Werken. Deel 5

[p. 124]

Raedsel

Ik was uyt myn natuer onvruchtbaer sonder hopen,
Dogh eenen konstenaer heeft my soo wys bevrocht
Dat ik de grootste vrucht, van al, ter werelt brocht,
Een vrucht die d' helle sluyt, en stelt den hemel open.

Uytleggingh
Gepast op de besnijdenis van den Salighmaker.
1689

Is oyt een blyden tyt naer langh gekerm en weenen,

Naer droefheyt, smert en ramp aen 't menschen hert verscheenen
Beviel ons immer troost in suchten, en verdriet,
In angst en swaerigheyt, dit is van daegh geschiet.
't Is heden, dat dien Godt wel eer vol wraek en tooren
Syn blixem nederleght, om onse klacht te hooren,
't Is nu, dat syne min ten vollen segenpraelt,
En vol bermhertigheyt, op onse herten daelt.
De Seraphynen syn tot vreugden uytgelaten,
De blydschap overstroomt in Sions guldestraeten,
Men singht Hosanna nu van d' een in d' ander choor,
Een nieuwe vroylykheyt treft yder saligh oor.
Het droevigh voorgeborcht doet niet dan blyde psalmen
Tot 's Alderhoogstens lof in synen kuyl weergalmen,
Den swerten helhout huylt, wanneer dat soet geschal,
Tot in den Afgront klinkt van syn onsaligh dal.
Den mensch die onlangs was in slaverny gesmeten,

[p. 125]

 

Becomt syn vryheyt nu en breekt der sonden keten;

 

Vergeefs stelt Lucifer al syne cracht te werk,

 

In corte sal men hem sien jagen uyt het perk.

 

Het Woort des Vaders is ten lesten neergecomen,

 

En heeft des werelts last geheel op hem genomen;

 

Hy comt voor 't aerds geslacht verwerven Godes soen,

 

Hy comt voor onse schult tot 't leste toe voldoen.

 

Dit heeft hem syn natuer en grootheyt doen bedecken,

 

En 't wesen van een mensch, een aermen slaef aentrekken;

 

Dit is 't dat hem van daegh, voor ons besnyden doet

 

En storten, met syn traen, syn onwaerdeerlyk bloet.

 

O aengenaemsten tydt, van al voorgaende tyden,

 

O dagh van Hemelvreugt van Goddelyk verblyden!

 

O dagh op wien ons heyl en saligheyt begint!

 

Op wien Godts deerenis der zielen boey ontbint.

 

Myn hert wort vry van rouw verdriet en swaerigheden,

 

Wanneer gy my vertoont een Godt voor my besneden;

 

Wanneer gy my doet sien dat vers-bebloede Lam,

 

Dat uyt den hoogsten troon voor my ter werelt quam.

 

Ach! als ik 't dierbaer bloet sie uyt syn wonden leken,

 

Een bron van liefde comt in mynen boesem breken,

 

Door wie soo ras myn hert inwendigh wort besproeyt,

 

't Schynt dat het vol van vier en soete vlammen gloeyt.

 

Gebenedyde Lam! vernielder van de sonde!

 

'k Voel myn gequetste ziel genesen door uw wonde,

 

't Bloet, dat gy heden stort versterkt myn quynend hert,

 

De pyne, die gy lydt, verjaegt al myne smert.

 

Soo ras, op uwen rugh, myn schulden syn geladen,

 

Den Vader stort op my genaden op genaden;

 

Wanneer hy d' oogen slaet op uw besnydenis

 

Syn toornigheyt maekt plaets aen syne deerenis.

[p. 126]

 

Weest dan gebenedyt, o eeuwigh Woort des Vaders,

 

Die heden, 't syner soen, liet openen uw aders;

 

Gebenedyt sy d' hant, die in uw leden sneedt,

 

Gebenedyt sy 't mes, tot dese wond besteedt.

 

Dit mes sal om die wond in meerder achtingh wesen,

 

Dan Moises roede was in Pharoos hof voor desen,

 

Dit mesken is meer lof en meer verheffingh weert,

 

Dan Davids Koning-staf en Machabeus sweert.

 

O Karssouwieren hof, de vraegh hier voorgehouwen,

 

Wort in dit meskens dienst en maeksel gheel ontvouwen;

 

Hier in is 't dat bestaet des Raedsels waer besluyt,

 

Het gen u myne pen op dese wys beduydt.

 

Dit mesken waer op nu al myn gedachten loopen,

 

Was eertyts eenen steen onvruchtbaer sonder hopen,

 

Dogh eenen konstenaer heeft dien met seker vocht

 

Geslepen, scherp gemaekt, en wonderlyk bevrocht.

 

Die harde plompe stof, gehaelt uyt diepe gronden,

 

Wiert endelyk bequaem om leden te doorwonden,

 

Mits, volgens d' oude wet, 't verbont-merk wiert gesnêen,

 

In 't mannelyk geslacht met eenen scherpen steen.

 

Dus quam die swaere klomp soo buyten aert en orden,

 

Dat 't gen onvruchtbaer was, nu vruchtbaer is geworden,

 

Maer noyt bracht hy een vrucht van meerder weerden voort,

 

Dan als syn steenigh spits Messias heeft doorboort.

 

Dit hadde qualyk niet dat heyligh Kint besneden,

 

Of 't dierbaer bloet liep uyt de vers gewonde leden,

 

Dat bloet, de grootste vrucht, die oyt wiert voortsgebrocht,

 

Waervan een drop alleen meer weegt dan aerd' en locht.

 

't Is dese groote vrucht die al de swerte muyten

 

En kerckers van de hel voor eeuwigh toe comt sluyten,

 

't Is dese, die voor al den hemel open doet:

[p. 127]

 

Geluckigh welckers ziel, besproeyt is met dat bloet.

 

Dit wensch ik u al t' saem verblyders in de tyden

 

Opdat gy eeuwigh moogt door dese vrucht verblyden.