|
| |
| |
| |
Andere gedachten tot gelycke bewegingh
Wat comt', er voor een vier myn ingewant aenraken,
Dat my inwendigh doet soo gloeyen, en soo blaken?
Wat is 't voor eenen brant, die door myn boesem breekt
En midden in myn lyf myn ziele self ontsteekt?
Ach! 't is de reyne min van mynen uytvercooren,
't Is hy, die selve comt, door myne leden booren!
't Is Jesus mynen vrient, myn bruygom, mynen Godt
Die met gheel syne min comt in myn herte-slot!
Hy comt selfs in persoon vol vierigheyt daer binnen,
Om myn versteventheyt en coelheyt t' overwinnen;
Hy drukt sigh selven daer met syne Godtheyt in
Om in dat killigh hert te stooken syne min.
't En waer hy selve quam vol vier in my gedreven
Myn boesem bleef versteent en myne ziel versteven:
Hy kent de stramme kou die my vervriesen doet,
En daerom comt hy self vol vlam in myn gemoet.
O liefd'! o grooten brant! ik voel uw heete stralen,
Tot in myn diepste margh, door myne beenders, dalen;
't Is een soo hevigh vier 't gen uwe drift aenstookt,
Dat myn onstelde bloet daerdoor in d' aders kookt.
Wat wilt gy met my doen, o mynen welbeminden?
Wilt gy myn levensdraet door liefde doen ontbinden?
Wilt gy, dat ik van daegh, geheel aen my begeef,
Opdat ik wederom geheel in u erleef?
Gy dringt in myne ziel, door die verliefde smerte;
| |
| |
Gy drukt my borst aen borst, gy praemt my hert aen herte;
Het schynt dat uwen geest wilt soeken een verblyf,
Wilt vinden eene woonst in myn verworpen lyf.
Och! ik en ben niet weert u binnen my t' ontfangen,
Maer, nu gy comen wilt, 'k omhels u met verlangen:
Ik open u myn ziel, myn vleys van lit tot lit,
Op dat gy my geheel, in eeuwigheyt besit.
Och! ik en ben niet weert van u bemint te worden,
Dogh, nu gy dit begeert, 'k aenbid u minsaem orden
En wensch met gheel myn hert gheel myne ziel en sin
t' Erkennen het besluyt van uwe teere min.
O! mocht ikJesu soet iet t' uwer liefde derven
Die t' myn'er liefde gingh aen eene galge sterven!
Och oft ik weerdigh mocht van u gevonden syn
Om voor u grooten naem te lyden smaet en pyn!
Eylaes! gy hebt voor my soo langh, sooveel geleden
En ik en heb voor u niet eens voor goet gestreden:
Hoe comt, myn liefste lief, hoe comt dat overeen
Uw vierigheyt soo groot en myne drift soo cleen?
En heb ik niet, met recht te vreesen en te duchten,
Dat myne min bestaet in clachten en in suchten?
Want als ik, swacken mensch, moet hant slaen aen het werk
Dan is myn yver uyt, dan ruym ik uyt het perk.
Sal ik dan, tot 'er doot, in dese slapheyt leven,
Altyt van u ontfaen, en noyt iet weder geven?
Altyt van uw genae met jonsten syn vervult,
En noyt iet doen voor u, navolgens myne schult?
Waer heen, verleyde ziel? laet dese wenschen blyven;
Wat can togh eenen niet voor synen Al bedryven?
Waer toe, in uw gemoet, dien yver, dat geschil?
Dit alles wort gestut, door eenen krancken wil.
| |
| |
Waertoe verstrecken u begeeren, wenschen, poogen?
't Volbrengen is altyt ver buyten uw vermogen,
Uw liefde wort bepaelt, door t' klincken van myn stem,
Soo blyft gy sonder cracht om iet te doen voor hem.
Ach! sonder syne hulp sult gy vergeefs beginnen;
t' En sy hy liefde geeft gy kont hem niet beminnen,
De drift van uwen wil, het licht van uw verstant
Syn jonsten van syn hert en giften van syn hant.
O minnelyken Godt! voorsiet my dan van crachten,
Om uwen lieven wil gewilligh te betrachten;
Soo sal ik connen sien het gene gy my vraegt,
Soo sal ik connen doen het gen u welbehaegt.
Uw liefd' is niet tevrêen met wenschen en bemercken:
Die u beminnen wilt moet uwe wet uytwercken:
Versterkt dan mynen wil, op dat ik nacht en dagh
Uw reyne wet voldoen en u beminnen magh.
| |
Toemaet
Jesu, 'k wil voortaen niet willen
't Gene sou met u verschillen,
Uw begeerten syn myn wenschen
'k Ben den blysten aller menschen
Magh ik met u eenigh syn.
'k Vinde soetheyt boven maten
Soeter dan de honingraeten
In 't volbrengen uwer wet
Syn al' aerdsche sinlykheden
| |
| |
Stinckend, morssigh en besmet,
Gaet al aerdsche troost te boven.
|
|
Auteursrecht onbekend