|
| |
| |
| |
Godtminnende gedacht op d' aencomst van den nacht.
Myn ziele, daer vertrekt het licht:
Den mist benevelt het gesicht;
De son heeft haeren loop volbracht,
Den dagh gaet onder, het wort nacht.
De vogels ruymen uyt de lucht,
En maken 't minste geen gerucht;
De swerte schaduw van 't geboomt
Bedekt de beek, die nederstroomt:
De verven syn nu alle doof,
Men siet geen claer uyt duyster loof,
Het gout verschilt nu niet van slyk,
En schoon en leelyk syn gelyk.
Den werkman is van slaven moe,
Een yder luykt syn deure toe,
En onderdrukt, door slapens lust,
Gaet sigh begeven tot de rust.
Maer ziele, voor gy u vertrekt,
En uwe leen in 't bedde strekt,
Verheft u met een stillen keer
Van d' aerdsche dingen tot den Heer,
En, met een nederigh gemoet,
Aenbiedt hem uwe leste groet.
O Son die nimmer ondergaet,
Altyt in volle klaerheyt staet;
O waeren oirsprongh van het licht,
Die self de duysternis verlicht!
| |
| |
Ik heffe myn inwendigh oogh
Tot u, in 't duyster, naer omhoogh,
Die of het dagh is, ofte nacht,
Geduerigh staet voor myn gedacht.
Wat haer genaekt in dese rust,
Misschien dit aerdsche levens end,
Of iet, dat my is onbekent;
Eer dat ik my tot slapen set
Dit stel ik voor, als eene wet,
Dat ik, met gheel myn hert en sin
U, mynen Godt, alleen bemin,
Dat ik, ter doot toe boven al,
U minnen wil, u minnen sal.
Weest van myn ziel, op desen tyt,
Soo menighmael gebenedyt,
Als van de nacht myn hert sal slaen,
Myn adem op, en neder gaen.
Och of myn hert, in desen tocht,
Terwyl ik slaepe, waken mocht,
En spreken van den reynen brant
Die ik gevoel in 't ingewant,
En klagen van den heeten gloet,
Die liefde my verdragen doet.
Com, dat ik, tot den dagh verschyn,
Staegh met u magh vereenight syn,
Com, dat ik u in mynen arm,
Uyt onbevlekte min omarm,
En druk aen myn ontsteken hert
Tot stillingh van myn minne-smert;
Sie daer, sie daer myn open borst,
| |
| |
Com, rust daer in, myn minne-vorst!
Maer neen, ik mis in mynen wensch;
Wat rust vindt Godt in eenen mensch?
Och! beter rust den mensch in Godt,
Syn eenigh end, syn eenigh lot.
Ey! opent my dan uwen schoot,
Wien gy, tot hier, voor niemant sloot,
Dat ik daer in soo lange rust,
Tot mynen slaep-sucht sy gebluscht,
En tot het naeste morgen-licht
Verschynen sal voor myn gesicht.
Och! hoe vol vrede wort den nacht
Van myne ziele doorgebracht,
Als ik sal rusten op de borst,
Die laven can myn minne-dorst;
Als ik sal liggen, aen dat hert,
Waer in het al gevonden wert,
Waer in beslooten is het goet,
Dat onse ziel geheel voldoet.
Com mynen Godt, blyft aen myn zy,
Terwyl ik slape, waekt voor my,
En sorght dat geen onreynen droom,
Myn geest al slapen overcoom,
Dat geen oneerelyk gedacht
Myn ziele stoore desen nacht.
Com, mynen schepper, en verjaegt
Den vyant, die myn hert belaegt,
Die stadigh rontgaet, en bespiet,
Of hy geen zielen ergens siet
Met vlecken van de sond besmet
Om die te trecken in syn net.
| |
| |
Dat ik by u een schuylplaets vind'
Voor desen leeuw die 't al verslint.
Ach! als ik eens sal sien, voor 't lest,
De sonne trecken, naer den west,
En haeren luyster ondergaen,
Om nimmer voor my op te staen;
Ach! als het leste avont-licht
Verschynen sal voor myn gesicht,
Gevolght van eenen swerten nacht,
Waer nae geen mergen my verwacht;
Ik bid' s u, brengh my, in dat lant,
Waer gy, myn Son, voor eeuwigh brandt,
Waer uw aenschouwen my sal syn
Een eeuwigh-staende sonne-schyn.
'k Weet, dat ik dit onweerdigh ben,
Maer, mits ik uwe goetheyt ken,
Die, tot den mensch, door min geraekt,
Onweerdigen u weerdigh maekt,
'k Betrouw, dat die bermhertigheyt
My dan niet worden sal ontseyt.
Hier mee begeef ik my, tot rust,
Myn Godt, myn Al, myn herte-lust!
Gy sterren, die uyt 't firmament
Uw glinsters na beneden sendt,
En uyt uw klaerheyt gissen doet
Hoe schoon den Schepper wesen moet,
Terwylen ik myn oogen sluyt,
Schiet meer en meerder voncken uyt,
Tot lof en glory van de hant
Die u, daer boven, heeft geplant.
Ach! Als myn oogh u wel besiet,
| |
| |
'k Waerdeere d' aerde min dan niet;
Wat dat ik denk of overlegh,
Gy rukt, gy rukt myn herte wegh.
O silvre sterren! die eens mocht
Opclimmen langs den hemelbocht,
En met de seraphynen staen,
Ver boven u, en son, en maen,
En d' uytvercoren hemel-lien,
Voor Godes troon geboogen sien!
O sterren, die eens met syn oogh
Aenschouwen mocht het schoon vertoogh
Van dat verheven saligh hof,
Waer m' eeuwigh singht des Hoogstens lof,
En waer de straten syn van gout,
De mueren van kristael gebouwt!
Waer eenen engel geeft meer glans,
Als gheel den gulden Sonne-crans!
O sterren! die daer eens mocht syn,
Wiert noyt bevaen met druk of pyn,
Sou noyt verleet syn noghte moe,
En sloot daer noyt syn oogen toe;
En sou, voor eeuwigh, vol geneucht
Aensien den oirsprongh van syn vreught.
Och! alle rust is my verdriet,
Soo langh myn oogh dat niet en siet.
|
|
Auteursrecht onbekend