Werken. Deel 5

[p. 308]

Gedachten
Van een smakeloose ziele naer de H. Communie

Hoe comt myn hert, van daeg door dorheyt toegeslooten,

Naer dat ik mynen Godt en bruygom heb genooten?
Hoe is myn drift soo slap, myn wille soo verflaut?
Ik come van het vier, en vinde my gheel kout.
Den vorst van reyne min is in myn borst gesegen,
En ik gevoele my in 't minste niet bewegen;
Den glans des hemels heeft myn ingewant bestraelt
En myne ziel bemerkt niet wien sy heeft onthaelt.
Is 't mogelyk dat al myn leden niet en blaken,
Naerdat dien heeten brant comt van my aen te raken?
Dien brant, die op een stont van oost in westen gloeyt,
Dien brant, die 't al verteert, en altyt meer aengroeyt?

Is 't niet den selven brant, die d' hoogste serafynen

Door liefde voncken doet en door begeerte quynen?
Is 't niet den selven brant, die door syn lief gewelt
De wreetste herten self der afgodisten smelt?

Ach! dat ik nu geheel door koelheyt ben beseten,

Moet aen myn herte syn, niet aen dien brant geweten:
Myn hert waer langh verteert indien het branden con.
't Is als een steen die light in d' hitte van de son,
De son van reyne min heeft my soo langh beschenen
Dat ik nu moeste syn door hitte gheel verdwenen,
Dogh hoe geweldigh sy in my haer stralen schiet
Myn hert en wort niet warm, myn hert gevoelt het niet.

[p. 309]

 

Al waert van ys gemaekt het soude moeten voncken,

 

Het sou gevoeligh syn al waer 't uyt stael gekloncken,

 

't Moet killiger dan ys en harder syn dan stael

 

Nadien 't soo hart en kout comt van dat vierigh mael.

 

Indien het waer van ys, die vlamme sou 't doen vloeyen,

 

Indien het waer van stael, 't sou door die hitte gloeyen,

 

Och! dat onaerdigh hert is wreeder dan een rots

 

Het stut en wederstaet den brant der liefde Godts.

 

Myn ziel, wat sult gy dan met sulk een herte maken,

 

Dat soo gevoeleloos die liefde can genaken?

 

Dat by de son vervriest en in het vier verstyft

 

Dat in die minne-stoof soo hart en steenigh blyft?

 

Waer toe sal aan uw hert die reyne son verstrecken,

 

Nadien syn coelheyt is door geenen brant t' ontwecken?

 

Ey houd u togh daer mee veel liever ver van daer,

 

Eer syn versteentheyt u doet comen in gevaer,

 

Als gy dien minne-Godt ontfangt met coele sinnen,

 

Gy smaet syn weerde jonst, gy gekt met syne minnen;

 

Syn yver wort vermoeyt en syn genae getergt

 

Wanneer aen synen glans uw herte sigh verbergt:

 

Eylaes! het gene my te rugge schynt te dryven,

 

Is 't gene my bedwingt in myn besluyt te blyven,

 

En als ik voor 't gelaet van mynen Godt verschyn,

 

't Is om van hem verlicht, van hem verwarmt te syn.

 

Ach! heeft hy nogh myn hert syn vier niet doen gevoelen,

 

Hy laet het evenwel niet tenemael verkoelen,

 

Hy stookt door syne vlam, hy broedt het in myn lyf

 

Op dat het niet geheel door slappigheyt verstyf.

 

O liefde! en houd niet op, verdubbelt uwe steken,

 

Totdat gy my geheel sult door uw vier ontsteken;

 

En soo uw heete vlam niet in myn herte dringt

[p. 310]

 

Maekt dat het als een key in menigh stucken springt.

Toemaet

Herties die soo steenigh syt

Dat geen vier u can doen smelten,

Dat gy in den somer-tyt

By de sonne blyft verkelten;

Syt getroost in uwe pyn,

Wilt gy vry van coude wesen,

Comt in Jesus sonne-schyn

En gy vindt u strax genesen.

Synen brant is soo gereet

Dat hy 't killigh ys doet vloeyen;

Syne vlammen syn soo heet

Dat sy keyen self doen gloeyen;

Geen soo ongevoeligh hert

Dat by hem niet vierigh wert