Werken. Deel 5
(1930)–Michiel de Swaen–
Auteursrecht onbekend
[pagina 111]
| |
Raedsel'k Verwekte van de doot den oirsprong van het leven,
'k Vervulle locht en aerd met blydschap ende vreugt
Den goeden is vol troost, wanneer hy my geheugt,
Terwyl den quaden blyft vol ongerustheyt leven.
Ik sluyt de hel en dee den hemel open staen,
'k Vernieuw al wat' er is veroudert en vergaen.
| |
Uytleggingh.Ten lesten light de Doot in Jesus graf verslonden,
Den helschen Dwingelant versmoort in Jesu wonden;
Ten lesten is de pest uyt aevaes lust gebroet,
Verdreven door de cracht van Jesus heylsaem bloet.
d' Outvaders klimmen uyt het voorgeborgt der hellen,
Om hun verlossers feest en zegen te versellen,
Den afgront schudt en dreunt met ysselyk gedruys,
Wanneer aldaer verschynt den standaert van het Kruys.
Den derden dagh genaekt: den geest des Salighmakers,
| |
[pagina 112]
| |
Dringt door het steene graf onsichtbaer aen de wakers,
Vereenigt sigh met 't lyf dat daer verborgen lagh
En ryst met 't selve weer, vol luyster, voor den dagh.
Geen sonne comt soo schoon ter wolcken uit gestegen,
Naer een ducken mist of neveligen regen,
Gelyk dien mensche-Godt weer opstaet uyt het graf,
Waer hy de lydlykheyt en sterflykheyt leyd' af.
Dat lichaem soo verscheurt met wonden ende steken,
Is door het blinckend licht der Godtheyt gheel ontsteken,
Dat hooft soo fel doorboort met eene doorne-crans,
Verlicht nu aerd' en Zee, en hemel door syn glans.
De wreede herten van d' ontwekte wakers ysen
Wanneer sy hem uyt 't graf soo glorieus sien rysen;
Die smyten sigh ter neer, dien dekt hem met syn schilt,
Dien valt het sweert uyt d' hant, dat hy soo beeft en trilt:
Terwyl de geesten der godtvruchtige voorvaderen
Rontom en in den glans van hunnen Heer vergaderen,
Terwyl den Vader self, met al de hemel-liên,
Verheugt, in synen Soon soo triomphant te sien.
O blyden morgen-stont bestraelt met sulcke loncken!
O schoonen dagh, wanneer myn Godt soo heeft gebloncken!
O heerelyk graf waeruyt die Son is opgestaen!
O Son, die nimmermeer hier na sal ondergaen!
O Zegen-ryke Feest! o Feest van alle Feesten!
O glory van den mensch! o vreugt der hemel-geesten!
O wonderlykst bedryf van Godts geheymenis,
Verschenen aen ons oogh, in syn Verrysenis!
Met recht wort, boven al, dit wonderwerk verheven,
Dat van de doot verwekt den oirsprongh van het leven,
Dat aerd en lucht vervult met blyschap ende vreugt,
Dat allen goeden troost wanneer hy het geheugt.
| |
[pagina 113]
| |
Indien een goeden mensch veel haters comen quellen
Veel siekten pynigen, veel rampen nedervellen,
Hy schroomt van geene pyn, hy vreest geen ongeval,
Wanneer hy overdenkt dat hy verrysen sal:
Wanneer hy overdenkt dat hy, met syne oogen,
Nu schier van weenen blint, Godt sal aenschouwen moogen,
Ach in die vaste hoop en valt hem niet soo soet,
Als 't gene hem nu praemt tot dese traenen-vloet.
Dogh comt dees heugenis dien troost aen goede geven
Sy doet den quaden ook vol ongerustheyt beven,
Wanneer hy sigh verbeelt dat hy eens comen moet
Waer 't vonnis wort gevelt soo over quaet als goet.
Maer laet in dit gedacht der quaden herte-wroegen,
Terwyl wy met de gôe in 't selv' ons vergenoegen;
Neen, verre sy van ons, op een soo schoonen dagh,
In een soo blyde feest, te dencken op geklagh.
Best sullen wy te saem de keelen en de snaeren,
De fluyt met 't orgel-spel en lof-gesangen paeren,
Best doen wy synen roem weergalmen overluyt,
Best storten wy ons hert en ziel in vreughden uyt.
Wat can men minder tot uw heerlykheyt uytwercken,
O grootste wonderwerk van alle Godes wercken!
Gy sluyt de hel, gy doet den hemel open staen,
Gy maekt ons weder nieuw 't gen oudt was en vergaen.
