|
| |
| |
| |
Gedachten
Van eene godtminnende ziele, die haeren bruydegom geniet
Dilectus meus mihi
et ego illi-cant... 2.16
Mynen Welbeminden aen my, en ik
aen Hem
Myn welbeminden is met liefde soo bevangen,
Dat hy my t' allen tyt comt volgen op myn gangen;
Al waer ik rust of reys, al waer ik ga of keer,
Hy vindt my overal, ik mis hem nimmermeer.
Soo ras den dageraet de duysternis doet vluchten,
Hy comt aen myne deur en groet my met den nuchten,
En als de middaghson haer hitte weer verheft
Hy spreekt my van een vier, dat alle herten treft.
Of gaet de nacht het licht na d'onderwerelt leyden,
Hy kermt, hy sucht, en klaegt soo vroegh te moeten scheyden,
En, spyt de coude mist, blyft waken aen myn deur,
Waer hy syn hope voedt met minnelyk getreur.
Hoe cout den winter sy, hoe vol van noortsche buyen
My siende dunkt sy hem veel soeter, dan het suyen;
Hoe seer den somer brant, hy roept, ach myn vriendin,
Nogh heeter is het vier van myn getrouwe min.
Soo ras de soete lent ontluykt haer violieren,
Hy comt met eenen crans myn hair en voorhooft cieren;
Wanneer den milden hersft doet perssen 't druyven sop,
| |
| |
Hy schenkt my 't selve toe uyt synen gulden kop.
Indien hy my bevindt in eenigheyt versteken,
Dan comt hy van syn brant en teere liefde spreken,
Geen plaets, als dese, staet myn minnaer soo wel aen,
Hy blyft geheel den dagh en spreekt niet van te gaen.
Och, seyt hy, als ik, lief, uw bysyn magh genieten,
Het alderwoeste wout en sou my noyt verdrieten,
Integendeel, ik voel een stercker minne-gloet
Wanneer ik u alleen, in eenigheyt, ontmoet.
Ons comt, in dit gewest, geen medevryer stooren,
Ik houd u met gemak myn minne-tochten voren,
Ik spreek u oor aen oor, ik vinde plaets en tyt
Om u te doen verstaen wat smert myn herte lydt.
Wien sou soo soeten vrient soo lieve spraek niet treffen?
Wie sou dien minnaers drift en liefde niet beseffen?
Al waer myn hert van stael, myn borst van diamant
Sy wierden beyde sacht by een soo heeten brant.
Ik hebbe geene borst, nogh hert uyt stael gekloncken,
Bey syn se week als was geworden door syn voncken;
Is syne liefde groot gevoeligh is de myn,
Benaut hem myn vertrek, syn afsyn doet my pyn.
Laes! moest ik, eenen dagh, van hem verlaten leven,
De cracht sou mynen moedt, den moedt myn hert begeven,
Ik smolte door verdriet als sneeu voor d' heete son,
Ik waer als eene beek berooft van haere bron.
Neen, ik magh geenen dagh, geen uere van hem blyven,
Of 't bloet sou in myn hert, 't hert in myn borst verstyven;
Syn afsyn brachte my in d' alderhoogste noot,
Ik vreese syn verlies meer dan de wreetste doot.
Dit weet myn liefste vrient, dit doet hem stadigh sorgen,
En comen naer myn woonst self voor den lichten morgen:
| |
| |
Voor 't rysen van de son, voor 't kraeyen van den haen
Vind ik hem dagelyx aen myne deure staen.
Hoe nat hy sy bedauwt van mist en couden nevel
Dit coelt de hitte niet van syne liefdens evel;
Hoe seer den hagel valt, hoe fel den donder schiet
Den yver die hem dryft geen ongemak ontsiet.
Ach als hy dus gestelt aen myne deur comt stooten
Sy wort van stonden aen door mynen last ontslooten,
Ik heet hem wellecom, 'k ontfangh hem in myn dak
Ik doe al wat ik can tot mynen vrients gemak.
