|
| |
| |
| |
Gedachten
Van inwendige vrede en versamingh naer de Heylige Communie
Wat innerlyke rust heeft myne ziel bevangen
Sint dat ik in myn hert myn bruygom heb ontfangen?
Al myn gedachten syn naer mynen Godt gekeert
Die met soo lief besoek syn dienares vereert.
Soo ras hy heden quam in myne borst gesegen
Hy greep myn herte vast en laet het niet bewegen;
Gesicht, gehoor, en smaek syn my geheel onnut
Terwyl syn soete min al myne sinnen stut.
Ik can syn schoonheyt niet met myn gedacht aenmercken,
'k En hebbe geene macht om met myn wil te wercken;
Myn hert wort uytgeput en myn begeert verniet
In dese diepe rust waermeed' ik hem geniet.
Och! Och! 'k en wete niet waer na myn wenschen doelen;
Ik smaek hem sonder smaek, ik voel hem sonder voelen;
Dien smaek en dat gevoel syn niet in mynen sin
Maer in de hoogste drift van myn verborgen min.
Ik voel hem met 'er daet in 't binnenst van myn leden
Met gheel syn minsaemheyt, met al syn soetigheden;
Myn hert light in syn arm soo vreedsaem soo gerust
Dat geen becommernis can stooren mynen lust.
Ik voel hem met 'er daet door liefde gheel ontsteken,
Ik hoor syn soete stem aldus myn hert aenspreken;
Myn welbeminde bruyt ik ben die tot u com,
| |
| |
Geniet naer uwen lust uwen lieven Bruydegom.
O Bruygom van myn ziel, t' is buyten myn vermogen
Om u, naer myne plicht, myn liefde te betoogen;
Ik worde machteloos door uw bekoorlykhêen,
Doet my, naer uwen wil, ik ben 'er mee te vrêen.
Ik can nogh myn verstant, nogh myne sinnen roeren,
Om naer u, mynen Godt, myn wille te vervoeren,
Ey roert gy, trekt tot u, myne ziele met myn lyf,
Op dat sy gheel in u, daer mee, verslonden blyf.
Wat sou ik anders doen dan in uw armen rusten
Terwyl gy my vervult met hemelsche wellusten;
Terwyl gy my geheel door reyne min verhit;
Terwyl gy gheel myn hert gheel myne ziel besit.
O neen, 'k en hebbe nu nogh sinnen, nogh gedachten
Om iet te willen doen, om ergens na te trachten;
'k Weet dat gy, liefsten heer, voor my op alles past,
En daerom laet ik u, met al myn werk belast.
Gy Jesu, sult voor my uw Vader eer bewysen,
Verheffen syne macht, en syne goetheyt prysen;
Door u wort syn genae met dankbaerheyt beloont;
Voor d' ongemeene jonst my desen stont betoont.
Terwyl gy dus voor my, u selven wilt besteden
Ik rust' in uwen schoot, ik houde my te vreden;
't Betaemt niet dat een mensch, een schepsel vol van smet
De werckingh van een Godt, door syn bedryf belet.
Ik sal dan myne ziel van dage besigh houwen,
Met anders niet te doen dan Jesus te beschouwen,
Die sigh soo minsaem comt vereenigen met my,
Op dat gheel myn begeert in hem vernietight sy.
Ik sal door syne min myn herte laten pramen,
Om my geheel met hem inwendigh te versamen,
| |
| |
En, volgens syn verdienst, en myn verbintenis,
Vergeten wie ik ben, gedencken wie hy is.
O rust van myn verstant! o vree van myne sinnen!
O wit van myn begeert! o lust van myne minnen!
O ziel van myne ziel! ik weet niet wat ik segh,
Wanneer ik in uw hert my selven nederlegh.
Ach bidden, offeren, bedancken, en belyden
Verstel ik, mynen Godt, van daeg tot ander tyden
Om nu van alle lust en besigheyt ontbloot
Te rusten roere-loos in uwen lieven schoot.
Och! Och! gy comt myn hert met sulk een vreed' aentreffen,
Dat ik niet voor een stont can mynen wil verheffen;
Vervult my dan geheel, myn Godt, myn eenigh wit!
Op dat ik u geheel in dese rust besit.
| |
Toemaet
Gelyk den eycke-boom met d' yft
Geduerigh aen vereenight blyft;
Gelyk de bron, met haeren ader;
Het eenigh kint, met synen Vader;
Den trouwen huysman, met syn wyf:
Gelyk de ziele met het lyf;
Soo heeft myn hert sigh laten binden
Met Jesus synen welbeminden.
Wat segh ik! Ach! een vaster bant
Heeft myn' met syne ziel verpandt;
Een bant die nimmer is te breken
Door geen gewelt, nogh moorder-steken:
Een bant, die vreest voor geenen noot.
De liefde is stercker dan de doot.
|
|
Auteursrecht onbekend