|
| |
| |
| |
Gedachten
Naer de Heylige Communie met bewegingh van eerbiet en berouw
Terwyl ik mynen Godt voel in myn hert gesegen
Myn boesem wort benaut, ik derf my niet bewegen;
De kennis die ik heb van mynen snooden niet
Verdrukt my door berouw en praemt my door eerbiet.
't Schynt dat aen myne ziel geduerigh wort verweten
Al wat sy heeft misdaen, al wat sy heeft vergeten;
Dat goddelyk bancket van liefde, vreed, en peys
Stookt angst in mynen geest benautheyt in myn vleys.
Och! als ik mynen Godt nu gingh verwellecomen,
'k Wiert t' effens door ontsagh en droefheyt ingenomen;
't Gesicht van myn ellend, en syne majesteyt
Vernedert my door schaemt, en door verslagentheyt.
O reynste suyverheyt bevryt van alle smetten,
Hoe comt gy u terneer op desen mesthoop setten!
O oppersten monark van 't aerds en 't hemels ryk
Wat doet gy in dit kot vol modder ende slyk!
O son, die eeuwigh schynt in Sions gulde salen,
Wie dwingt u in dien kuyl van duysternis te dalen?
Och! Och! myn ziele wort door meerder schroom gepraemt
't Wyl in myn doncker hert uw klaerheyt meer versaemt.
Hoe meer gy my van daegh uw schoonheyt doet bemercken,
Hoe naekter ik ontdek d' onreynheyt myner wercken;
En siende my geheel doordrongen, door uw licht,
| |
| |
'k Ontdek al wat in my mishaegt aen uw gesicht.
O Wee! waer mede sal ik myn gebreken decken,
Voor dat doorschynend oogh, dien spiegel sonder vlecken?
Ik sie, ik sie daerin tot d' alderminste smet
Tot d' alderminste spot waer mede ik ben beset.
Ik sie, ik sie daerin de minste sinlykheden
Die door gesicht of smaek vervoeren myne reden:
Ik sie daer hoe myn hert inwendigh is gestelt,
Dat onophoudelyk naer syn voldoeningh helt.
O grooten hemel-vorst! wat heb ik aengevangen,
Wanneer ik durf bestaen u in dat hert t' ontfangen!
U, die all ' heerlykheyt en prys en lof verdient,
U, wien den serafyn met schrik en vreese dient?
Och! wou een Engel my voor u gelaet beschutten,
Terwyl ik trachten sal my selven uyt te putten,
En in myn diepsten niet versincken en vergaen
In 't sicht van uwen glans, waer door ik ben omvâen?
Maer 't gene my nogh meer verdrukt, in myn ellende,
Is uwe minsaemheyt en goetheyt sonder ende.
Uw goetheyt my soo milt, soo langen tyt betoont,
Uw goetheyt, die myn hert soo qualyk heeft beloont.
Eylaes! heeft uwen glans en grootheyt my doen beven,
Hoe sal uw goetheyt my door vreese doen begeven,
Die my voor oogen stelt hoe ik haer heb versuymt
Als ik in ydelheyt en traegheyt heb gesluymt.
O goedertieren Godt! waer sal ik my versteken
Voor al die slappigheyt, voor alle die gebreken?
Waer door ik my van u heb tot my self gekeert,
Uw milde jonst misbruykt en uw gebodt onteert?
Hoe koste, mynen Al! hoe kost het dan geschieden,
Dat ik, ellendigh mensch! bestont van u te vlieden,
| |
| |
Ik, die met soo veel ween en lasten was beswaert,
Van u, die al myn troost, al myne hulpe waert.
Ik, die geheel verblint gecomen ben in 't leven,
Van u, die my, alleen cost licht en klaerheyt geven?
Ik, met soo groote stank en vuyligheyt belaen,
Van u, door wien ik moest myn suyveringh ontfaen?
Ach! als die waerheyt my soo sterk comt overtuygen,
Wat can ik anders doen, dan voor u nederbuygen,
Verheffen uw genae, versaken mynen val
Belyden mynen niet, verkennen uwen Al.
| |
Toemaet
Jesu, bron van soetigheyt!
Oirsprong van wellustigheden,
Geene droefheyt maekt ontvreden
't Hert dat in uw armen leyt.
Magh het daer eens binnen raken
Geen verbeeldingh van verdriet
Can 't voor eenen stont genaken.
't Vindt sigh door soo soete lust
Door soo stille vree belommert,
Dat geen achterdocht becommert
Ach, die Jesus magh omvangen,
Eyndight alle syn verlangen.
|
|
Auteursrecht onbekend