Wie sal de soetigheyt, wie sal de vreugt beschryven
Die ons de reyne min dan t' samen doet bedryven!
Myn herte swemt in troost, wanneer het hem ontfangt
Syn boesem staet in brant, wanneer hy my omvangt.
Den minsten lonk, waer mee syn oogen my bestralen,
Doet beeken van geneucht in myne ziele dalen;
En soo ik syn gesicht bejegen met een lach,
Hy noemt dien oogenblik den liefsten dien hy sagh.
Myn tonge weet geen tael nogh spraek bequaem te vinden
Om t' uyten het gevry van mynen welbeminden,
Syn woorden syn soo teer, syn stemme soo verlieft,
Dat hy myn ingewant en vierigh hert doorgrieft.
Rys, roept hy menigmael, rys, spoey u myn vriendinne
Myn alderliefste bruyt! myn schoone! myn Duyvinne!
Den winter is voorby, den regen trekt van kant
De lentebloemen syn verschenen in ons lant.
Men hoort de lieve stem der tortelduyf hier buyten,
Den vygeboom begint te botten en te spruyten;
Den wyngaert bloeyt alree, en sendt syn soeten geur
Met d' eerste morgenlocht 't geheele lantschap deur.
Sta op, myn soete lief, myn bruyt, myn uytgelesen,
| |
| |
'k Verlang om u te sien: toon my uw minsaem wesen;
Myn tortel! com togh voort, de steenrots ons verwacht,
Op dat ik u aldaer ontvouw myn minne-clacht.
Ey laet togh uw gelaet eens voor myn oogen blincken,
En uwe lieve stem tot in myn ooren klincken;
Want uw gelaet is schoon, en uwe stemme soet,
Bey syn sy even lief, aen myn verlieft gemoet.
O minnaer van myn ziel! O bruygom van myn herte,
Wat stookt die soete spraek in my al minne-smerte!
Uw vriendelyke stem heeft myn gemoet bekoort,
Myn ziele swymt, door vreugt, als sy u siet of hoort.
Gy syt den trousten vrient, die immer wiert gevonden,
Voor eeuwigh blyft myn hert aen uwe trouw verbonden,
Voor eeuwigh neem ik u voor mynen bruygom aen,
Wil my in eeuwigheyt voor uwe bruyt ontfaen.
In uwe soete drift en minnelyke gaven,
Vindt mynen geest waermee al syne lusten laven;
't Is niet dan vreugt en troost al wat gy nedersent,
Uw schoonheyt is volmaekt, uw goetheyt sonder end.
De liefd' en suyverheyt op uwe wangen bloeyen,
Die maekt se wit als sneeu, en dese doet se gloeyen,
Maer, boven al het schoon, dat uw gelaet vertoont,
Nogh schoonder is de ziel degen daer binnen woont.
Die ziel is 't die, verciert met duysent minsaemheden,
Haer selven heeft gedrukt in myn gemoet en leden;
Die ziel is 't, die myn hert geduerigh onderhoudt,
Die ziel is 't, die myn ziel voor eeuwigh heeft getrout.
O minnelyke trou! o aengenaeme banden!
Hoe soet is 't syne ziel soodanigh te verpanden,
Wat hemelsche genucht, wat lieffelyk gerief
Besit men in 't genot van soo verkooren lief.
| |
| |
Al wat men liefde noemt, moet voor syn liefde wyken,
Men can geen aerdsche trou by syne vergelyken;
Geen teerigheyt, geen lust, geen minnelyk gevry,
Opwegen can 't vermaek van mynen vrient en my.
De heylige outheyt roemt op d' overtrouwe liefde,
Waermede Rachels oogh haer moeyens soon doorgriefde,
Ook was in Jacobs hert dien brant soo ongemeen,
Dat eenen langen tyt hem weynigh dagen scheen.
Die schoone bleef daer na in swaer misnoegen quynen,
Totdat sy Joseph sagh op haeren schoot verschynen,
De moederlyke min vondt in dat lieve kint
Al wat de liefd' op aerd beminnelyk bevindt.
