Werken. Deel 5

[p. 163]

Zegen-wensch aen den eerweerdigen pater P. Silvanus van den H. Franciscus van Meenen

Na synen wereltschen naem S^r. Antonius Taffin^(*)
syne eerste onbloedige offerhande, onder d' EE. P.P. Carmelyten discalsen opdragende binnen Loven... 1698

Voorstel

Finis^(*) coronat opus.
Het eynde^(*) kroont het werk.

Tot wat verheven deught de mensch sy gecomen,

Den prys van alle werk wort ven het Eynd genomen,
't Is een goet Eynd alleen, dat onse deughden toont,
't Is een goet Eynd alleen, dat onse wercken kroont.

Indien een broeder magh syn broeders roem uytspreken

Silvaen, dit voorstel is van daegh in u gebleken,
En noyt wiert uwe deught in sulk een glans vertoont,
Dat als sy heden wiert met sulk een Eynd gekroont.

't Scheen dat u uwen naem van jongs af dee bemercken

Hoe dat gy altyt moest om een goet Eynde wercken,
Bewarend uw gemoet van aller lusten smet
Getrouw aen d' eensaemheyt en vierigh in 't gebedt.
Wat lof can ik genoegh aen uwe liefde geven

(*) Ta fin.

(*) Ta fin.

(*) Ta fin.

[p. 164]

 

Waer door gy stadigh wiert tot uwen Godt gedreven,

 

En moedigh, door de hulp, die syn genae verleent

 

Uw hert soo yverigh hebt met syn hert vereent?

 

Ach! myne tongh blyft hier met myne penne steken.

 

Rys op Carmelus bergh, 't is uwen tyt van spreken,

 

Gy die hem hebt gevoedt tot desen blyden dagh,

 

Gy die geheel de drift van synen yver sagh,

 

Wat brandende begeert en heeft hy niet doen blyken,

 

Om aen Teresia syn moeder te gelycken,

 

Doen hy door haer bekoort in 't bloeyen van syn jeught

 

Soo kloek is ingetrêen het pat van haere deught?

 

Doen hy godtvruchtelyk tot wetenschap genegen

 

Heeft met de wetenschap godtvruchtigheyt vercregen,

 

En dus betrachtende syn liefdens eenigh end

 

Godt vieriger bemint hoe hy hem naekter kent.

 

O broeder! dese drift moet alles overwinnen;

 

Het werk is half gedaen, wanneer wy wel beginnen,

 

En dit uw goet begin ryst tot den hoogsten trap

 

Dat u doet eyndigen in 't eeuwigh Priesterschap.

 

Geen heerelyker Eynd con uwe deught betoonen,

 

Geen kostelyker Eynd con uwe wercken kroonen,

 

Dus siet gy uwen naem nu met 'er daet volbracht,

 

Terwyl gy hebt uw Eynd^(*) door uwe deught betracht.

 

Maer, broeder, desen lof mocht my en u beschamen

 

Nadien sy niet en schynt een broeder te betamen,

 

Ook treft my ons geluk met een soo soete vreught,

 

Dat myne ziel niet meer uw weerdigheyt geheught.

 

Hoe schoon is een geslacht door suyverheyt veheven!

 

Hoe goet, hoe minsaem ist als broeders t' samen leven,

 

Als broeders van een sin, van eenen wil, en aert,

(*) Ta fin.

[p. 165]

 

Syn t' samen door de deught en in de deuhgt gepaert,

 

Naer dat wy door natuer dry broeders syn geworden,

 

Vereent Elias ons als broeders in syn Orden,

 

En 't heyligh Priesterdom van Christus nieuwe wet

 

Maekt ons dry offeraers, dry broeders sonder smet.

 

Bemerkt tot wat geluk wy t' samen syn geresen;

 

Wy sullen nu voortaen dry dobbel broeders wesen,

 

Verbonden door Natuer en door beloft nogh meer

 

Maer boven al door 't ampt van Christus onsen Heer.

 

Ach! leert ons de natuer elckanderen beminnen,

 

Wat sal de liefd' op ons, door die belofte winnen,

 

En wat verheven trap van reynen minne-brant

 

Vereyscht van ons gemoet den Priesterlyken bant.

 

Terwyl wy dagelyx Godt raken met de handen

 

Ontfangen in ons hert en 't onser soen verpanden,

 

Sal hy ons alle dry bestralen met syn licht,

 

En treffen met het scherp van syn verliefde schicht.

 

Dry herten sullen dan, in Jesus herte, rusten

 

Dry herten weghgerukt, door serafyne lusten,

 

Dry herten, door de min van eenen Godt voldaen,

 

Het hert van Leopold, van Paulus en Silvaen.

 

Wat segh ik! in dat hert wy sullen vorder vinden

 

Vier susters, die den Heer niet min dan wy beminden;

 

Vier susters, die te saem, met een stantvasten moedt

 

Pracht, rykdom, ende lust verstieten met den voet.

 

Ach! in dat suyver hert van onsen minne-voeder

 

Sien wy de herten ook van Vader ende Moeder

 

Sien wy gheel ons geslacht vereenight en vergaert,

 

Om eeuwighlyk te syn met Jesus hert gepaert.

 

O broeder, 'k voel myn ziel door eenen yver treffen,

 

Om heden Godts genae en goetheyt te verheffen,

[p. 166]

 

Want hy, wiens mogentheyt sal eeuwigh blyven staen,

 

Ons, uyt miltdadigheyt, veel jonsten heeft gedaen.

 

Gezegent sy den stont, die ons eerst sagh op d' aerde!

 

Gezegent sy den schoot, die ons ter werelt baerde!

 

Gezegent sy Carmeel, die ons ontfingh in vree!

 

Gezegent sy den Heer, die ons die jonsten dee!

 

Gezegent sy den Heer, door wiens bermhertigheden,

 

Wy hopen, naer ons Eynd, ons leven te besteden,

 

En in de waere plicht der kristelyke deught

 

Volherden tot ons Eynd en eyndigen in vreught.

 

 

 

Opgedragen door P. Leopoldus, synen Broeder.