Werken. Deel 5

[p. 167]

Zegen-wensch aen de edele en deught-ryke jonkvrouw Jonk^e. Marie Fransoyse Stalins

Onder den naem van S^r Marie Fransoyse
van d' onbevlekte ontfangenis, haere belofte sluytende, in het klooster der conceptionisten binnen Gent den... 1698

Vertrekt uyt myn gedacht, verganckelyke saken

Waer in den aerdschen mensch gaet soeken syn vermaken;
Vertrekt, uyt myn gedacht, besmettelyke lust
Die syn verstant verblint, en synen wil ontrust.
Hier comt een jonghe maeght, vol yver, aengetreden
Die Godes liefde stookt in myne ziel, en leden,
Haer wesen en gedaent dekt onder menschen-schyn,
Den reynheyt en den brant van een seraphyn.

Spreek, goddelyke min, die uyt de hemelsalen

Op haer geboorte-dagh quam haere ziel bestralen;
Vertel ons de begeert, die haeren wil aendreef
Als gy uw reyne wet eerst in haer herte schreef.
Vertoon ons gheel de cracht van haer gcnegentheden,
Doen sy des werelts hoop heeft met den voet vertreden,
En met den wensch geheel gehecht aen haeren Godt,
Hem soeken gingh van 't een in 't ander klooster-slot.

Met desen yver is sy endelyk gecomen,

[p. 168]

 

Waer Ley en Schelde t' saem vermengen hunne stroomen,

 

In een geheylight huys dat voor eertytel draegt

 

Den honingsoeten naem der onbevlekte Maeght.

 

Och' riep sy, dese plaets is voor my uytgelesen,

 

Geen ander staet my aen; hier moet, hier wil ik wesen;

 

Mariaes suyver slot behaegt aen mynen geest,

 

Myn eerste levens-dagh was dien van haere feest.

 

Gelyk sy, sonder smet, en vlecken, wiert ontfangen,

 

Soo wensch ik, sonder smet, haer levens wet t' aenvangen;

 

En mits haer eygen is den dagh van myn geboort,

 

'k Wil dat myn leven ook geheel haer toebehoort.

 

Waer heen, o teere maeght? waer gaet gy u begeven?

 

Verwyst gy tot een kluys, uw eerst ontlooken leven?

 

Versaekt gy het genot, van al de soete vreught,

 

In 't gloeyen van de lust, in 't bloeyen van de jeught?

 

Sult gy gevoeleloos versteken en ontvlieden

 

De jonst die 's werelts eer en rykdom u aenbieden?

 

Is 't moogelyk dat gy soo onbeweegt veracht

 

Met moeders soete min den roem van uw geslacht?

 

Nu sie ik uwen aert, in uwen schilt^(*) te lesen;

 

Gij moet geheel van stael,^(*) geheel van yser wesen

 

Nadien gy met een hert soo hart en onberoert

 

Die teerheyt wederstaet, die mannen selfs vervoert.

 

Waer dwaelt gy myn vernuft? Bedwingt uw losse sinnen;

 

Haer hert is maer versteent voor tydelyke minnen,

 

Die kloppen op dat stael, die stooten sonder vrucht

 

Met steenen van de pracht, met keyen van genucht.

 

Maer Jesus wist dat hert veel beter aen te raken;

 

Hy quam het met den steen van syne wet genaken,

 

En siet, dat suyver Stael vonkt met den eersten slagh,

(*) Stalins.

(*) Stalins.

[p. 169]

 

Soo dat men dan Stalins vol vier en vlammen sagh.

 

Vol vier in haer verstant om haeren Godt te kennen,

 

En aen syn minsaem jok haer ziele te gewennen;

 

Vol vier in haeren wil en suyvere begeert

 

Om door syn reyne min geheel te syn verteert.

 

Terwyl men dus het vier siet in dat Stael verwecken,

 

Het voelt van d' ander kant sigh door een zeylsteen trecken,

 

Een zeyl-steen die daer aen geen rust geen tyt verleent

 

Voor dat sy hecht en vast te samen syn vereent.

 

O bruyt! t' is desen steen, die, door syn soet vermogen,

 

Godt self getrocken heeft uyt d' hoogste hemelboogen,

 

Maria is dien steen, die uwe teere jeught

 

Met haer vereenight heeft door haer volmaekte deught.

 

Gy weet, hoe op den tyt van twee en vyftigh weeken

 

Uw ziel inwendigh wiert getrocken en ontsteken,

 

En door wat heyligh vier uw boesem open brak

 

Terwyl Maria u van Jesus liefde sprak.

 

Ach! dese vlam, dien trek was niet te wederstreven;

 

Gij moest aen alle bey u gheel ten besten geven,

 

Gy riep, beswykende, door soete minne-pyn;

 

'k Wil met Maria nu altyt by Jesus syn.

 

O minnelyke bruyt, gy sult dien wensch becomen;

 

Uw bruygom is niet min door liefde ingenomen,

 

Hy noodt u met een hert vol goddelyken brant

 

Om in der eeuwigheyt met hem te syn verpandt.

 

Het is met dit besluyt dat uwen welbeminden

 

Van daegh met uwe ziel, syn ziele laet verbinden;

 

De stricken die hy vlecht tot een soo lief onthael

 

Syn bandekens van min, geen ketenen van stael.

 

Neen, neen; syn liefde heeft geen ketenen van nooden,

 

Haer sterkste banden syn haer suyvere gebooden;

[p. 170]

 

Geen stael en sluyt soo vast gelyk die banden doen,

 

De doot heeft geene macht, om desen knoop t' ontdoen.

 

O saligh, die door een soo minnelyk aenkleven

 

Sult in Mariaes huys voortaen met Jesus leven,

 

En stervend' in syn arm, door een verliefde smert,

 

Met haer ook eeuwiglyk gaen rusten in syn hert.

 

Dit wenschen u te saem uw vrienden ende magen

 

Die uwen bruylofts dagh aenschouwen met behagen;

 

Dit wenscht, beminde Nicht, uw weerde moeder meest

 

Wiens hert door vreugt beswymt op een soo blyde feest.

 

 

 

Opgedragen door F.D.C. P^r. haeren Kousyn.