Dogh geene drift van bey wiert oyt soo sterk bevonden,
Als door wie David was met Jonathas verbonden;
Geen moeders teerigheyt, geen minnaers trouwe plicht,
Heeft oyt soo heeten brant in hert en ziel gesticht!
Hun zeden sagh men noyt in 't minste deel verschillen;
Gelykheyt in 't gemoet, gelykheyt in de willen,
De wenschen, de begeert, de ziel van David was
Vereenight met de ziel van synen Jonathas.
Maer die genegentheyt sal nimmer evenaeren
De liefde, die my dee, met mynen bruygom paeren;
Het vier van David is als nevel by het syn,
De vlam van Jonathas verduystert by de myn.
Ach! was de ziel van d' een gelymt aen die van d' ander
Ons herten syn gehecht veel vaster aen malckander,
Sy smelten ondereen in minnekoosery,
Ik blyve gheel in hem, en hy geheel in my.
O Jesu! dit 's het werk van uwe reyne minnen,
Nu trekt gy my in u, dan comt gy tot my binnen;
Wat minnaer gaf syn lief van liefde sulk bewys?
| |
| |
Gy geeft aen die u mint u eygen self tot spys.
O liefdens wonderwerk! o sporeloose paden
Van uwe deerenis, ontfermingh, en genaden!
O liefsten bruydegom! O minnelykste lief!
Sie daer myn hert en ziel geheel tot u gerief.
| |
Toemaet
Onder al de soete bloemen
Waerop Flora pleegt te roemen
Boven alle heeft vercooren,
Overal schynt na te sporen.
't Is de gulde sonneblom,
Keert naer Phebus claere voncken,
't Sy hy 's mergens vroeg opstaet
't Sy hy schiet syn middag voncken,
Myne ziel doet van gelyken,
Als den nacht begint te wyken,
Als den dageraet ontluykt,
Sendt sy haere minne-plichten
Tot een son, die nimmer duykt
Maer in eeuwigheyt blyft lichten.
't Is de sonne van myn hert,
Den verdryver van myn smert
Den erstelder van myn crachten;
't Is den voeder van myn trouw,
| |
| |
Wien ik stadigh in gedachten,
Wien ik in begeerten hou.
't Is myn bruygom, mynen heere,
Tot wien ik myn oogen keere;
Tot wien ik myn wenschen stier,
't Is tot hem, dat met verlangen
Myne sinnen syn bevangen.
Liefsten minnaer van myn ziel
'k Voele mynen geest vervoert
Als ik magh uw licht aenschouwen,
Dat myn hert soo minsaem roert.
Doen in mynen boesem dalen
Vroylykheyt in overvloet;
Uwe schoonheyts minsaemheden
Storten in myn teer gemoet
Keer naer oosten suyd of noort
Trek dan naer het westen voort
Myne siel sal naer u spoeyen;
Naer de sonne schynt te gloeyen,
Gloey ik naer myn bruydegom.
Ach! ik hebbe meerder reden
Om te volgen uwe schreden
Als die plante Phebus licht;
Hy belonkt haer slechts uytwendigh
Maer uw vonckende gesicht
| |
| |
Straelt van buyten, en inwendigh.
Wie geen nevel decken kon
Geenen mist belet te blincken:
Als Apollo voor den nacht
Naer de zee gaet nedersincken,
Blyft gy staen gelyk gy placht.
's Nachts, terwyl de sterren blaken,
Soo myn ziele wort ontwaken,
'k Misse noyt uw lief gelaet:
Waer ik ga, of blyve rusten
Altyt voor myn oogen staet
't Voorwerp van myn reyne lusten.
Die, uw minnaers te geval,
Beeken stort van soete gaven;
Hoe geluckigh is den mensch
Die aen uwe bron magh laven
Syn verlangen, lust, en wensch;
Hoe geluckigh syn de sinnen,
Die u stadigh moogen minnen.
|
|
Auteursrecht onbekend