|
| |
| |
| |
Vierde bedenckingh
Op Jesus Bespotting voor Herodes
Com hier verwaenden mensch, die, om uw wetenschappen,
Wilt, vol laetdunckentheyt, voor andre menschen stappen;
Com hier, hoveerden kop, die, om een aes verstant,
Begeert, gestelt te syn aen yders rechte-hant:
Com, ken uw trotsheyt in de schendige vertooningh
Van 't ongeschapen woort, des hemels opperkoningh;
Ken uwe dwaesheyt in den ongemeenen smaet
Die 's vaders wysheyt self voor u hier onderstaet.
Hy, wiens voorsienigheyt, gelyk aen syn vermogen,
Geen eynde, geene maet, geen palen can gedoogen;
Hy, onder wiens beleyt, de sterren, son, en maen
Geheel den wereltkloot blyft in syn wesen staen;
Hy, die den afgront siet ontslooten voor syn oogen,
Die nimmer falen can, en nimmer wiert bedroogen,
Is van Herodes hier in 't wit gecleedt, uyt spot,
Mishandelt als een guyt, veracht als eenen sot.
Een onbeschoften hoop van rasende soldaten,
Syn tot hun scheppers smaet, en laster uytgelaten;
Dien schelt hem voor een nar; die voor een logenaer:
Dien grypt hem by de kin, en dese by het hair.
Daer syn 'er die, vol schimp, hem by den neuse trecken,
Daer syn 'er die met slyk syn aengesicht bevlecken;
Dien steekt de tonge uyt op synen Heer en Godt,
Die spouwen op syn wangh veel klodden stinckend snot.
| |
| |
Nu hoort men, ondereen, die schendige rabauwen
Myn weerden Minne-vorst als eenen boef uytbauwen,
Sy dryven hem op straet vol spot en schimpery,
Sy slaen, sy sleuren hem van d'een na d'ander sy.
O wysheyt uyt den mont des Hoogstens voorts gecomen,
Hebt gy tot sulk een end myn wesen aengenomen?
Wat oogmerk heeft toch voor uw goddelyk besluyt
Dat gy versmaet wilt syn, als eenen dwasen guyt?
O Jesu! syt gy niet dien opperheer der heeren,
Wien met geboogen knien de serafynen eeren?
Syt gy dien koningh niet aen wiens verheven lof
Noyt can genoegh voldoen geheel het hemels hof?
Is 't niet voor uwen troon, dat, van 't begin der tyden,
De cherubynen self hun nietigheyt belyden?
Hoe lydt gy dan van daegh, dat u dit snoo gebroet
Soo veel versmadingen en schimperien aendoet?
Swygh, myne ziele, swygh; om u tot hem te locken,
Heeft Jesus, vol genucht, dat gekskleet aengetrocken;
Geen schande, geenen smaet, geen oneer doet hem pyn,
Soo 't hem gebueren magh van u bemint te syn.
Ten waere hy sigh liet als eenen sot uytmaken,
Gy soude nimmermeer tot syne wysheyt raken,
Sie wat verbintenis dat gy hem schuldigh syt,
Nadien, hy sulk een smaet, tot uw verheffingh lydt.
Ach! nu hy sigh voor u, soo schandigh laet verachten,
Sult gy na desen, nogh, naer 's werelts glory trachten?
Sult gy tot heerlykheyt en roem genegen syn,
't Wyl Jesus sigh vernoegt in desen dwasen schyn?
Sult gy nogh uwen hals met peerelen behangen,
Terwyl hy hier verschynt met rocchels op syn wangen?
Sult gy nogh overal naer d'eerste plaetse staen,
| |
| |
Terwylen hy sigh laet van yder een versmaen?
Sult gy tot prys en lof uw herte nogh verheffen,
Terwyl de joden hem met soo veel lasters treffen?
Sult gy in een palleys verkiesen uw vertrek,
't Wyl hy naer buyten wort gedreven als een gek?
O ziele! soo u oyt dien misslagh comt te voren,
Denkt dat gy Jesus hebt met syne min verlooren;
Indien gy naer syn jonst en reyne liefde tracht,
't Is noodigh dat gy wenscht met hem te syn veracht.
O stomgeworden woort! o uytgeputte Godtheyt,
Deel myne ziele mee uw alderwyste sotheyt!
Com aen, 't is myn begeert myn alderliefste wensch
Voor u te syn verfoeyt, als eenen dwasen mensch.
Gy doet, in uwen smaet, my heden naekt ontdecken,
Dat schand en oneer my tot glory can verstrecken;
Gy toont my, dat een mensch wys wesen can voor Godt,
Die van de werelt wort versmaet als eenen sot.
Wel aen, ik ben gereet u moedigh na te treden;
Ley myne ziele togh, door uw verworpentheden:
Maek, dat een yder my, als eenen gek uytlacht,
En alles wat ik doe, als sotterny veracht.
Den smaet, die gy hier lydt doet my, vol drift, verlangen
Om tenemael voor u, met schaemt te syn bevangen,
Op dat een iegelyk my soo uytwendigh ken,
Gelyk ik waerelyk, voor u, inwendigh ben.
Ik ben een snooden mensch, wiens sonden en gebreken
Wiens ongeregeltheyt geen tonghe can uytspreken,
Onweerdigh het genot van d'Algemeene Locht
In vuyligheyt geteelt in boosheyt voortsgebrocht.
Ik was, in myn begin, een maeksel sonder vormen,
En sal in 't eynde syn een spyse voor de wormen.
| |
| |
Myn hert is wankelbaer gelyk een buygsaem riet
Het gen ik 's morgens was en ben ik 's avonts niet.
't Goet dat ik minnen moet steekt myne ziele tegen,
't Quaet dat ik haten moet, daer ben ik toe genegen;
Het bitter smaekt my soet, den onrust is my rust,
De waerheyt doet my pyn, de valsheyt is myn lust.
Herodes, doet myn vorst dien witten rok aftrecken,
Ik ben dien dwasen mensch wien gy daer mee moet decken;
Gy jooden keert tot my al uwen schimp en spot;
Laet mynen Jesus gaen en houdt met my den sot.
|
|
Auteursrecht onbekend