|
| |
| |
| |
Gedachten
Van blyschap en verwellecomingh naer de Heylige Communie
Och! met wat blyschap wort myn ziel nu overgooten!
'k En heb myn leven noyt gelyke vreugt genooten:
Ik voel, met mynen lust, myn wenschen stille staen,
Myn hert is vergenoegt, en mynen wil voldaen.
d' Inwendige genucht, waer meed' ik ben omvangen
Vernietight myn begeert en eyndight myn verlangen,
'k Vergeet al uyterlyk en sinnelyk vermaek
Voor desen hemel-geur, dien goddelyken smaek.
Och! och! myn ziele schynt door wellust uyt te vloeyen,
Terwyl ik in myn hert voel dese blydschap groeyen;
Haer streelingh is soo soet, haer soetigheyt soo groot,
Als of ik, binnen my de hemel-vreugt besloot.
Maer, wat verwonderingh is in myn ziel geresen!
Ach! myne vroylykheyt en can niet minder wesen:
Nadien dien selven Godt myn innigh hert aenraekt,
Wiens sicht de saligheyt der serafynen maekt?
Nadien die schoonheyt is gedaelt in myne leden,
Die d' Engelen bekoort, door haere minsaemheden?
Nadien 't oneyndigh goet sigh in myn ziel uytstort
Waerdoor het hemels heir geheel versaden wort.
O zee van honingraet! O afgront van wellusten!
O ongemeten vreugt, waerin d'Aerts Engels rusten!
Myn troost! myn saligheyt! myn Godt! 't is onverdient!
Gy handelt uwen slaef, als uwen liefsten vrient!
Syt duystmael wellecom, met die bekoorlykheden
| |
| |
Waer mee gy myne lust vernietigt met myn reden!
Syt duystmael wellecom in 't binnenst van myn hert,
Dat door uw soete vreugt, gheel ingenomen wert.
Syt duystmael wellecom in myne ziele-crachten,
Die niet, dan uwe wet, dan uwe min betrachten:
Sie daer, sie myn verstant, gedenckenis, en wil
Om uwentwil bevryt van wenschen en geschil.
Hoe heb ik, myne Godt, myn lief, myn uytgelesen,
Gewenscht, om soo met u, van daegh, versaemt te wesen!
Met wat begeerte was myn minnend hert bevaen,
Om eens soo minnelyk van u te syn voldaen!
Hoe traeg verliep den tyt! de stonden waeren ueren,
Elk uer scheen eenen dagh, den dagh een jaer te dueren,
Myn traenen dienden my voor broot by daegh en nacht,
Terwyl uw lieve comst wiert in myn hert verwacht.
Voor 't kraeyen van den haen, voor 't krieken van den morgen,
Wiert myne ziel gepraemt door minnelyke sorgen,
Om u, myn bruydegom, te drucken borst aen borst
Om aen uw soete beek te laven mynen dorst.
Ik sagh met ongenucht de gulde son oprysen,
Wanneer my niemant cost uw schoon gelaet aenwysen.
En myne ziele bleef berooft van alle licht
Soo langh sy derven moest den glans van uw gesicht.
By daeg, als d' aerdsche sorgh myn stille rust quam stooren,
Niet konde my voldoen, niet conde my bekooren,
Ik voelde my gepraemt door innerlyk verdriet,
Ik socht u overal, maer ach! 'k en vond u niet.
Gelyk een vluchtigh hart, door heeten dorst ontsteken,
Met groote snelheyt spoeyt naer coele waterbeken,
Gelyk een wakend oogh, in eenen duystren nacht
Het eerste morgen-bloos vol van verdriet verwacht:
| |
| |
Gelyk een suygend kint al kryten pleegt te dorsten
Terwyl syn moeder slaept, naer 't sogh van haere borsten,
Soo was myn quelend hert, by daeg en nacht in pyn,
Om eens by mynen Godt, by mynen Al te syn.
Maer syne goetheyt heeft geeyndight myn verlangen,
Zint hy sigh in myn hert soo minsaem liet ontfangen;
Al was myn borst besmeurt, myn ziele niet seer kuys,
Nogh heeft hy niet ontsien te comen in myn huys.
Terwyl myn sonden niet dan strengigheyt verdienden,
Hy toefde my soo soet als een van syne vrienden;
Syn liefd' en heeft voor my syn schatten niet gespaert
Als of hy die alleen had voor myn hert bewaert.
Myn Godt! myn crachten syn in dese vreugt besweken,
Myn tongh en can niet meer van uwe soetheyt spreken;
'k Omhels u in myn hert vol blydschap, desen dagh,
Op dat ik u, in rouw te kloeker volgen magh.
| |
Toemaet
Jesu! oirsprongh van de min,
'k Offer u myn hert en sin,
Al myn leden, al myn bloet,
Gheel de cracht van myn gemoet,
Wat myn lyf van lit, tot lit,
Yder werk, gedacht, en woort,
Gheel den adem van myn longh,
Gheel den smaek van myne tongh,
Reuk, gevoelen, en gesicht
| |
| |
En gehoor, in my gesticht,
Gheel myn rust en herte-vree,
Al myn wenschen en begeert,
Die my innerlyk verteert.
Dat voortaen geheel myn lust
Sy verdooft en uytgebluscht:
Dat my geene soetheyt raek,
Myne ziele niet en smaek,
Mynen geest niet ondersoek,
Mynen wille niet versoek.
Myn verbeeldingh niet versin,
Mynen yver niet aenvangh,
Myn verlangen niet ontfangh,
Myne teerheyt niet en vry,
Myne neerstigheyt niet win,
En myn oordeel niet en acht,
Dan de blydschap en het soet,
Dan de schoonheyt en het goet,
Dan 't vernoegen en de rust,
Dan de hemelsche geneucht,
Dan den loon der waere deught,
In 't genot van Jesus hert,
| |
| |
In 't volbrengen van syn wet,
In syn liefde sonder smet,
In 't bewoonen van syn huys,
In het dragen van syn kruys.
Och, om soo een lief genot,
'k Geeve weer aen mynen Godt
En my nogh soo minsaem geeft
En hier na nogh geven sal,
'k Geeve 't mynen Jesus al.
|
|
Auteursrecht onbekend