|
| |
| |
| |
Andere gedachten
Naer de Heylige Communie
Dilectus meus
Introduxit me in cellam vinariam. cant.
Mynen welbeminden
heeft my ingeleyt in syne wynkelder.
Ik was van daegh te gast en aen een disch geseten,
Waer ik de beste spys der werelt heb geeeten;
Assuerus prachtigh mael hoe lecker en hoe ryk
En was by dit gerecht in 't minste niet gelyk.
Ik vond in dese spys de lieffelykste smaeken
Die machtigh syn de ziel en 't herte te vermaken;
Ik vond 'er leckerny in vollen overvloet,
Wiens soetigheyt bevingh myn sinnen en gemoet.
Den drank, die my daer wiert miltdadigh toegeschoncken
Was 't smakelykste vocht, dat immer wiert gedroncken,
Was 't kostelykste nat, dat eenigh mogend vorst
Oyt aengeboden wiert tot stillingh syn'er dorst.
Al wat uyt d' aerde spruyt of uyt de locht comt leken,
En can by dese spys en drank niet syn geleken,
Een spyse niet, die 't lyf, maer die de ziele voedt
Een drank, niet voor de keel, maer voor 't oprecht gemoet.
Een spyse 't waere broot der reynste seraphynen;
Een drank, die maegden queekt en geylheyt doet verdwynen;
Een spys 't waerachtigh vleys van Godes suyver lam;
| |
| |
Een drank, het dierbaer bloet, dat uyt syn syde quam.
Ach 't was myn Jesu self, met godtheyt, ziel, en leden,
Met gheel syn majesteyt en al syn minsaemheden;
Die my sigh selven gaf te nutten in dat mael,
Die in myn boesem dreef syn bloedigh minne-strael.
Myn blyde ziele scheen gheel uyt myn hert gestegen,
Wanneer dien lieven Godt daer in quam neergesegen;
Myn geest, die'r tyt bevâen met goddelyk vermaek
Was sonder reuk, gesicht, gehoor, gevoelen, smaek.
Een deel van d' hemel-vreugt scheen my alsdan t' omringen;
My docht ik d' Engelen rontom my hoorde singen,
My docht ik yder met syn vleugels sagh bedekt
En vol eerbiedigheyt ter aerden neergestrekt.
Een soete vrees bevingh myn hert in die gedachten,
Ik buygde, nevens hem, myn ziel- en sinne-crachten,
'k Onthaelde mynen Godt met innerlyk eerbiet
Dat uyt myn oogen trok een stille traenen-vliet.
Ten lesten uyt die rust weer tot my self gecomen,
Myn ziele wiert geheel door blydschap ingenomen,
Myn boesem was vol vlam myn herte vol van brant
De liefde schoot haer vier door al myn ingewant.
Ach! riep ik, 'k heb myn vrient, myn liefste lief gevonden!
'k Omvangh hem, die my gaf, soo menigh minne-wonden;
'k Omhels hem, wien myn ziel tot bruygom heeft ontfaen;
Ik heb hem vast en sal hem nimmer laten gaen.
Sy wellecom, myn lief, myn aders staen wyt open,
Om u, met myn gemoet, voor eeuwigh vast te knoopen;
Com, rust nu in myn hert, uw liefste ledekant,
Dat u sigh selven geeft tot syne trouheyts pant.
Soo riep ik, wegh gerukt door reyne minne-tochten
Terwyl myn hert en ziel sigh rontom Jesus vlochten;
| |
| |
Myn borst geleek een net, geweeft uyt gulde draen
Waer in myn liefsten vrient, myn bruygom was gevâen.
Ach! met wat soet gevley en minnelyke streken
Quam hy, op desen stont, inwendigh tot my spreken!
Hy hiet my syne duyf, syn schoone, syn vriendin,
Syn uytvercooren bruyt, het oogwit van syn min.
'k Sagh dat syn slincke hant myn hair en voorhooft dekte
Terwyl de rechte sigh rontom myn leden strekte,
Terwyl syn lief gelaet als eene sonne blonk
En in myn boesem schoot ontallyk reyne vonk.
Dan, docht my, gingh de wond van syne sy gheel open
Syn bloet scheen in myn borst met overvloet te loopen,
Myn yver wiert gestilt, myn herte was versaet,
Wanneer ik my bevond in soo verliefden staet.
O soeten minnaer! soete minne!
Wiens herte soudt gy niet verwinnen?
Gy treft my, met den snelsten schicht
Die oyt door liefde wiert gesticht.
Uw alderlieffelykste streken
Doen 't margh in myn gebeent' ontsteken!
