|
| |
| |
| |
Raedsel
1697
Een godt beminde my en sneedt my door myn huyt,
Maer siet in plaets van bloed myn ziele quam daer ùyt;
Dogh als hy my een deel van synen geest ingoot
't scheen dat ik levend wiert, ik sprak na myne doot.
By de prysen, die voor desen
Door Apol syn toegewesen,
Is een nieuwen prys bereyt
Voor die best van buyt en seyt
| |
Uytleggingh
In 't Arcadische velt waer hondert nimfies plegen
De herders, door gesangh, tot liefde te bewegen,
Was een die boven al in soetigheyt uytstak,
En door wiens oogh en mont de liefde selve sprak.
Syringa was haer naem, de schoonste van de maeghden
Die aen de watergoôn of veltgoôn oyt behaeghden;
Wanneer sy in het wout gingh eenigh wilt bespien,
De Satirs quamen uyt, om haer gelaet te sien.
Sy vierde van jongs af, met gheel haer hert en sinnen
De suyvere Diaen, vervreemt van alle minnen,
En volghd' haer in gedaent en kleedinghe gelyk
Op jacht nu met de boogh, dan met de halve pyk.
Pan sagh haer by geval soo vol bekoorlykheden,
En riep: begaefde nimph, waer gaet gij henetreden?
| |
| |
Ey sta een weynigh stil, en luyster naer een godt
Die uw geselschap acht syn aldersoetste lot.
Hy wilde vorder gaen in syn verliefde suchten,
Dogh sy begost van hem vol vrees en angst te vluchten,
Gelyk een bleytend lam, gelyk een duyve vliedt
Wanneer dit eenen wolf, of die een Arent siet.
Den boxvoet loopt haer na met syne borstelhairen,
En een verwerden baert, die mannen sou vervaeren,
De schrik en d' eerbaerheyt geeft vleugels aen de maegt,
Terwyl het vlugge sant syn ruyge leen vertraegt.
Syringa snelt voor uyt, maer Zephir onder 't loopen,
Dryft met een soeten blaes haer witte boesem open,
Dit wekt den bosch-godt aen, hy schept een nieuwen moedt
En achterhaelt de nimph by Ladons coude vloet.
O schoone, roept hy uyt, nu sal ik u genieten:
Hier meed omhelst hy haer, dogh siet syn arm vol rieten,
Waerover, soo syn borst, al clagende, versucht,
Syn oor wort aengeroert door een verlieft gesucht.
Ach! seyt hy wederom, soo wil ik met u spreken,
Nadien gy, soetste nimph, van my syt afgeweken.
Dit seggende kerft hy de rieten met syn mes,
En speelt op nieuwen toon, syn droeve minne-les.
Nu valt het yder licht des raedsels gront t' ontleden;
Maer, gaen wy t' onser leere, d' uytleggingh eens besteden,
Daer dunkt my, dat den geest in die Syringa siet
Een onbesmette ziel, die van de wellust vliedt.
En wort de wellust niet met recht by Pan geleken,
By eenen vuylen bok, geheel met drek bestreken,
Die, waer hy gaet of keert sigh nergens nederset
Of laet door synen stank geheel de plaets besmet?
Ach, waer de wellust comt met haer vergifte minnen,
| |
| |
Daer comt de leelykheyt en vuyligheyt strax binnen;
Wat mensch met dese pest, dit monster-dier verkeert
Bevindt syn lyf bevlekt en syn gemoet onteert.
Eylaes! wat zielen heeft de wellust niet bedroogen!
Sy draegt den haet in 't hert, de vrientschap in haer oogen;
Haer soetheyt is vol gal, haer streelingh vol venyn,
Sy comt met blydschap aen, en scheyt met druk en pyn.
Gebroeders, wilt uw hert en sinnen togh verbergen,
Wanneer de wellust u al vleyende comt tergen,
Keert dadelyk den rugh, en vlucht met grooten spoet,
Gelijk Syringa dee voor Pan den geyte-voet.
Soo sult gy ook, met haer, veranderen in rieten,
Om met een soet geluyt uw wenschen uyt te schieten,
Tot hem, die uwe min en hert alleen verdient,
En wien gy, sonder smet, moogt kiesen tot een vrient.
Wat aengenaem geklank en sult gy dan niet geven,
Als synen lieven geest comt binnen u gedreven,
En als hy daer uw hert vindt schoon en ongeraekt
Van alle vuyle lust die valsche toonen maekt.
Apolloos helder liet en al de snaere-spelen,
Waer meed' op Helicon de negen susters quelen
Syn als een heesch gerucht, dat t' effens wort verdooft
Wanneer een reyne ziel haer heer en schepper looft.
|
|
Auteursrecht onbekend