|
| |
| |
| |
Vijfde bedenckingh
Op de Verkiesingh van Barabbas
Hier staet de duysternis te keure by de klaerheyt
Den ontrouw by de trouw, de valsheyt by de waerheyt,
Het onrecht by het recht, de droefheyt by de vreught,
De wanhoop by 't gedult, de sonde by de deught.
Hier is een aerdeworm by 's hemels vorst ten toone,
Een slaef by synen Heer, een mensch by Godes soone,
De wreetheyt by genae, 't gebrek by overvloet,
Het aldersnoodste quaet by 't alderbeste goet.
Van d'een sy eenen schelm, een moorder, een verrader,
Van d'ander eenen vrient, een minnaer, eenen vader;
Hier Barabbas, een guyt die van syn diefte leeft,
Daer Jesus, die al 't syn den mensch ten beste geeft.
De bloetdorst, haet en nyt brant in dien rovers oogen,
Uyt Jesus lief gelaet straelt vrientschap en meedoogen,
Diens leelyk uytsicht maekt d'aenschouwers hert vervaert,
Dien lokt een yder aen door synen soeten aert.
Myn ziel, wie soude sigh in dese keur verliesen?
Sou iemant Barabbas voor Jesus connen kiesen?
Wort iemant soo berooft van kennis en van raet
Dat hy de liefde sou versaken voor den haet?
Maer ach! wat hoor ik? 't schynt, dat die verblinde jooden
Dien boef ontschuldigen om Jesus te doen dooden;
Sy roepen onder een met ysselyk gedruys:
Verlost ons Barabbas, hecht desen aen een kruys.
| |
| |
O rechter, sal dat grauw van u gehoor verwerven?
Sult gy dien dief ontslaen en mynen Vorst doen sterven?
En vonnist niet te ras; het is uyt nydigheyt
Dat dien onnooselen ter straffe wort geleyt.
Dien dollen hoop is door de priesters aengedreven,
Om tegen mynen Heer het doods besluyt te geven;
't Is een ondankbaer volk, dat duysent milde daên,
Dat duysent jonsten heeft van syne hant ontfaen.
Eylaes! Sy syn soo seer door raserny beseten,
Dat hen syn minsaemheyt en goetheyt is vergeten;
Die keure toont genoegh, dat een vergalden moedt
Hen, achter desen fiel myn Jesus stellen doet.
Och! voor gy vonnis strykt op dit onrechtigh roepen
Grypt eerst de boosten uyt van dees verwoede troepen;
Hangt die, in Jesus plaets, met Barabbas hun vrient,
Daer is niet een van al die minder straf verdient.
Swygh ziel; 't syn niet alleen dees opgeroeyde schaeren
Die Barabbas ontslaen om Jesus te beswaeren,
Gy self, gy, die dit volk soo stout derft overgaen
Hebt meer dan hondert werf een dwaser keur gedaen.
Is u, ontaerde ziel, die dolheyt dan vergeten,
Waer mee gy, jaeren langh, soo schandigh waert beseten?
Waer door gy het gebodt van uwen schepper brak
En syn bermhertigheyt met uwe voeten stak?
Hoe dreef begeerlykheyt dan uwe reden tegen!
Dan gingh gy uwe lust met uwe plicht opwegen;
Uw lust in d'eene schael, met weynigh bitter soet,
Uw plicht in d'andere, met Jesus en syn bloet.
Dan sprak g'u selven aen; com ziele gy moet kiesen;
Segh wien van dese twee gy heden wilt verliesen;
Wien kiest gy? deze lust? die glory? dat gewin?
| |
| |
Of Jesus met syn kruys en goddelyke min?
O ziele! sal ik dan u naekt voor oogen leggen
Hoe schandelyk gy u liet door de lust geseggen?
Gy riep, uytsinniger dan dit verwoet gespuys;
De wellust is myn lief, dat Jesus blyf aen 't kruys.
Vach ondankbaere ziel! derft gy, naer sulk een boosheyt,
Dit volk beschuldigen om hunne sinneloosheyt
Eylaes! hetgene sy lichtveerdelyk bestaen,
Hebt gy met volle keur en rypen raet gedaen.
Den misslagh, die sy doen is by gebrek van kennis,
Maer geen onwetentheyt ontschuldight uwe schennis,
Gy kent de weerdigheyt van dien verliefden heer,
En smaedt hem, niet te min, voor weynigh lust of eer.
Wanneer de werelt u vertoont haer ydelheden,
Gy schaemt u, snoode ziel, voor Jesus stille zeden,
Wanneer sy voor uw oogh wat gout of silver leyt
Gy dryft hem uyt uw huys met syn behoeftigheyt.
Ach! Als de weeld'u doet uyt haeren beker drincken,
Syn kruys, syn dierbaer bloet schynt dan voor u te stincken,
Gy blyft in dertelheyt en wellust soo versmacht
Dat syne liefde wort verjaegt uyt uw gedacht.
Wat vonnis can men op soo snoode feyten vellen?
Is dit niet Barabbas voor uwen Jesus stellen?
Is dit niet uwen Godt bewysen meerder smaet
Dan hy hier van de Joôn moet lyden voor Pilaet?
O Jesu! hoe wort gy door deerenis bewogen
Voor eenen, die u niet dan ondank comt betoogen?
Wee my! wat insicht heeft op u soo groote cracht,
Dat gy dit lyden wilt, voor die u soo veracht?
Eylaes! terwyl ik u min achte dan een rover
Gy geeft u selven gheel tot mynen welvaert over,
| |
| |
Terwyl myn sonden u soo menigh leet aendoen,
Gy biedt uw bloet en eer en leven t' myner soen.
Uw liefde roept niet min als dese joodsche schaeren;
Hecht Jesus aen een kruys om Barabbas te spaeren,
Om dat s'in Barabbas aenschouwt myn aerme ziel
Die door begeerlykheyt in d'helsche stricken viel.
Dat Jesus, roept sy uyt, aen eene galghe sterve,
Opdat die doode ziel het eeuwigh leven erve;
Hy sy verfoeyt, veracht, versmaet als eenen niet,
Opdat sy syne kroon in 't hemelryk, geniet.
O Jesu, twyl gy u van eere laet beroven,
Om my met u te sien verheerelykt hier boven;
Ik wensch, is 't uwen wil, tot my de doot versmacht,
Te wesen hier om u van yder een veracht.
|
|
Auteursrecht onbekend