|
| |
| |
| |
Meedogende Bedenckingen op het Bitter lijden
van onsen Genadigen Verlosser Jesus Christus
| |
| |
Eerste bedenckingh
Op Jesus Benautheyt in den hof van olyveten
Treurt myne ziele treurt, stelt alle vreugt ter syden
Siet, uwen Heer en Godt begint voor u te lyden;
Syn herte wort gepraemt door d'alderhoogste noot
Syn goddelijke ziel is droevigh tot'er doot.
Daer light hij, in 't gebedt ter aerden neer geboogen
Vol suchten in syn borst, vol traenen in syn oogen;
Den yver en den angst benauwen hem dooreen
Syn geest is als een vlam, syn lichaem als een steen
Nu haekt hy naer de doot, dan wenscht hy nogh te leven,
De liefde maekt hem sterk, nature doet hem beven;
Dogh hoe nature lydt in een soo wreet geschil
De liefde voegt syn hert na synen vaders wil.
Al siet hy eenen kelk vol galle voor hem schincken,
Hy snaekt, door minne-dorst om dien gheel uyt te drincken,
Al toont men hem een kruys tot syne doot gerecht,
Hy wenscht tot onsen troost, daer aen te syn gehecht,
't Afgryselyk vertoogh van soo veel grousaemheden
Ontroert syn ingewant, maer laet syn ziel in vreden;
Syn ziel blyft in dien storm stantvast als eene rots
Schoon tegen hem de doot, en helle t' samen spannen,
De helle nogh de doot en can hem overmannen,
Hy volgt, vol vierigheyt, het vaderlyk bevel,
Tot neerlaegh van de doot ten spyte van de hel.
Maer in dien wreeden strijt van sterven en van leven
| |
| |
Waer in den geest en 't vleys syn tegen een gedreven
Hoe willigh synen geest der sonden last aenvaert,
Syn lichaem buygt er voor als met de doot beswaert;
De kou bevangt syn hert, de dootverf syne lippen,
De ziele schynt syn mont, al oogenblik, t' ontslippen;
Hy ziddert, schudt, en beeft, en trilt gelyk een lam
Dat een verwoeden leeuw in synen muyl opnam.
O ziele! met wat schroom moet Jesus syn bestreden!
Och! och! een purper vocht vloeyt neer van syne leden,
Besie hem myne ziel, van hoofde tot de voet
Hy swemt geheel in sweet, hy swemt geheel in bloet.
O bruygom van myn hert; schey uyt dit bitter lyden,
Dat uw verlieft gemoet soo vinnigh comt bestryden
Trekt uyt dien wreeden noot: de menschen syn niet weert
Dat gy, tot hun geluk, soo grooten ramp aenveert.
Dat liever t' aerds geslacht, in synen niet versincke
Eer gy voor syne boet, dien wrangen kelk uytdrincke
t' Stryt tegen alle recht, dat gy van schulden vry
Voor ons, misdadigen, aldus geschonden sy.
Swygh, ziele, dese spraek pynt uwen uytgelesen
De liefde maekt hier recht 't gen onrecht schynt te wesen;
't Is onrecht, dat hy lyt voor uwe snoode daên,
Maer recht, dat Godes wraek, daer over sy voldaen.
Ten waer hy hier, voor u, ten onrecht wilde sterven,
Gy soude noyt syn recht ten eeuwigh leven erven.
Den soon des Vaders gaet, ter straffe, voor den knecht
En wisselt, vol van min, uw onrecht, met syn recht.
Hy heeft op synen rugh gheel uwe schult genomen,
Opdat geheel syn soen, u sou te stade comen:
Aenmerk dan, myne ziel, syn minnelyk besluyt,
't Gen hy onschuldigh lydt vaegt uwe schulden uyt.
| |
| |
O minne-Godt! waer mee sal ik erkennen moogen,
De deerenis, die gy my sondaer comt betoogen?
Eylaes! terwyl gy u, voor my, ten besten geeft
't Schynt dat myn ziel, met u geen medelyden heeft.
Wat ongevoeligheyt doet myn gemoet versteenen.
Gy stort geduerigh bloet en ik en can niet weenen;
Gy syt om mynen 't wil in doodelyk verdriet
En myn ondankbaer hert past op uw lyden niet.
Uw borst schynt, yder stont, door angst van een te schueren,
Myn herte siet het aen, en siet het sonder treuren;
O wee! dat herte moet uyt yser syn gesmeet
't Gen uwe smert aensiet en van geen smerte weet.
Gy vraegt, voor bloedigh sweet, my niet dan weynigh tranen
Myn oogen blyven droogh, hoe seer gy my comt manen;
Gy soudt, voor sulk een rouw tevreen syn met een sucht
En myn versteentheyt slaet uw lyden in de lucht.
Ach! wat ondankbaerheyt can daerby syn geleken?
Ik sta door schaemte root, niet weert u aen te spreken.
Is 't moogelyk, myn Godt, dat gy soo wreede smert,
Soo swaere straf aenneemt voor soo onaerdigh hert?
Maer uwe liefde die noyt vruchteloos can blaken,
Sal myn versteende borst eerlangh gevoeligh maken;
Ik voel tot in myn hert de hitte van dien brant,
'k Voel uwe pyn gedrukt tot in myn ingewant.
De droppels bloedigh sweet die vloeyen langs uw leden,
Doen myne ziele sien haer ongeregeltheden,
Den angst die uw gemoet soo pynelyk ontrust
Stelt voor myn oogen naekt de snootheyt van myn lust
Uw hert, dat door verdriet, schynt stadigh te begeven,
Toont my, als in een glas, myn ongebonden leven,
Toont al myn grouwelen, die u van soo veel pyn
| |
| |
Soo ongemeene ramp en lyden oirsaek syn.
O Jesu 'k wil soo langh myn boosheyt gaen verfoeyen,
Tot gheel myn levens cracht in traenen wegh sal vloeyen;
Och, och! wie geeft my, dat ik tot myn jongsten dagh,
Met u, in bloedigh sweet geheel afsmelten magh.
|
|
Auteursrecht onbekend