|
| |
| |
| |
Verscheyde gedachten op verscheyden invallen
| |
| |
Reyne minne-suchten
in een somer-nuchten
Ik offer u, myn minne-vorst
Den eersten sucht van myne borst:
Ik offer met den morgen- stont
U d'eerste groet van mynen mont,
Het eerste woort van myne tongh,
Den eersten adem van myn longh,
Met al de wenschen van myn hert
Dat gheel tot u gedreven wert.
Geheel myn lichaem en gemoet,
En wensche dat ik desen dagh
Bey t' uwer min besteden magh.
Staet my met uwe hulpe by,
Op dat ik u getrouwigh sy,
Op dat ik u, met hert en sin
Volstandigh en alleen bemin,
Op dat ik stadigh naer u tracht
Met woorden, wercken, en gedacht,
Op dat ik u, myn Godt, van daegh,
Niet eenen oogenblik mishaegh.
Och! Sterven waer my minder pyn
Dan u onaengenaem te syn.
Maer uwen bystant maekt my sterk
Ten opsicht van 't aenstaende werk,
| |
| |
Dat my uw Alvoorsienigheyt
Voor desen dagh heeft opgeleyt.
'k Betrouw op u myn hulp en kracht,
Want sonder u begeeft myn macht:
Och! soo uw bystant my verliet
'k Sou dadelyk vergaen in niet.
Dit doet my naer uw hulpe staen,
Met dat myn oogen open gaen,
Met dat het eerste morgen-licht
Verschynen comt aen myn gesicht.
Gelyk een onderworpen knecht
Syn oogen op syn meester hecht;
Gelyk een dienstmeyt stadigh siet
Op 't gene haere vrou gebiet;
Soo keer ik myn eerbiedigh oogh
Tot u geduerigh naer omhoogh;
Soo voeght myne ziele met gedult
Sigh naer wat gy gebieden sult;
Soo schik ik, sonder 't minst geschil
My tenemael, naer uwen wil.
Om desen lieven wil te doen
Sorgh ik van s' mergens, tot den noen,
Van s' middaghs tot de son vertrekt,
Ja tot den slaep my nederstrekt.
Wat can ik minder doen, myn Godt,
Tot onderhout van uw gebodt,
En t' samen tot u erkentenis
Van 't gen myn ziel u schuldigh is?
Sie, tot voldoeningh van die plicht,
'k Versaek al wat 'er is gesticht,
Al wat de werelt soo waerdeert,
| |
| |
Al wat men hier bemint en eert,
Al wat de menschen soo behaegt,
Al waer men hier syn roem opdraegt,
Al waer de jonkheyt mede malt,
Al waer de jeught soo op vervalt;
'k Versake met een vast gemoet
Voor u genuchten, eer en goet;
Och! als ik u alleen geniet,
Ik achte gheel de werelt niet.
Daer is, myn Schepper, d'eerste groet,
Die u van daegh myn herte doet!
Daer is den eersten minnesucht,
Die uyt myn ziele naer u vlucht!
Hier mee begin ik desen dagh,
En wensch hier mee volenden magh.
Myn Godt, weest nu en t'allen tydt
Van allen geest gebenedydt!
Dat aerde, zee en hemels hof
Verheffen uwen weerden lof,
Verheffen uwen prys en eer
Millioenen eeuwen en nogh meer!
Sta toe, dat tot een werk soo groot,
Myn tongh nu alle schepsels noodt.
Gy son, die uwen gulden glans
Eerst toont aen onsen hemel-crans,
Die door de hitte van uw vier,
Verquikt geboomte, mensch en dier;
Dat Godes klaerheyt sy gelooft
In 't licht van uw klaer-blinckend hooft.
Gy morgen-dauw, die gheel natuer
Ververscht door uwen frissen geur,
| |
| |
En met uw suyver peerle-nat
De bloemen en het kruyt bespat,
Syn soetheyt sy geopenbaert
Door uwen honing-soeten aert.
Gy euvelen, gy trots geberght,
Wiens hoogen top de wolcken terght,
Gy die door uwe grootheyt toont
Hoe groot hy is, die boven woont,
Door uwe hoogte sy verbreyt
Syn wondere verheventheyt.
Gy dalen, die in koren, gras,
Geboomt, en allerley gewas,
Soo ryk en overvloedigh syt,
Verheft den heer op desen tyt;
Maekt syne vruchtbaerheyt geacht,
Die 't al uyt niet heeft voortsgebracht.
Gy soet en lieffelyk gebloemt,
Die op uw schoone verven roemt,
En nu met open blaren pronkt,
Voor 't morgen-licht, dat u belonkt;
Wat mensche looft den Schepper niet
Wanneer hy uwe schoonheyt siet?
En gy lieftalligh pluymgediert
Die door woestyn en boomgaert swiert,
En met een stemme honing-soet
Den lichter van den hemel groet.
Ach! nu gy soo lieftalligh syt,
Hoe moet hy 't syn die 't al verblyt!
Gy lammerkens, onnoosel vee,
Een sinnebeelt van stille vree,
Die 't samen in een trop vergaert,
| |
| |
En trekt, al bleyten, velde-waert;
Comt, helpt my loven naer den eys
Den gever van de vreed en peys.
Gy claere beeken, in wiens vliet,
Die morgen-son haer selven siet,
Gy, die al wat 'er leeft en groeyt
Miltdadigh met u vocht besproeyt,
Ey seght, hoe milt hy wesen moet,
De my comt laven met syn bloet.
O bergen! dalen! morgen-son!
O vogels! lammers! waterbron!
O schepsels, die, naer uwen aert,
Al uwe krachten t' samen paert,
Tot lof, dankseggingh, prys en eer
Van onsen algemeenen Heer;
Och! had ik in myn hert alleen,
Hetgen u allen is gemeen,
Om op een ooghwenk, uyt 'er borst,
Te loven mynen Heer en Vorst;
'k Ernam soo dikmaels synen lof,
Als dat 'er sierties syn in 't stof,
Of rieten langs den waterstroom,
Of bladeren op yder boom,
Of kruyden op het groene lant,
Of schelpen langs den oever-strant,
Of droppels in een coele bron,
Of stralen in de gulde son,
Of visschen in de diepe zee,
Of dieren in woestyn en wee,
Of graenties op den acker-gront,
Of menschen in des werelts ront,
| |
| |
Of vogels in de ruyme locht.
Och! Soo my dit gebueren mocht,
Soo dikwils sou ik mynen Heer
Gebenedyden, en nogh meer.
|
|
Auteursrecht onbekend