|
| |
| |
| |
Tweede bedenckingh
Op Jesus gevangenis
Siet, ziele, Jesus hier door eenen kus verraden
Met banden vast geknocht, met ketenen geladen,
De jooden slingeren hem als een snooden guyt
En dryven hem al slaen en lasteren voor uyt.
De koorden, die 't gewricht van bey syn armen knellen,
Doen d'handen tegen een door paersse striepen swellen;
De vingeren staen styf, en syn soo seer geperst
Dat 't opgeslooten bloet uyt syne nagels berst.
Syn dit die vingeren, wiens goddelyk vermogen
Den blintgebooren mensch ontluyken cost syn oogen?
Is dit, die sterke hant, die Petrus vast hiel staen,
En over 't water dee als over d'aerde gaen?
Is 't dese, die met eens haer selven uyt te steken,
Melaetsche suyverde, de stomme deede spreken,
Den mancken hielp te been, der dooven oor ontsloot,
En d'overledene verwekte van de doot?
Wie comt nu het gewelt van dese hant bedwingen,
Dat sy de ketenen niet doet aen stucken springen?
Dat sy die boeyen niet verbrieselt en verplet
En mynen Minnie-vorst op vrye voeten set?
Swygh, ziele, dat den Heer niet afwerpt dese banden,
Is by gebrek van wil, niet by gebrek van handen;
Hy sou de ketenen, waer meed hij is gelaên
Soo 't syn begeerte was, in asschen doen vergaen.
| |
| |
Maer liefde, die alleen can syne macht uytputten
Comt synen wil van daegh na haer believen stutten,
Sy neemt hem, voor een tyt, syn alvermogen af
Opdat hy sigh geheel bereyde tot de straf.
Dit doet dat hy sich laet gelyk een lam vast knoopen,
Om syne slachters self vrywilligh naer te loopen;
Dit doet, dat hy niet eens met reden tegen spreekt
Terwylen 't joods gebroet hem, als een hont, voortsteekt.
Hoe seer sy syne borst, met felle koorden drucken
Hoe ongenadigh sy hem sleypen ende rucken
Hy laet sigh slingeren, voortdryven ende slaen,
Gelyk een krancken slaef die niemant can weerstaen.
De jooden sleuren hem, al schimpen en al roepen;
Dat hy nu syne macht sou toonen aen de troepen;
Dat hy, die Lazarus doots-banden heeft ontdaen
De boeyen sou ontdoen waarmeed' hy is gevaên.
Soo sagh m'in Gazaes vest voor heen dien helt verschynen,
Die met een kake-been sloegh duysent Philistynen,
Waer hy in Dalilaes bedriegelyken schoot
Door lust in slaep gewiegt, was van syn hair ontbloot.
Eylaes! in desen staet, bestormt door d'onbesneden
Hy vindt geen crachten meer in syn verslapte leden,
Men rukt hem d'oogen uyt, men leydt hem als een sot,
Gebonden door de stadt, 't gemeene volk te spot.
O Sampson! sulk een ramp, als u is wedervaren,
Comt mynen Jesus hier, met meerdere smert beswaren;
Bracht u die Dalila in een soo schandigh leet,
Myn ziele was aen hem niet minder fel en wreet.
Waert gy, op dese sloor, door dwase lust verslonden,
Hy was met myne ziel door reyne min verbonden,
Maer wiert uw dwase lust, door haer bedrogh misleyt,
| |
| |
Syn liefde wert verraên, door myn ontrouwigheyt.
'k Beken, die vrouwen-list dee u 't gesichte derven,
Maer myn ontrouwigheyt sal mynen vorst doen sterven;
Nu, oordeelt wien van bey meer leet ten deele viel
Of u, van Dalila, of Jesus, van myn ziel.
Dogh 't gene myn misdaet doet boven 't haer uytschynen,
Sy bracht slechts haeren boel in dese ramp en pynen.
Maer ik, onsalige, veroirsaek desen val,
Aen mynen Bruydegom, myn Heylant, mynen Al.
O Jesu mynen Godt! Legh neder dese banden,
Die moeten syn geknocht aen myne snoode handen;
Die boey sal aen myn arm veel beter syn besteet,
Nadien 't myn sonden syn, door wie sy wiert gesmeet.
Sal ik, die slave ben, van banden syn ontslagen?
Sult gy, die Heere syt, uw slavens boeyen dragen?
Neen, Heere, werp togh, werp die ysers van uw lyf,
Dat dien trouloosen slaef in syne banden blyf.
Myn ziel, syn liefde sal dit nimmer connen lyden;
Hy wil u voor altyt van slaverny bevryden,
En mits hy, tot dien end uw boeyen moet ontfaen,
't Is daerom dat hy sigh laet met de selve laên.
't En waere hy voor u die boeyen wou ontfangen,
Gy bleef in eeuwigheyt geketent en gevangen;
Dit doet dat hy van daegh, vol minne-lust aenvaert
De keten, die u praemt, de boey, die u beswaert.
O Jesu, nu gy wilt myn slaefsche banden dragen,
'k Sal d'oirsaek van de selv' uyt myne ziele jagen,
'k Sal rucken uyt myn hert die nyt, die hoveerdy
Die wulpsheyt, die my bracht tot sulk een slaverny.
Al moest myn gulsigh hert vervriesen en verstyven,
Ik sal die brassery daer verre buyten dryven,
| |
| |
'k Sal breken alle lust, waeraen myn ziele kleeft,
Op dat sy, t' uwer leet, geen banden meer en weeft.
Maer, Jesu, wyl ik dit sal met uw hulp aenvangen,
Ey com myn herte togh, met uwe stricken vangen;
Com, Jesu bind het vast, en sluyt het in uw hert,
Op dat het noyt, hier na, van u ontbonden wert.
|
|
Auteursrecht onbekend