|
| |
| |
| |
Sevende bedenckingh
Op Jesus Schandighe Krooningh
Myne ziele, sie voor u een wondere vertooningh,
Een plichtigen gecroont, een eereloozen koningh;
Siet uwen bruydegom een menschgeworden Godt
Met doorenen verciert, onthaelt met schimp en spot.
Siet hem op eenen steen, in plaets van troon geseten,
Gedekt met eenen rok gheel van de mot door eeten;
Men geeft hem in de hant tot teken van gebiet
Geen koninklyken staf, maer een geborsten riet.
De doorenen die hem door syne kruyne steken,
Doen 't bloet al brobbelen langs syne wangen leken,
Syn oogen syn berooft van hun klaerblinckend licht
Het purper vocht bedekt geheel syn aengesicht.
Is dit dat schoon gelaet in wiens verlieft aenschouwen,
d'Aerts Engelen hun vreugt voor eeuwigh onderhouwen?
Is 't van dit aengesicht, dat d'hemelsche gemeent
Al haer klaerblinkentheyt, al haeren luyster leent?
Och! 't is nu soo mismaekt dat ook de snoodste guyten,
Hun oogen voor het self, vol schroom en afkeer sluyten:
't Is nu met klonters bloet soo hatelyk bevlekt
Dat m'in het selve niet den minsten glans ontdekt.
Het joods gebroetsel schynt te vinden syn vermaken
In 't selv' afsieniger en duysterder te maken,
Sy decken Jesus wangh met rocchels ende snot
Gespogen en gehaelt uyt hun vergalde strot.
| |
| |
Daer syn 'er die op hem met meerder wreetheyt woeden,
Sy doen syn wonden weer door felle slagen bloeden:
Syn hooft is soo doorboort dat 't karmosyne nat
Daer uyt met overvloet van alle syden spat.
Waer syt gy Sions jeught, die eertyds met verlangen
Tot syn aenschouwen waert soo minnelyk bevangen?
Waer syt gy maegde rey? blyft in Jerusalem;
Gy vindt hier uwen vrient indien gy soekt naer hem.
Daer sit hy, maegden; siet syn bruyne haire-locken
Met droppelen van dauw en nevel overtrocken;
Den minnacht-regen heeft syn hooft geheel besproeyt
Ey, siet wat dierbaer vocht langs syne leden vloeyt.
Hier is dien Salomon, den waeren Vrede-Koningh,
Die u soo lange heeft genoodt tot syne Krooningh;
Den crans die gy soo vast siet aen syn kruyn gehecht
Heeft op syn bruyloftsdagh syn moeder hem gevlecht.
Jerusalemsche jeugt, het schynt gy syt verslagen,
Als gy dien Koningh siet sulk eene kroone dragen,
Gy dachte dat syn hooft met gout moest syn gelaên,
En siet op 't selve niet, dan scherpe dorens staen.
Gelooft my, syne ziel heeft desen crans van doren
Voor gout, en peerelen, en ryk gesteent vercoren;
Het gulden hooft cieraet van 's werelts oppervorst
Lykt hem, by dese kroon, beschimmelt en bemorst.
O Koningh! o monark van onbepaelt vermogen,
Heeft u de liefde niet in dese keur bedroogen?
Gy sat in 't hemelryk aen 's Vaders rechte hant
En sit hier in een kot, vol oneer ende schand.
Daer sagh gy t'uwer dienst, gereet de hemel-boden;
Hier wort gy uytgebauwt, mishandelt van de jooden;
Daer scheen uw aenschyn uyt met goddelyken glans,
| |
| |
Hier wort uw hooft doorboort met eene doorne-krans.
Al eere, majesteyt, gesach, verheventheden
Hebt gy in eygendom van allen eeuwigheden,
En comt gy, grooten vorst uyt u verheven troon
Om hier beneen te syn gedekt met dese kroon?
Swygh myne ziel; den Heer verkiest dien krans van doren,
Op dat u syne kroon sou eeuwigh toebehooren;
Hy wilt hier syn onthaelt met smaet en schimpery,
Op dat syn heerlykheyt u toegeeygent sy.
Uw hooveerdye was soo tegen Godt geresen,
Dat gy voor eeuwigh, moest, van hem gescheyden wesen;
Uw opgeblasentheyt mishaegde hem soo seer,
Dat gy gesloten waert uyt d'erve van dien Heer.
Dit raekte Jesus hert soodanigh door meedoogen,
Dat hy, tot in de ziel, wiert t'uwer hulp bewogen;
Dies sloot hy, vol van min, t'aenveerden desen smaet,
Om u erstelt te sien, in uwen eersten staet.
O ziele! dat gy hem soo lydsaem siet verdragen
Al desen schimp en spot, die lasters, dese slagen,
Die felle doorne kroon, 't is ziele, t'uwer soen,
't Is om uw hoveerdy geheel te niet te doen.
't En waere gy soo blint, soo hoofdigh en vermeten
U in laetdunckentheyt en trotsheyt had vergeten,
't En waere gy nogh wiert verheven tegen Godt,
Men sagh hier Jesus niet mishandelt en bespot,
't En syn de jooden niet, die hem met dorens kroonen,
Die hem hier soo veel schimp, en spot, en smaet betoonen,
Maer uwen grotsen krop, uw opgeblasen hert
Dat door eersuchtigheyt staeg aen gedreven wert.
Dat kostelyk gewaet, die opgepronkte kleeren,
Dien pracht waer mede gy schynt prinssen te trotseeren,
| |
| |
Die gulde en syde stof, waer mee gy staet ten toon,
Dat syn de doorenen van uwen Jesus kroon.
Ga heen, verwaende ziel, doet uwe hairen krollen,
Laet van uw ydel hooft gesteent en perels rollen;
Verciert uw stinckend lyf nogh boven uwen staet,
Twyl Jesus al die schand' en oneer hier doorstaet.
Neen, lieven Minne-Vorst, neen, geen hoveerde seden
Betamen aen een hooft met soo veel smaet bestreden;
Myn ziele walgt van eer, verheventheyt en pracht
U siende soo verneert, u siende soo veracht.
Ach! nu gy soo vol schand, vol lasters ende wonden
Met dorens wort gekroont, om myn vernaemde sonden,
'k Vervloeke, voor altyt, myn opgeblasen moedt,
Die u die pynlykheyt, en desen smaet aendoet.
'k Omhelse, vol genucht, met myn verachten Heere,
Oodmoet, verworpentheyt, vernederingh, oneere,
Ik wensche t'uwer min en t'myner trotsheytsboet
Te syn van ydereen vertreden met den voet.
|
|
Auteursrecht onbekend