|
| |
| |
| |
Negende bedenckingh
Op de kruys-dragingh van Jesus
Volgh myne ziel, wy gaen kalvary-bergh optreden:
Een bergh vol doorenen, een bergh vol bitterheden,
Een bergh vol schrik en schroom, een bergh vol mirrhe en gal,
Waer Jesus ongelaeft en dorstigh sterven sal.
De stadt staet over end; de woedende soldaten
Besetten t'alle kant, den doortocht van de straten,
Den roeper treet vooruyt, die uyt een nolle borst
't Onrechtigh vonnis brult, gevelt op mynen Vorst.
Na desen volgt een hoop van felle joodsche knechten
Gelaên met al wat dient om kruyssen op te rechten:
Die dragen nagelen, die booren, desen brengt
Den beker, waer de gal sal worden ingemengt.
Hier achter in 't gedrangh, der aengedreven schaeren,
Comt Jesus, tusschen twee verwesen moordenaeren,
Van crachten afgemat, en sypende van bloet
Geladen met den bast waer aen hy sterven moet.
Den raet der Priesters volgt naer hem te peert gestegen
Blygeestigh, en verheugt, als in een volle zegen;
Dien schandelyken dagh, dat deerelyk vertoogh
Gelykt als een triomf der snoode sinagoogh.
Myn ziele! met wat smert wort Jesus hier bestreden,
Twyl hy die galghe draegt op syn verschuerde leden?
Het eynde van den balk schokt soo op yder steen
Dat synen schouder wort doorwondt tot op het been.
| |
| |
Syn lichaem door dien last, syn hooft door doorne steken
Syn hert door bloetverlies syn al gelyk besweken;
Daer valt hy door 't gewicht van syne galgh beswaert,
Daer light hy, myne ziel, met 't aenschyn tegen d'aerd.
Eylaes! syn lyden can der jooden haet niet coelen;
Hun herten syn berooft van menschelyk gevoelen,
Sy stooten mynen Heer soo langhe met gewelt,
Tot hy, al hygende, sigh weer op voeten stelt.
O Isaâc! Abrams soon! uw onderdanigh wesen
Trof my door medewee tot in de ziel voor desen,
Als ik u vol gedult en sonder 't minst geklagh
Met 't offer hout gelaên den bergh opclimmen sagh.
Den swaeren wegh, die 't sweet dee langs uw aenschyn leken,
Con uw gehoorsaem hert niet eens doen tegenspreken;
't Was u een soeten troost, op een soo harden tocht
Dat gy uw Vaders wil aldus volbrengen mocht.
Maer, als ik, desen dagh, op syn bebloede paden,
Myn saligmaker volgh met eenen balk geladen,
Myn ziele denkt niet meer op uw gehoorsaem feyt
Twyl Jesus hier vertoont syn onderdanigheyt.
Wat merk ik groot verschil als ik u sie te gader!
Myn Jesus volgt syn beuls, gy gingh met uwen vader.
Syn stemme streeld'uw hert, hem treft een moortgedruys,
Gy droegh wat offerhout, hy draegt een wichtigh kruys.
Gy wist niet onder weegh wie d'offerhand sou wesen,
Hy kent syn doots besluyt, hy is alree verwesen;
Gy sagh uw vaders last en welbehagen in
Hy is syn moorders self gehoorsaem vol van min.
Gy waert van smerten vry, hy heeft syn lyf vol wonden;
Och! siet hem Isaâc, och! hy is geheel geschonden:
Den dootstryt heeft alree syn aengesicht geverft,
| |
| |
Het is een wonderwerk dat hy hier niet en sterft.
Myn ziel terwyl uwen vorst, met pynelyke schreden,
Dien wreeden bloetwegh is soo lydsaem ingetreden,
Sult gy nogh soo verdwaelt, het pat der weeld'ingaen
Sult gy nogh, soo verblint, naer geyle lusten staen.
Sult gy, terwyl syn leen een galghe onderschragen
De lyverey van pracht op uwe schouders dragen?
Sult gy, terwylen hy u voorgaet vol van pyn,
Nogh wroeten in een bed behangen met satyn?
O ziele! hy gaet voor om u den wegh te toogen,
Waerlangs gy, tot uw heyl, eens sult opklimmen mogen,
Indien u dat geluk, en syne min behaegt,
Siet, dat gy, achter hem, uw kruys geduldigh draegt.
't En sy gy, in den tyt, hem volgen wilt in lyden
Hoe sult gy, naer den tyt hem volgen in verblyden?
Wilt gy vergolden syn, stort nevens hem uw bloet,
Wilt gy verheven syn neemt deel in syn oodmoet.
Den wegh, waerlangs den Heer kalvaer is opgeklommen,
Is dien, waerlangs gy moet in 't hemels sion kommen,
Sult gy een wegh inslaen met bloemen overdekt
Twyl hy door distelen en dorens heene trekt?
Neen, mynen leydsman, neen, ik volgh u door die wegen
Waerlangs gy soo vol smert en lyden syt gestegen;
Ik volgh u, Jesu, door die pynelyke baen,
Waerdoor gy, myne ziel, soo kloek, syt voorgegaen.
Dat andere sigh in den wellust hof verliesen,
Dat andere eenen wegh, van spel en vreugt verkiesen,
Ik volgh u, met myn kruys, recht op naer Golgotha,
Ik volgh u door verdriet en smaet en lyden na.
Siet, opdat myne ziel niet sou besyden treden,
Gy tekent my den wegh met uw rubyne schreden;
| |
| |
O bruydegom van smert! ik mercke voet voor voet
Het aerdryk rootgeverft met uw afdruypend bloet.
Ter plaetse, waer gy lagh ter aerden neer besweken,
Vind ik dat dierbaer vocht gestort op veele streken;
Daer wort myn bange borst bevangen met kout sweet
Terwyl ik overdenk hetgene gy daer leedt.
Al voortgaen word ik staegh, door wenschen, aengedreven
Om u, tot wedermin, ook bloet voor bloet te geven.
Dogh, hoe geweldigh my ontsteekt die minnepyn,
't Schynt dat myn aderen al toe gevroosen syn.
Ach! nu myn aderen in dese plicht ontbreken,
Ten minsten gy, myn oogh, laet uwe traenen leken,
Twyl ik den bergh opklim, al weenen stap voor stap,
Mengt uwe silte loogh, met Jesus bloedigh sap.
|
|
Auteursrecht onbekend