Werken. Deel 5
(1930)–Michiel de Swaen– Auteursrecht onbekend
[pagina 163]
| |
Zegen-wensch aen den eerweerdigen pater P. Silvanus van den H. Franciscus van MeenenNa synen wereltschen naem Sr. Antonius TaffinGa naar voetnoot(*)
| |
[pagina 164]
| |
Waer door gy stadigh wiert tot uwen Godt gedreven,
En moedigh, door de hulp, die syn genae verleent
Uw hert soo yverigh hebt met syn hert vereent?
Ach! myne tongh blyft hier met myne penne steken.
Rys op Carmelus bergh, 't is uwen tyt van spreken,
Gy die hem hebt gevoedt tot desen blyden dagh,
Gy die geheel de drift van synen yver sagh,
Wat brandende begeert en heeft hy niet doen blyken,
Om aen Teresia syn moeder te gelycken,
Doen hy door haer bekoort in 't bloeyen van syn jeught
Soo kloek is ingetrêen het pat van haere deught?
Doen hy godtvruchtelyk tot wetenschap genegen
Heeft met de wetenschap godtvruchtigheyt vercregen,
En dus betrachtende syn liefdens eenigh end
Godt vieriger bemint hoe hy hem naekter kent.
O broeder! dese drift moet alles overwinnen;
Het werk is half gedaen, wanneer wy wel beginnen,
En dit uw goet begin ryst tot den hoogsten trap
Dat u doet eyndigen in 't eeuwigh Priesterschap.
Geen heerelyker Eynd con uwe deught betoonen,
Geen kostelyker Eynd con uwe wercken kroonen,
Dus siet gy uwen naem nu met 'er daet volbracht,
Terwyl gy hebt uw EyndGa naar voetnoot(*) door uwe deught betracht.
Maer, broeder, desen lof mocht my en u beschamen
Nadien sy niet en schynt een broeder te betamen,
Ook treft my ons geluk met een soo soete vreught,
Dat myne ziel niet meer uw weerdigheyt geheught.
Hoe schoon is een geslacht door suyverheyt veheven!
Hoe goet, hoe minsaem ist als broeders t' samen leven,
Als broeders van een sin, van eenen wil, en aert,
| |
[pagina 165]
| |
Syn t' samen door de deught en in de deuhgt gepaert,
Naer dat wy door natuer dry broeders syn geworden,
Vereent Elias ons als broeders in syn Orden,
En 't heyligh Priesterdom van Christus nieuwe wet
Maekt ons dry offeraers, dry broeders sonder smet.
Bemerkt tot wat geluk wy t' samen syn geresen;
Wy sullen nu voortaen dry dobbel broeders wesen,
Verbonden door Natuer en door beloft nogh meer
Maer boven al door 't ampt van Christus onsen Heer.
Ach! leert ons de natuer elckanderen beminnen,
Wat sal de liefd' op ons, door die belofte winnen,
En wat verheven trap van reynen minne-brant
Vereyscht van ons gemoet den Priesterlyken bant.
Terwyl wy dagelyx Godt raken met de handen
Ontfangen in ons hert en 't onser soen verpanden,
Sal hy ons alle dry bestralen met syn licht,
En treffen met het scherp van syn verliefde schicht.
Dry herten sullen dan, in Jesus herte, rusten
Dry herten weghgerukt, door serafyne lusten,
Dry herten, door de min van eenen Godt voldaen,
Het hert van Leopold, van Paulus en Silvaen.
Wat segh ik! in dat hert wy sullen vorder vinden
Vier susters, die den Heer niet min dan wy beminden;
Vier susters, die te saem, met een stantvasten moedt
Pracht, rykdom, ende lust verstieten met den voet.
Ach! in dat suyver hert van onsen minne-voeder
Sien wy de herten ook van Vader ende Moeder
Sien wy gheel ons geslacht vereenight en vergaert,
Om eeuwighlyk te syn met Jesus hert gepaert.
O broeder, 'k voel myn ziel door eenen yver treffen,
Om heden Godts genae en goetheyt te verheffen,
| |
[pagina 166]
| |
Want hy, wiens mogentheyt sal eeuwigh blyven staen,
Ons, uyt miltdadigheyt, veel jonsten heeft gedaen.
Gezegent sy den stont, die ons eerst sagh op d' aerde!
Gezegent sy den schoot, die ons ter werelt baerde!
Gezegent sy Carmeel, die ons ontfingh in vree!
Gezegent sy den Heer, die ons die jonsten dee!
Gezegent sy den Heer, door wiens bermhertigheden,
Wy hopen, naer ons Eynd, ons leven te besteden,
En in de waere plicht der kristelyke deught
Volherden tot ons Eynd en eyndigen in vreught.
Opgedragen door P. Leopoldus, synen Broeder.
|