Werken. Deel 5

[p. 135]

Raedsel

Ik sluyt in het begryp van myn verdeelde wooningh
Een wys en dapper volk te saem met hunnen Koningh;

Myn handelingh bestaet in tweederhande goet,

Waervan het een verlicht, het ander heelt en voedt.

Uytleggingh

Het raedsel dat gy ons, heer deken, comt aenbieden

Schynt enckel soetigheyt en liefde te bedieden,
Nadien gy anders niet door synen sin verstaet
Dan eenen bijen-korf vol was en honinghraet.

Dien sluyt in 't kleyn begryp van syn verdeelde wooningh

De bijen, een schrander volk, te saem met hunnen koningh,
Wiens handelingh bestaet in tweederhande goet,
In was, tot licht bequaem, in honingh, suyker-soet.
Voorwaer, om 't weerdigh ampt van deken te beginnen,
Cost gy geen netter vont, geen soeter greep versinnen,
Want geene saek wort best geleken by Parnas,
Dan eenen bijen-korf, vol honingh ende was.
Wy dichters connen dat met vasten gront betuygen,
Wy leeren van de bijen uyt bloemen honingh suygen,
Uyt bloemen, niet geplant in aerde, slyk en stof,
Maer in het open perk van wysheyts reden-hof.
Daer staet den lauwerier, die in syn groene bladen,
Geduerigh stelt ten toon der helden groote daden;
Daer toont den mirte-boom de noyt verslenste trou
Behouden tot 'er doot door menigh man en vroû.
De liefde, die men daer siet by de vrientschap bloosen
Beschaemt het incarnaet der nieu-ontloken roosen

[p. 136]

 

De reyne suyverheyt en maegdelyken roem

 

Verdoven daer de verf der witte lely-bloem.

 

Daer siet men planten staen van alle wetenschappen,

 

Waer uyt men honingh can met volle roemers tappen,

 

Hun menighvuldigheyt en schoonheyt overstreeft,

 

De bloemen die in lent of somer flora geeft.

 

Ach! als een dichters geest aen dese heeft gesogen,

 

Der goden soetigheyt schynt in syn borst getoogen,

 

't Gelykt dat uyt syn mont den waeren nectar leekt,

 

't Is honingh wat hy schryft, 't is honingh wat hy spreekt.

 

De reden die in hem dees soetigheyt comt stichten

 

Dient niet alleen tot vreugt maer 't samen om te lichten,

 

De leeringh en 't vermaek spruyt uyt syn poesye

 

Soo krygt men honinghraet en was van dese bye.

 

O bijen hier vergaert in dese vrede wooningh,

 

Vervult die door uw werk met sulk een was en honingh

 

Gaet, vliegt door 't edel perk dat wysheyt u ontsluyt

 

En suyght de beste jeught van haere bloemen uyt.

 

Volgt uwen Koningh na, ik meen uw weerden Deken,

 

Wiens geest men stadigh siet in soetigheyt uytsteken,

 

Soo lange gy u hier naer syn bestieringh schikt,

 

De vreugt blyft ongestoort den eendracht onverwrikt.

 

'k Sie onder syn beleyt u soo veel honingh maken,

 

Dat Momus tegen u vergeefs syn gal sal braken;

 

Dat yder, die van u en uwe wercken hoort,

 

Door dese soetigheyt gelokt sy en bekoort.

 

Stil Phebus, juycht my toe met syne harpe snaren;

 

Syn susters comen mee in dese school vergaren;

 

Sy spoeyen vol van drift om desen korf te sien,

 

Waer binnen is Bourgois den Koningh^(*) van de byen.

(*) Deken van Retorica.