|
| |
| |
| |
Derde bedenckingh
Op den bloedigen kaeksmeet
O hemel, sta verbaest, den vorst der cherubynen
Moet voor misdadigen ter vierschaer hier verschynen,
Den Rechter, die doordringt der herten drift en wensch
Comt hier ten oordeel staen voor eenen blinden mensch.
De boosheyt doet voor haer d'onnooselheyt uytdagen,
Den snooden Cayphas gaet myn Jesus ondervragen,
Den slaef eyscht rekeningh van synen Opperheer
Aengaende syn bedryf, discipels ende leer.
Hoe Cayphas? door wat waen is uw gemoet gedreven?
't Syt gij, die reden moest van uwen handel geven,
Gy, die verbonden syt aen hem die voor u staet
Te kennen, uwe schult, van yder woort en daet.
Swygh, ziele, Jesus toont door syn oodmoedigh spreken,
Dat gy te driftigh syt door ongedult ontsteken:
Hy houdt den rechter voor tot antwoord op syn vraegh
Dat hy gesproken heeft, in 't openbaer, by daegh
Dat yder is bekent syn leven en verkeeringh
Dat hy voor niemant heeft verborgen syne leeringh,
Hy seght hem dat hy eens hoor spreken de gemeent
Of 't gen een iegelyk van synen handel meent.
Wat stilder antwoort sou een rechter connen vergen?
Nogtans sy schynt het oor van eenen knecht te tergen
Die naer myn Minne-vorst, vol gramschap 't hooft opsteekt
En vraegt hem, of m'aldus aen d'opperpriester spreekt?
| |
| |
Dit seggende heeft hy syn stale vuyst geheven
En Jesus sulk een klink op syne wangh gegeven,
Dat syn onschuldigh bloet te neus en mond uytstort
Terwyl hy door den slagh ter aerd gesmeten wort.
Waer syt gy Michael, die Godes bliksem voerde,
Ter tyt doen Lucifer de hemelrust ontroerde?
Waer syt gy, die soo kloek voor 's Hoogstens glory street,
En uyt het Engels hof die trotse geesten smeet?
Soo gy nogh heden syt door selve drift ontsteken,
Comt uyt den hemel neer om uwen Heer te wreken,
Schendt desen snooden boef, die hier met sulk een smaet
Op 't weerdigh aengesicht van uwen koningh slaet.
Ik spreke vruchteloos, het schynt dat d'Engel-kooren
Nogh Jesus leet aensien, nogh myne clachten hooren;
Den booswicht blyft soo stout en soo hoogmoedigh staen
Als of hy ergens had een prysbaer werk gedaen.
O grooten Hemel-vorst! wat mensch sal connen gissen,
Het wonderlyk besluyt van uw geheymenissen?
Wat 's dit? Syt gy dan niet dien wytberoemden Heer
Die altyt soo jaloers geweest syt van uw eer?
Gy konde sonder wraek voor desen niet verdragen,
Dat Oza syne hant had'aen uw ark geslagen,
En lydt gy sonder wraek, dat desen onverlaet
Met een gewapend hant uw soon in 't aenschyn slaet?
Gy dee Jeroboams verwaenden arm verdroogen,
Doen, tegen een propheet hy dien had uytgetoogen;
En lydt gy dat dien arm sigh nogh te rugge trekt,
Die Jesus wesen heeft met 't eygen bloet bevlekt?
Ach! geene doot, geen straf, geen rampen nogh ellenden,
Syn wreet en strengh genoegh, om desen boef te schenden;
Stort, vader, stort die neer, tot uw rechtveerde wraek,
| |
| |
Uw eygen achtingh lydt in uwen soones saek.
Myn ziel, voor gy dien jood nogh verder derft vervloeken
Ga uwe woorden eerst en wercken ondersoeken;
Gy wilt, dat, om een smeet hy soo veel rampen lydt
Terwyl gy aen soo veel kaeksmeeten schuldigh syt.
My dunkt gy staet verbaest en schynt daer op te seggen,
Dat ik u tegen recht die boosheyt com opleggen,
Maer soo gy rypelyk op uw inwendigh past,
Gy kent terstont de schult waermeed ik u belast.
Hy slaet op Jesus wangh, die derft een woort uytspreken,
Dat in een eerbaer hert onkuysheyt doet ontsteken;
Hy slaet op Jesus wangh, die door geveynsde praet
De waerheyt onderdrukt, de valsheyt voren staet.
Hy slaet op Jesus wangh, die met vergalde woorden,
Tracht in syn broeders hert de vrientschap te vermoorden.
Hy slaet op Jesus wangh, die in des Heerens kerk
Lacht, snatert, ende klapt als in een worstelperk.
Hy slaet op Jesus wangh, wiens tonge neemt vermaken
In synen naestens eer met vlecken aen te raken;
Hy slaet op Jesus wangh, wiens mont den twist uytstort,
En tegen d'overheyt den onderdaen aenport.
O ziel, soo dikwils gy u daerin hebt vergeten,
Soo menigwerven gaf gy Jesus sulcke smeeten;
Verwenscht de hant dan niet die eens den Heer durf slaen.
Maer uwe tonge die 't soo dikmaels heeft gedaen.
Vermaledyde tongh! dat u de doot com snoeren
Eer gy u weder soudt tot sulk een eynde roeren!
Vervloekten mont dat u den adem wort ontseyt
Eer gy nogh eens vervalt in die moetwilligheyt!
En gy, o Minne-vorst, die op uw reyne wangen
Om mynen vuylen snap dien kaeksmeet hebt ontfangen,
| |
| |
Gy wien myn geylen mont van dage met uw bloet
Soo wreet soo schandelyk het aenschyn verven doet:
Gy minnaer van de vree en onbevlekte zeden,
Com, breydel myne tongh door uw lieftalligheden,
Op dat, door dese noyt ook met het minste woort,
De reynheyt sy bevlekt, de waere vree gestoort.
|
|
Auteursrecht onbekend