Werken. Deel 5
(1930)–Michiel de Swaen–
Auteursrecht onbekend
[pagina 137]
| |
UytlegginghUw raedsel aen Parnas van dage voorgehouwen
O deken VanderVeen, schynt duyster om 't ontvouwen,
Dogh wie het by sigh self naukeurigh wilt doorsien,
Ontdekt ten lesten wel wat dat het moet bedien.
Wie is 't die gaende keert en klimmende blyft dalen,
Wien iemant stadigh volgt dogh sonder t' achterhalen?
Is 't niet een sluysenaer, die in het ronde wiel,
Sigh van syn knechten siet naspooren op de hiel?
Als hy wilt openen het slot der volle sluysen
Op dat het water sou weer na de zee verhuysen,
Hy klimt in 't draeyend wiel geduerigh met syn maets,
En vindt sigh, hoe hy klimt altijt op selve plaets,
De knechten, schoon sy hem met alle vlyt natreden,
Die sacken achter hem gestadigh naer beneden;
Sy stappen dat het sweet hen van de leden vloeyt,
Dogh raken noyt voor uyt, hoe seer een yder spoeyt.
Dit is den letter-sin van 't Raedsel hier beschreven,
Maer 't gen den geest bemerkt is leerbaer en verheven,
Mits desen sluysenaer ons naektelyk bediet
Het gen men dagelyx in veele menschen siet.
| |
[pagina 138]
| |
Ey, let, indien 't u lust, hoe eenen boosen handelt,
Gy wort terstont gewaer dat hy in 't ronde wandelt;
Hy treedt van sond tot sond, hy stapt van quaet in quaet
En wisselt niet van plaets, schoon hy geduerigh gaet.
Het wiel waer in men hem geduerigh om siet draeyen,
Is d' hartstocht, die hy voelt in synen boesem laeyen;
Hy ga van oost naer west, van 't suyen naer den noort,
Nogh blyft hy in dat wiel, in synen lust versmoort.
Een geylen wulp, gewent syn Venus na te jagen
Draeyt in dat morsigh rat al syne levens dagen;
Al siet hy 't gryse hair op syn doorploegde huyt,
Hy blyft in syn gewoont, en raekt er nimmer uyt.
Een trotsaert van jongs af, door hoveerdy, ontsteken
Schoon synen boesem breekt, laet synen moedt niet breken,
Al buygt syn stramme nek, syn herte wil om hoogh,
Men siet den eersucht nogh in syn vervallen oogh.
Gaet vorder en doorsiet de handelingh der wrecken,
Gy sult een vreemden draey in hun bedryf ontdecken,
Spyt al wat trou en eer, en reden voren stelt
Hun ongerustigh hert blyft wroeten in het gelt.
Wat wil ik hier de drift van bacchus volk ontknopen
Die tot het eynde toe altyt in 't ronde loopen?
Hun drinklust is een wiel dat nimmer rust geniet,
Sy wisselen van kroegh, maer van begeerten niet.
Doorsiet met selve licht al and're menschens tochten
Gy vindt die al door een geweven en gevlochten;
Van duysent qualyk een, die syn gewoont verlaet,
Van duysent qualyk een, die niet in 't ronde gaet.
O krommen ommedraey die recht loopt naer d'ellende!
O doolwegh waer 't begin gelyk is met het ende.
Ach! die in desen klimt van d' een op d' ander trap,
| |
[pagina 139]
| |
Hoe langh, hoe seer hy gaet, vervordert niet een stap.
Hy swaeyt soo lange door die tydelyke ronden,
Tot hy in d' eeuwigheyt ten lesten wort verslonden.
En daer geduerigh blyft in eene plaets van pyn,
Gelyk hy in een plaets hier wou vol weelde syn.
Den tyt en d' Eeuwigheyt syn niet dan ronde wielen,
Waer onophoudelyk indraeyen alle zielen;
Soo is 't dat yder sigh hier in den tyt bereyt,
't Wiel dat hy draeyen moet in allen eeuwigheyt.
O schroomelyk gedacht! ik voele door afgrysen,
Op uw geheugenis myn hair te berge rysen;
Dien mensch en heeft 't gebruyk van syne reden niet,
Die met de boose leeft en hunnen end voorsiet.
Maer o gewenscht gedacht! hetgene stelt voor oogen,
Het eyndeloose ront der negen hemelboogen,
Waer in de ziele wort voor eeuwigheyt ontfaen,
Die hier het voetpat heeft der deughden ingegaen.
Daer weet men van geen pyn, van kermen, noghte treuren,
Daer blyft de blydschap staen, het leven eeuwigh dueren,
Daer wort de soete rust en vrede noyt gestaekt.
O saligh' welckers ziel eens in dat ront geraekt.
Dit wensch ik u al 't saem, Verblyders in de Tyden,
Op dat gy in die plaets moogt eeuwiglyk verblyden.
|
|