Gy hebt myn hertens diepste gront
Met een heylsaeme pyl doorwont.
Ik brande, smelte, queel', en quyne
Door hemel-soete minne-pyne!
Myn ziele weet niet wat sy maekt
Terwyl gy in myn leden blaekt.
O soeten minnaer, soete minne!
Wiens herte soudt gy niet verwinnen?
O hoogste vreugt der Engel-stadt,
Dat mynen boesem u omvat!
Dat myne driften naer u dorsten,
| |
| |
Gelyk een kint naer moeders borsten;
Dat uwen aldersoetsten smaek
Geduerigh myne ziele raek.
O bron der noyt verdroogde beeken
Com stadigh in myn herte leeken,
En stort daer, nevens uwe min,
Den drank der waere wysheyt in.
O soeten minnaer, soete minne!
Voor eeuwigh wil ik u beminnen.
Gy syt myn hope, vreugt en lust
Myn wensch, begeerte, wit en rust!
Gy syt myn blyschap, myn betrouwen,
Myn toevlucht, mynen troost in rouwen,
Myn vrede, myn wellustigheyt,
Myn rykdom, myne soetigheyt!
Myn spys, myn erfdeel, myn verlangen
Van wie myn heyl en leven hangen!
Gy syt die myne liefde voedt
Myn stut, myn al, myn hoogste goet!
O soeten minnaer! soete minne!
Voor eeuwigh wil ik u beminnen.
Dat vry de werelt my aenbiet
Al wat men daer verheven siet,
Dat sy myn herte com bekooren
Met eer en lof te houden voren;
Dat sy in myne keure stelt
Gesteenten, rykdom, gout en gelt;
Dat sy com tergen myne lusten
Met haer genuchten en wellusten:
'k Versmade wellust, goet en eer,
Voor u myn alderliefsten Heer!
| |
| |
O soeten minnaer! soete minne!
'k Wil niemant, buyten u, beminnen.
Ach! buyten u is niet dan smert,
Dan pyn en weedom voor het hert,
Dan droefheyt, suchten, en misnoegen
Die stadigh in de ziele wroegen;
Den hemel, sonder u, waer niet
Dan eene plaetse vol verdriet,
En waert gy niet in d' Engel-kooren
Men sou daer geen gesangen hooren.
Is 't wonder dat men naer u haekt
Die alle vreugt en blyschap maekt?
O soeten minnaer! soete minne!
Wat ziele sou u niet beminnen?
Gy hebt de sonne, sterren, licht,
Locht, aerde, gheel dit al gesticht;
Gy hebt den mensch daerin geschapen,
Om in uw liefde vreugt te rapen;
Gy hebt hem, naer hy was verdwaelt
In uwe kudde weer gehaelt;
Gy socht syn ziele, mat en moede
Gy kocht se weer met uwen bloede;
Gy trok hem uyt des levens noot
Door uwe pynen, smert en doot.
O soeten minnaer! soete minne!
Wat ziele sou u niet beminnen?
Ach! met soo veele minsaemhêen
Was uwe liefde niet te vrêen;
Gy hebt ons, boven jeugt en leven
U eygen selven nogh gegeven,
Uw bloet tot drank, uw vleys tot spys,
| |
| |
O stroom van liefde! o bron van soetheyt!
O afgront van genaed en goetheyt!
Waerin geen eynd is nogh begin!
Wat ziele sou u niet beminnen,
O soeten minnaer! soete minne!
| |
Toemaet
Uytbreydingh op den lofsangh Magnificat
In een liedeken: Toon: Folie d'Espagne
Myn ziel maekt groot den Opperheer der heeren
Myn hert springt op in Godt syn saligheyt,
Want hy geweerdight heeft syn oogh te keeren
Tot syne minste dienstmaegts needrigheyt.
Voortaen alle de geslachten
Sullen my geluckigh achten,
Want hy door wie 't al leeft
My dus verheerlykt heeft.
Syn naem is heyligh, syn bermhertigheden
Van d' eene stam tot d' ander schynen uyt,
Hy heeft in synen arm de mogentheden
Gepleegt van syn oneyndelyk besluyt.
Hy verstroyt door syne crachten
Der hoveerdigen gedachten,
| |
| |
Behoeftigen deelt hy syn schatten mede
Den ryken heeft hy syne jonst ontseyt,
En Israel syn kint ontfaen in vrede
Indachtigh syner goedertierentheyt.
Soo gelyk hy van te voren
Onse vaders heeft gesworen
Soo langh den hemel staet.
|
|
Auteursrecht onbekend