|
| |
| |
| |
Raedsel
Ik ben van yder een bemint,
En yder is tot my gesint,
Om my is 't dat men veele lyt,
Om my is 't dat men dikmaels stryt,
Om dat ik schyn het hoogste goet
Naer 't gene tracht des menschs gemoet:
En even sulkx is mynen aert
'k En ben niet eenen mispel waert,
Want siet, in my en is geen smaek;
Ook ben ik van soo kleyn vermaek
Dat dien, die my nu gants besit
En acht gelyk syn ooghe-wit,
Geen reuk geen smaek, geen vreugt en heeft
Soo hy my niet eerst wegh en geeft.
Door D. h. I.H. 17 Mey 1697.
| |
Uytleggingh
Siet hier de Koningin van landen ende rycken
Voor wie de wysheyt, cracht, en schoonheyt moeten stryken
Die mogende goddin, die onder haer gebiet,
Slaef, adel, trouwe, recht geheel de werelt siet.
De wetten syn voortaen op aerden niet van nooden,
Haer miltheyt is een wet, haer jonsten syn gebooden;
Geen tongh is soo geheym die sy niet spreken doet,
Sy draegt in haere hant den sleutel van 't gemoet.
Hoe swaer een aenslagh is sy weet dien uyt te voeren,
| |
| |
Hoe sterk de mueren syn sy can se doen ontroeren;
Wat wreetheyt niet en wint, wat goetheyt niet vermagh
Dat brengt sy onder haer, dat haelt sy voor den dagh.
Wie haer vermogen wilt beschryven of uytspreken,
De spraek sal syne tongh, de pen syn hant ontbreken;
Die machtige Prinsses buygt alles onder haer,
Het slot des hemels self wort haer gewelt gewaer.
Voogdes van 't aerds gebiet, wie soud' u niet beminnen?
Gy syt het pronkjuweel van vorsten en vorstinnen,
De kroon heeft geenen glans, den rykstoel schudt en dreunt,
't En sy gy die verciert en desen ondersteunt.
Is 't wonder dat men siet geheel de werelt slaven
Om met een deel te syn verrykt van uwe gaven?
En dat u yder een soo liefkoost, vrijt en streelt
Nadien gy yder een soo lieve jonsten deelt?
Wat doet de soete hoop van uw genot bedryven?
Dien stelt sigh in gevaer van op de zee te blyven;
Die reysen dagh en nacht, dees loopen naer den stryt,
Die spaeren geene sorgh, geen aerbeyt, geenen tyt.
Maer, trotse koningin, gy moet het my vergeven,
Al uwe minnaers syn door blintheyt voortsgedreven,
Uw schoonheyt is bedrogh, uw syn maer eenen schyn,
Uw miltheyt baert gebrek, uw jonsten rouw en pyn.
Een mispel is in noot, veel hooger te waerdeeren,
Dan gy met al den lof, die vorsten u vereeren;
Een mispel heeft in noot een dorstigh hert versoet
Dat geen versoetingh vondt in uwen overvloet.
Gy dient niet aen 't gehoor gevoelen, rieken, smaken,
En weyningh can met u 't gesichte sigh vermaken;
Den mensch die u besit, van u geen vreugt en heeft
Dan als hy u verpandt of aen een ander geeft.
| |
| |
Maer iemant sal misschien, en dat met reden seggen,
Of ik op dese wys, dit raedsel uyt wil leggen?
Ik antwoord hem dat ja; en vindt hy sigh ontstelt,
Dat hy voor yder sin ten hoofde set het gelt.
Het gelt besluyt het Al! 't gelt is die Koninginne
Die mogende goddin, het wit van yders minne,
Dat ons soo valsch belooft en soo arglistigh vleyt,
Dat d' oogen soo bekoort, en d' herten soo verleyt!
Wat aerbeyt kost het niet in 't winnen en 't verkiesen!
Wat moeyten in 't gcbruyk, wat smerten in 't verliesen!
En als men 't al bewaert, geschraeft heeft en geraept
Wie is het die daerby in rust en vrede slaept?
't Genot is vol van angst, benautheyt, vrees en sorgen;
Die 't heeft begeert nogh meer en houdt het in 't verborgen,
En wyl hy daer syn kist en kassen mee voorsiet
Leeft dikwyls in gebrek van 't gen een slaef geniet.
Met reden moet men dan het nietigh gelt verfoeyen,
Dat noyt de lust voldoet, maer die meer aen doet groeyen,
Dat soo veel herten quelt en geen van al versaet,
't Verderf van alle goet, 't begin van alle quaet.
Dogh wie die gulden munt met voordeel wil besteden
Gebruyke die tot nut van naekte en sieke leden;
Soo vindt hy 't eeuwigh heyl voor tydelyk gewin,
Soo neemt hy met gewelt het slot des hemels in.
|
|
Auteursrecht onbekend