't gen tot lasteringh en oneer can verstrecken;
Een mensch met nagelen gehecht aen eenen boom
Is iegelykx verwyt, vervloekingh, schrik en schroom.
Maer, als het hemels licht myn ziel comt kennis geven
Van eenen Mensche-Godt aen eene galgh verheven
Tot aller zielen prys, rantsoen, en offerhand,
| |
| |
Och! wat al eer verbergt dees uyterlyke schand.
Ik sie, door dese galgh, erstellen, Sions wallen,
Des hemels hierarchien, door hoveerdy vervallen;
Ik sie door dese galgh verbrieselen het slot
Dat voor de menschen sloot den wegh tot hunnen Godt.
O triomfeerend kruys! ik sie voor uw vermogen
De grootste koningen der werelt neergeboogen;
De koninginnen self versaken eer en goet,
En strecken sigh voor u teraerden vol oodmoet.
Ik sie den Opperheer van 't sevenkoppigh romen
Tot u, eerbiediglyk, met blooten hoofde komen,
'k Sie alle menschen t'saem van westen en van oost
Versamen rontom u, om bystant, hulp en troost.
O myn gekruysten Godt! Zint gy daer syt gehangen.
Gy hebt myn hert tot u met reyne min bevangen;
Gy trekt, gy lokt my aen, gy laet my niet gerust
Gy maekt my tot uw kruys en lyden gheel belust.
Als ik uw dierbaer bloet sie van die galgh afleken,
Myn aders swellen op, en willen openbreken;
Als ik myn oogen sla op yder nagelwond
'k Voel uwen liefde-schicht tot in myn hertens gront.
Een stemme roept tot my uyt uw verschuerde leden:
Siet ziele, dit heb ik om uwen 't wil geleden;
Siet al myn lyden aen: het is om uwe schult,
Dat ik met soo veel smert en schande ben vervult.
O Jesu can een mensch dit dencken, dit versinnen
En u met gheel syn hert en ziele niet beminnen?
Can iemant u, voor hem, aenschouwen in die pyn
En voor sulk eene jonst u niet genegen syn?
Och! sood'er ergens wort soo steenigh hert gevonden
Dat ongevoeligh is voor uw verliefde wonden,
| |
| |
Het moet uyt vinnigh stael en koper syn gesticht,
Nadien het wederstreeft aen sulk een minne-schicht.
Het myne dat gy hebt soo lieffelyk doorschoten,
Sal niet een oogwenk meer voor u syn toegesloten.
Siet, Jesu, siet het haekt om u in hem t'ontfaen,
Die al dat lyden hebt tot synen troost doorstaen.
Geen werelts insicht sal dit herte meer verkelten,
Het wil voortaen geheel in uwe liefde smelten:
Com aen, drukt met uw kruys, uw bloedigh beelt daer in,
Versaemt het tot'er doot, met uwe reyne min.
|
|
Auteursrecht onbekend