De troonen waeren leegh, het Engelsdom vervallen,
Gy recht weer, gy erbouwt het hemels Sions wallen;
Den mensch was door de sond verstooten van syn Godt,
Gy toont waer langs hy can opklimmen 't Engel-slot.
't Geslacht van Adam was, voor al, ter doot verwesen,
Dit vonnis sal door u voortaen vernietight wesen;
De ziel die in den nacht van haere sonden lagh
| |
[pagina 114]
| |
Siet haere sonne weer op soo verlichten dagh.
Het lichaem dat eens sal of is vergaen in wormen,
Sal wederom hierna syn leden sien ervormen;
In 't end al wat 'er van syn wit geweken is
Wort weer op nieuw erstelt door Godts verrysenis.
't Is dese die verstomt den mont der valsche goden,
Die yder tot den dienst van eenen Godt comt nooden,
En gaet vercondigen aen alle volk en stam,
Den Heylant langh belooft aen 't huys van Abraham.
O heyligh cort begryp van Godes wonderheden!
Hoe troostelyk, hoe lief comt gy tot ons beneden;
Gy rukt de ziele wegh, gy stort een overvloet
Van Engelsche genucht in 't menschelyk gemoet.
Geen quellingh sal voortaen een vreedsaem herte stooren
Dat sigh de waere vreugt, door u belooft, houdt voren,
Een herte dat, in u, het eynde van verdriet,
Syn rust, syn saligheyt, syn eeuwigh leven siet.
Verblyders in den tyt, verheugde karssouwieren,
Wat reden hebt gy niet om desen dagh te vieren,
Dien dagh, die u vertoont den langgewenschten tydt,
Die uwen naem vernieuwt, en uwe ziel verblyt.
Dien dagh, die u naer dry en tienmael seven jaeren,
Met een vernieuwt blasoen ter camer doet vergaren,
Blasoen dat u verbeelt het grootste wonderwerk
Dat Jesus heeft gepleegt, tot troost van syne kerk.
Dat and're gilden sigh Apolloos susters noemen
Parnassus klimmen op en van hun outheyt roemen;
Al uwen roem en lof, o Karssouwieren, is
Dat gy in uw blasoen voert Godts verrysenis.
Om dese salmen u gheel Vlaender door belyden,
In dese moet gy u verheffen en verblyden,
| |
[pagina 115]
| |
Want 't is om dese' alleen, dat gy beschreven syt,
En dat gy wort genoemt, Verblyders in den Tyt.
Uw sedigh sinne-beelt, de jeughdige kerssouwen,
Die comen u dit ook met haeren bloey ontvouwen,
Wanneer sy rysende in hoven, weyde en dal
Voorseggen dat Godts Soon in cort verrysen sal.
Maer nu door dit blasoen en beelt u wort bewesen,
Dat Jesus uyt het graf is van de doot verresen,
Verryst ook naer den geest met uwen Godt en Heer,
En valt togh, noyt hier na, met uw karssouwen neer.
| |
Paesch-gesangh
| |
[pagina 116]
| |
Syn wonden uyt wie nu meer klaerheyt nederdaelt
Dan uyt de morgenson wanneer sy ons bestraelt.
Ey siet, daer comt een witten Engel af
Hy set sigh neder in het graf,
En seyt de vrouwen die met balsem comen aen,
Naer Galileyen is den Heer vooruyt gegaen.
Joannes loopt met Petrus wat hy magh,
En comt voor hem waer Jesus lagh;
Sy sien in 't open graf niet dan den linnen doek
En 't deksel van syn hooft, geleyt in eenen hoek,
d' Apostels voor het Joodsche volk vervaert,
Waeren hierna by een vergaert,
Doen Jesus binnen quam met wensch van vreed en peys,
En iegelyk liet sien de wonden in syn vleys.
Als Thomas, die die 'r tyt was uytgegaen,
Van d' ander heeft die maer verstaen,
Hy sey 'k geloove noyt dat gy den Heere sagh,
't En sy ik in syn lyf myn vingers steken magh.
Naer corten tyt wort Jesus weer gesien,
Doen Thomas was by d' ander tien.
Den Heer sey; Thomas siet en voed geen twyffel meer;
Hy tastte syne zy en riep, myn Godt, myn Heer!
Dan seyde Jesus; gy gelooft in my,
Omdat gy sagh myn open zy;
Welsaligh, die van dit aenschouwen was berooft
En in myn schandigh kruys en glory heeft gelooft.
| |
[pagina 117]
| |
Verheffen wy met yder hemel-geest
Godts wonder in dees blyde feest;
Verconden wy syn liefde, goetheyt, en genae
Al singen Alleluya, Alleluya.
Jaerschrift.
't nIeVW bLasoen Der karssoVWIeren
Doet parnas Den paessChen VIeren.
|
|