|
| |
| |
| |
Sesde bedenckingh
Op Jesus wreede Geesselingh
Siet ziele, Jesus hier vol schueren ende wonden;
Siet hier, voor uwe schult, d'onnooselheyt geschonden;
Hy lydt in synen geest, hy lydt in yder deel;
Niet is in hem gesont, niet is in hem geheel.
De jooden slaen hem soo met sweepen ende roeden
Tot sy syn lichaem sien aen alle kanten bloeden;
Och myne ziele! 't schynt dat al syn leden syn
Bestreken en geverft met bloedigh karmosyn.
Dogh hunne wraeksucht is daer mede niet te stillen,
't Gelykt dat sy syn lyf geheel verslinden willen,
Sy vallen hem soo fel met stale ketens aen,
Dat sy syn heyligh vleys geheel te pletter slaen.
Daer syn 'er die nogh meer, door nyt en tooren blaken,
Sy schueren syne huyt met scherpgeslepen haken;
Sy trecken senuwen en vliesen soo van een,
Dat hunne ysers slaen tot op het bloote been.
Myn Jesus aders staen aen alle syden open,
Men siet er 't purper sap met sulk een drift uytloopen,
Gelyk een watervloet uyt synen bronput stort,
Wanneer 't van eenen bergh daer in gedreven wort.
Och, door dat bloetverlies die pynen en die smerten,
Myn lieven Minne-vorst wort gheel benaut van herten,
Hy sygt ter aerden neer in syn gestorte bloet
Als een geslachten os die in het modder wroet.
| |
| |
Syn droevige gedaent stelt myne ziel voor oogen
Den naekt ontblooten Job met sweeren overtoogen,
Die door verdriet geperst, door weedom afgemat
Van erf en goet berooft, op eenen mesthoop sat.
Wat smerten moest dien mensch in sulk een noot verdragen.
Door satans nyt beswaert met al die wreede plagen,
Van hoofde tot den voet niet was in hem gesont,
Geheel syn lyf geleek een sweer een enkel wond.
Maer als hem, midden in dat ongenadigh lyden
Syn sinneloose vrou nogh quam vermaledyden,
Wie is 't die achterhaelt de perssingh die syn ziel
In sulk een ongeluk en hartseer overviel.
Stil myne ziel; het leet waer door hij wiert bestreden,
En is niet bij de smert van uwen Heylants leden;
Den nyt van Satan wykt voor deser jooden haet;
Job heeft veel min geleên dan Jesus hier doorstaet.
Dat Job gheel naekt en arm vol puysten ende sweiren
Op eenen mesthoop schynt door harte-wee te teiren,
Al wat hy in syn lyf of in syn ziele lydt
Vercort syn leven niet, en is maer voor een tydt.
Maer 't gene Jesus hier moet van de joôn verdragen,
Doet synen herteklop allensckens meer vertragen
En, stont de Godtheyt hem niet by in desen noot
Hy waere langen tyt van levens cracht ontbloot.
Ach, soo een hatigh wyf door haer vergiftigh schellen
In soo veel lyden tracht den goeden Job t'ontstellen,
Hoe wort myn Jesus hert inwendigh niet gestoort
Dat al die lasteren uyt soo veel monden hoort.
O ziele! 't gen syn borst nogh meer doet open splyten
Is, dat uw trotsheyt hem syn oneer comt verwyten,
Dat uwe dertelheyt hem nogh met roeden slaet
| |
| |
Twyl hy, om uwen 't wil, dit alles onderstaet.
Och! och! het schynt gy neemt vermaek in syne wonden;
Gy quetst, gy overvalt hem met een hoop van sonden,
Gy handelt hem soo fel, dat uwen wreeden moedt
Hem syn voorleden pyn en smert vergeten doet.
Wat onbermhertigheyt stookt uw ontaerde sinnen?
Hem dus mishandelen, die u soo wilt beminnen!
Hem wonden in het lyf die u sigh selven geeft.
Dit's een moetwilligheyt, die geen gelyke heeft.
Bebloeden Minne-Godt! die met soo veel quetsueren,
Soo veelerhande smert myn schulden moet besueren,
'k Versake myn misdaen, die van soo wreede pyn,
Die u, van al dien ramp en weedom oirsack syn
Och! eer myn snootheyt weer vernieuw uw bitter lyden
Laet door den hoogsten noot myn levensdraet afsnyden,
Geen doot benaut myn hert, 'k verlange naer den slagh,
Als ik myn sond, uw leet, daer mee voorcomen magh.
O mocht ik in myn ziel, al dese ween verdragen,
Die u soo pynigen in plaets van my te plagen!
'k Sou u op desen stont van alle ramp ontslaen,
Die door de beulen u voor my wort aengedaen.
Sie daer, ik ben gereet; sie daer al myne leden,
Die ik voor uwe min eens wensche te besteden;
Comt joodsche knechten, comt, keert uwen haet op my,
Ik ben den plichtigen, laet mynen Jesus vry.
Swygh, o lafharte ziel! die moedigh schynt in 't spreken,
En, als het lyden naekt, door vreese syt besweken,
Hoe roemt gy, soo verwaent op uwen eygen moedt,
Gy, wien een cleyn gevaer, in angst vervallen doet?
Een corte droefheyt schynt al uwen troost te staken,
Een cleyne tantpyn can u onverduldigh maken,
| |
| |
En denkt gy, swacke ziel, nu kloek genoegh te syn,
Om t'uwer sonden boet, te lyden soo veel pyn?
O Jesu! ik beken, ter aerden neergeboogen,
Voor u myn swackigheyt, en nietigh onvermogen:
Och! soo myn lyden moest voor myne schult voldoen,
Ik soude nimmer weer verwerven uwen soen!
't En waere gy voor my die straf had aengenomen,
Ik bleeve buyten hoop van deernis te becomen,
Gy biedt u in myn plaets uyt medelyden aen,
Op dat ik door u sou bermhertigheyt ontfaen.
Lyd dan, nadien gy wilt om myne ziel te winnen,
Op dat dees aerme ziel in eeuwigh magh beminnen,
Op dat dit sondigh hert u eeuwigh dankbaer sy
Voor al die pyn en smert, die gy verdraegt voor my.
|
|
Auteursrecht onbekend