Werken. Deel 5

[p. 70]

Vreugde-sangh ter eeren van S^r. Marianne van Meenen
eertyts J^e. Marie Therese Brakelman

in 't klooster der penitenten binnen Broekburgh haer dryvoudige belofte sluytende, 15 mey 1695 opgedragen door den E.P. Alexius van Meenen, Capucyn haeren broeder.

Wie geeft myn hert van daegh twee reyne duyvevlercken

Opdat het vliegen magh tot in d' Aerts Engels percken,
Op 't spoor van mynen Godt, die my dien ingangh wees,
Doen hy van 't aerdsche dal, naer 't hemels Sion rees.
Wie leert my hoe ik moet al myne lust vernieten,
Om naer myn eeuwigh lot met mynen geest te schieten,
En tenemael vervreemt van aerde, vleys en bloet
Te hechten myn begeert aen 't onverganklyk goet?

Stil, hier comt eene maegt die my den Wegh sal wysen,

Waer langs ik uyt my self naer mynen Godt can rysen,
Haer kleedingh en gedaent en heeft niet werelts in,
Haer oogh is vol oodmoet, haer woorden syn vol min.
Men moet, in haer te sien met sulk een drift beseten,
d' Aenloksels van het vleys, de werelt gheel vergeten
Haer voorbeelt heeft myn ziel soo crachtigh aengeroert,
Dat sy ten hemelryk uyt 't lichaem schynt vervoert.

[p. 71]

 

Wie magh togh dese syn, die soo vol glans en zegen

 

Uyt 's werelts wildernis comt heden opgestegen,

 

Soo schoon, soo minnelijk, soo suyver van gewaet,

 

Gelyk een reyne bruyt, die tot haer bruygom gaet?

 

Heeft liefde my van daegh in mynen wensch bedroegen?

 

Neen; 't is myn suster self die hier comt opgetoogen,

 

Sy vluggert op het spoor van eenen Seraphyn,

 

Van wie, tot kinderen, wy aengenomen syn.

 

Nogh ruyge klederen, nogh vasten, noghte waken

 

Heeft haer, in syne leer, flauhertigh connen maken;

 

Sy sluyt, sy sluyt van daegh, met hem, door haeren mont

 

Haer goddelijke trou, en minnelyk verbont.

 

O suster! 'k moet voortaen op u veel hooger roemen,

 

Magh ik u niet met recht myn dobbel-suster noemen

 

Nadien ons, door den geest, een Vader t' samen paert,

 

Gelyk ons in het vleys een moeder heeft gebaert.

 

Veel naerder, als wy syn door eene vrou geworden

 

Vereenight ons van daeg Franciscus heyligh orden,

 

Die moeders jonst was groot, dien Vaders is 't nogh meer,

 

Sy baerd' ons aen een man, hy baert ons aen den heer.

 

Uyt haer verscheenen^(*) wy, bedekt met vuyle smetten,

 

Uyt haer verschynen wy, bekleedt met reyne wetten,

 

Hy won ons vol genucht, maer sy vol wee en smert;

 

Sy, moeder, uyt haer schoot, hy, vader uyt syn hert.

 

Natuer verwyt ons niet dat wy van u afwycken,

 

Die moeder moet voortaen voor desen vader strycken;

 

De min waer mede sy ons eertyts heeft gevoedt,

 

En is niet by de deught, die hy ons heden doet.

 

'k Beken sy was besorgt om onse lêen te decken,

 

Hy doet ons barrevoets door sneeu en hagel trecken;

(*) Eerst stond er: verschijnen.

[p. 72]

 

Sy maekte dat ons noyt de minste saek ontbrak,

 

Hy leght ons stadigh voor gebrek en ongemak.

 

Sy liet ons noyt door dorst en hongers noot aentasten,

 

Hy geeft ons eene wet van waken ende vasten;

 

Maer syne strengigheyt bereyt ons meer gewin,

 

Dan haere teere sorgh en moederlijke min.

 

Ach! geenen aerdschen mensch en sou dit oyt versinnen!

 

Die wet, natuer soo hart, doet ons dien vader minnen,

 

Terwyl hy 't lichaem leydt door honger smert en noot,

 

Hy koestert en versterkt de ziel door hemels broot.

 

O suster! syn wy niet tot groot geluk vercooren,

 

Dat, in dien Vader, wy ons weder sien gebooren!

 

En ons wort toegestaen te blusschen onsen dorst

 

Aen syn doorwondt gewricht en vers bebloede borst?

 

Terwyl gy, met den mont, sult aen syn handen suygen,

 

'k Sal naer syn voeten gaen met grage lippen buygen,

 

Opdat wy suygende van een en selve bloet,

 

Door een en selven geest syn in de ziel gevoedt.

 

Indien het voedsaem sogh van eene moeders ader,

 

Ons door soo teere min geschakelt heeft te gader!

 

Hoe krachtigh worden nu ons herten t' saem geknocht

 

Wanneer wy syn gelaeft met een soo heyligh vocht.

 

Ik sal met gheel myn cracht, met alle myne sinnen,

 

In u Franciscus hert, in hem uw hert beminnen,

 

En weer met alle bey, door reyne minne smert

 

Mijn hert vereenigen in Jesus minsaem hert.

 

Ach! soo 'er buyten Godt, iet can of magh verblyden

 

Een Dienaer van Francis verkooren om te lyden,

 

Dit sal, o suster, doen het troostelyk gepeys

 

Van u, met my, te sien, in dese zielen-peys.

 

Dogh, opdat desen peys ons nimmer magh begeven,

[p. 73]

 

Bestieren wy ons self gheel naer Franciscus leven;

 

Soo proeven wy op aerd, de voorsmaek van de vreugt

 

Door Jesus ons belooft tot loon der waere deught.

Toesangh
in een liedeken: toon: ik sucht om ù goddin.

Comt in o reyne bruyt
Uwen bruydegom ontsluyt
Syn borst, om ù t' omarmen
In syn armen;
Dryft nu alle droefheyt uyt:
Gy sult voortaen altyt gaen rusten
Sonder weedom, sonder smert
Binnen uwen Jesus hert,
Dat voor uwe maegde lusten, nu geopent wert
Jesus hert, Jesus hert, Jesus hert,
Dat voor uwe maegde lusten, nu geopent wert.

Uw reynheyt en oodmoet
Heeft syn minnelyk gemoet
Door lieffelyk verlangen
Soo bevangen
Dat uw liefd' hem quelen doet.
Comt dan, roept hy, myn duyvinne
Myne schoone, 'k ben bekoort
Com, vriendinne, com togh voort,

[p. 74]

 

Toont my nu de wederminne

 

Die my toebehoort

 

Com togh voort, com togh voort, etc.